Do egzekucji z wynagrodzenia za pracę komornik przystępuje przez jego zajęcie. Komornik zawiadamia dłużnika, że do wysokości egzekwowanego świadczenia i aż do pełnego pokrycia długu nie wolno mu odbierać wynagrodzenia poza częścią wolną od zajęcia ani rozporządzać nim w żaden inny sposób. Dotyczy to w szczególności periodycznego wynagrodzenia za pracę i wynagrodzenia za prace zlecone oraz nagród i premii przysługujących dłużnikowi za okres jego zatrudnienia, jak również związanego ze stosunkiem pracy zysku lub udziału w funduszu zakładowym oraz wszelkich innych funduszach, pozostających w związku ze stosunkiem pracy.

Komornik wzywa pracodawcę, aby w granicach określonych w paragrafie drugim nie wypłacał dłużnikowi poza częścią wolną od zajęcia żadnego wynagrodzenia, lecz:

1) przekazywał zajęte wynagrodzenie bezpośrednio wierzycielowi egzekwującemu, zawiadamiając komornika o pierwszej wypłacie, albo

2) przekazywał zajęte wynagrodzenie komornikowi w wypadku, gdy do wynagrodzenia jest lub zostanie w dalszym toku postępowania egzekucyjnego skierowana jeszcze inna egzekucja, a wynagrodzenie w części wymagalnej nie wystarcza na pokrycie wszystkich egzekwowanych świadczeń wymagalnych. Komornik poucza zarazem pracodawcę o skutkach niezastosowania się do wezwania.

Stosownie do okoliczności komornik może wezwać pracodawcę do przekazywania mu zajętego wynagrodzenia bezpośrednio.

Zasadą jest prowadzenie tzw. egzekucji bezpośredniej, polegającej na przekazywaniu przez pracodawcę zajętego wynagrodzenia do rąk wierzyciela z wyłączeniem pośrednictwa komornika (art. 881 § 3 pkt 1). Zasada ta doznaje wyjątku, gdy:

1) do wynagrodzenia za pracę skierowana została egzekucja przez kilku wierzycieli, a potrącona kwota nie wystarcza na całkowite ich zaspokojenie (art. 881 § 3 pkt 2); w takiej sytuacji jednak komornik może na podstawie sporządzonego planu podziału zlecić bezpośrednie przekazywanie wierzycielom należności, z tym zastrzeżeniem, że powinien wówczas wskazać pracodawcy, w jakim procencie poszczególni wierzyciele uczestniczą w potrąconych kwotach,

2) do wynagrodzenia jest lub zostanie w dalszym toku postępowania skierowana dodatkowo inna egzekucja, a wynagrodzenie w części wymagalnej nie wystarcza na pokrycie wszystkich egzekwowanych świadczeń wymagalnych,

3) komornik skorzysta z uprawnienia do odbioru zajętego wynagrodzenia (art. 881 § 4).

Niestety na tym etapie dłużnik nie będzie posiadał żadnej możliwości "przymuszenia" komornika, aby nie zajmował wynagrodzenia w całej dozwolonej kwoty i pozostawił do dyspozycji dłużnika większą kwotę niż minimum przewidziane w ustawie. Wszystkie prośby należałoby kierować do komornika oraz wierzyciela, jednak uznanie tych próśb zależeć już będzie wyłącznie od ich dobrej woli. Wydaje się, iż zasugerowanie spłaty zadłużenia w ratach – odpowiednich według możliwości zarobkowych dłużnika oraz satysfakcjonujących dla wierzyciela – może zostać przez wierzyciela przyjęte. Jednak tak jak wskazywaliśmy powyżej – przepisy dotyczące egzekucji nie ustanawiają żadnej instytucji prawnej, na którą w tym miejscu można byłoby się powołać.