Pytanie klienta:
Odpowiedź prawnika:
W swoim wyroku z dnia 13.02.1970 r., III CRN 546/69, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że sentencja wyroku uwzględniającego powództwo pauliańskie powinna określać konkretną wierzytelność, której zaspokojeniu ma służyć uznanie określonej czynności za bezskuteczną w stosunku do powoda. Należałoby uznać, iż wyrok, który Pan uzyskał, stając się prawomocny uzyska powagę rzeczy osądzonej w zakresie wierzytelności, jaka została w nim określona (a rozumiemy, iż jest to część długu, która jednak – jak się okazało – jest mniejsza niż wartość darowizny). Nie ma natomiast przeszkód, by wystąpił Pan ze skargą pauliańską ponownie, tym razem ze wskazaniem na pozostałą część swojej wierzytelności wobec dłużnika – będzie to bowiem wskazanie niejako nowej wierzytelności o nowej wysokości. Nie istnieje zaś możliwość „rozszerzenia” już uzyskanego orzeczenia na pozostałą część długu.