Odzyskanie należności za czynsz w trybie nakazowym

Odpowiedź prawnika: Odzyskanie należności za czynsz w trybie nakazowym

Zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny:

Art. 669. § 1. Najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym.  

§ 2. Jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie określony, czynsz powinien być płacony z góry, a mianowicie: gdy najem ma trwać nie dłużej niż miesiąc - za cały czas najmu, a gdy najem ma trwać dłużej niż miesiąc albo gdy umowa była zawarta na czas nie oznaczony - miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca.  

Oznacza to, iż najemca powinien płacić za mieszkanie miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca. Znając jednak powszechnie przyjęte reguły wynajmu mieszkań sądzimy, iż w taki sposób było to uregulowane także w zawartej przez Pana umowie.

Spełnił Pan wymagania wynikające z przepisów ustawy Ochrona praw lokatorów, mieszkaniowy zasób gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, które mówią o tym, że właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator:

„(...) jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności”.

 Powyższe pozwalało Panu dokonać wypowiedzenia z winy najemcy.

Ponieważ jednak zdecydował się Pan na rozwiązanie umowy za porozumieniem stron i nie odzyskał całości należności, można rozważyć pozew w postępowaniu nakazowym.

Zgodnie z ustawą Kodeks postępowania cywilnego z dnia z dnia 17 listopada 1964:

Art. 485. § 1. Sąd wydaje nakaz zapłaty, jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego albo świadczenia innych rzeczy zamiennych, a okoliczności uzasadniające dochodzone żądanie są udowodnione dołączonym do pozwu:  

1) dokumentem urzędowym,  

2) zaakceptowanym przez dłużnika rachunkiem,  

3) wezwaniem dłużnika do zapłaty i pisemnym oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu,  

4) zaakceptowanym przez dłużnika żądaniem zapłaty, zwróconym przez bank i nie zapłaconym z powodu braku środków na rachunku bankowym.  

Pod rozwagę należy wziąć punkt 3) tego przepisu, pod który mogłaby podlegać umowa rozwiązania stosunku najmu za porozumieniem stron. By jednak było to możliwe spełnione powinny być pewne przesłanki. Po pierwsze należy pamiętać, iż przedmiotem postępowania nakazowego może być dochodzenie jedynie roszczeń pieniężnych oraz świadczeń innych rzeczy zamiennych. Po drugie Pański dłużnik, a więc dawny najemca, powinien zostać wezwany do zapłaty pozostałej części swojego zobowiązania. Po trzecie zobowiązanie to powinno być wyraźnie oznaczone w umowie rozwiązującej stosunek najmu za porozumieniem stron. Z porozumienia tego powinno wyraźnie wynikać, iż dłużnik uznaje swój dług/akceptuje jego istnienie.

Jeżeli w Pańskiej sytuacji spełnione są powyższe przesłanki, istnieje możliwość złożenia pozwu w postępowaniu nakazowym. W przeciwnym razie możliwe będzie dochodzenie zapłaty na w postępowaniu upominawczym.

Zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny:

Art. 669. § 1. Najemca obowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym.

§ 2. Jeżeli termin płatności czynszu nie jest w umowie określony, czynsz powinien być płacony z góry, a mianowicie: gdy najem ma trwać nie dłużej niż miesiąc - za cały czas najmu, a gdy najem ma trwać dłużej niż miesiąc albo gdy umowa była zawarta na czas nie oznaczony - miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca.

Oznacza to, iż najemca powinien płacić za mieszkanie miesięcznie, do dziesiątego dnia miesiąca. Znając jednak powszechnie przyjęte reguły wynajmu mieszkań sądzimy, iż w taki sposób było to uregulowane także w zawartej przez Pana umowie.

Spełnił Pan wymagania wynikające z przepisów ustawy Ochrona praw lokatorów, mieszkaniowy zasób gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, które mówią o tym, że właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny, jeżeli lokator:

„(...) jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności”.

 Powyższe pozwalało Panu dokonać wypowiedzenia z winy najemcy.

Ponieważ jednak zdecydował się Pan na rozwiązanie umowy za porozumieniem stron i nie odzyskał całości należności, można rozważyć pozew w postępowaniu nakazowym.

Zgodnie z ustawą Kodeks postępowania cywilnego z dnia z dnia 17 listopada 1964:

Art. 485. § 1. Sąd wydaje nakaz zapłaty, jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego albo świadczenia innych rzeczy zamiennych, a okoliczności uzasadniające dochodzone żądanie są udowodnione dołączonym do pozwu:

1) dokumentem urzędowym,

2) zaakceptowanym przez dłużnika rachunkiem,

3) wezwaniem dłużnika do zapłaty i pisemnym oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu,

4) zaakceptowanym przez dłużnika żądaniem zapłaty, zwróconym przez bank i nie zapłaconym z powodu braku środków na rachunku bankowym.

Pod rozwagę należy wziąć punkt 3) tego przepisu, pod który mogłaby podlegać umowa rozwiązania stosunku najmu za porozumieniem stron. By jednak było to możliwe spełnione powinny być pewne przesłanki. Po pierwsze należy pamiętać, iż przedmiotem postępowania nakazowego może być dochodzenie jedynie roszczeń pieniężnych oraz świadczeń innych rzeczy zamiennych. Po drugie Pański dłużnik, a więc dawny najemca, powinien zostać wezwany do zapłaty pozostałej części swojego zobowiązania. Po trzecie zobowiązanie to powinno być wyraźnie oznaczone w umowie rozwiązującej stosunek najmu za porozumieniem stron. Z porozumienia tego powinno wyraźnie wynikać, iż dłużnik uznaje swój dług/akceptuje jego istnienie.

Jeżeli w Pańskiej sytuacji spełnione są powyższe przesłanki, istnieje możliwość złożenia pozwu w postępowaniu nakazowym. W przeciwnym razie możliwe będzie dochodzenie zapłaty na w postępowaniu upominawczym.