Jak wynika z art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym, niezarobkowy przewóz drogowy - przewóz na potrzeby własne jest wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej. Jednakże musza być spełnione dodatkowe warunki:

1. pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego pracowników, a więc kierowcy pojazdów należących do przedsiębiorcy muszą być zatrudnienie w firmie (przez przedsiębiorcę - nie agencję pracy);

2. przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania pojazdami samochodowymi;

3. w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego - rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin;

4. nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 listopada 2006 r. (VI SA/Wa 1524/2006) uznał, że fakt, iż ustawodawca nie stworzył na użytek ustawy o transporcie drogowym własnej definicji pojęcia „pracownik”, wskazuje na zasadność odwołania się do legalnej definicji pojęcia pracownika sformułowanej w kodeksie pracy.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 listopada 2005 r. (VI SA/Wa 794/2005), zgodnie z którym, przy definiowaniu terminu „pracownik” z przepisu art. 4 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 204 poz. 2088) należy sięgnąć do definicji pracownika zawartej w art. 2 kodeksu pracy.

Praca tymczasowa została uregulowana w ustawie o zatrudnieniu pracowników tymczasowych, a więc jest to inny charakter pracy, niż ten uregulowany w kodeksie pracy. Zgodnie z art. 7 ustawy o zatrudnieniu pracowników tymczasowych, agencja pracy tymczasowej (a więc nie przedsiębiorca do którego jest skierowany taki pracownik) zatrudnia pracowników tymczasowych na podstawie umowy o pracę na czas określony lub umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy.

W związku z powyższym, na podstawie art. 2 kodeksu pracy, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę.

W przedstawionym stanie faktycznym Inspekcja Transportu Drogowego słusznie uznała, że wykonywany przewóz był przewozem drogowym, a nie na potrzeby własne. Kierowca nie był, bowiem, zatrudniony w firmie przedsiębiorcy na podstawie umowy o pracę lub innej umowy wskazanej w art. 2 kp.