wyrok niezaskarżalny

Odpowiedź prawnika: wyrok niezaskarżalny

Komornik słusznie twierdzi, że postanowienie o przywróceniu terminu jest niezaskarżalne. Zgodnie z art. 505. k.p.c. w razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc, a przewodniczący wyznacza rozprawę i zarządza doręczenie powodowi sprzeciwu razem z wezwaniem na rozprawę. Nakaz zapłaty traci moc w części zaskarżonej sprzeciwem. Sprzeciw jednego tylko ze współpozwanych o to samo roszczenie oraz co do jednego lub niektórych uwzględnionych roszczeń powoduje utratę mocy nakazu jedynie co do nich.

Jednakże przedstawiony stan faktyczny wskazuje, że nakaz zapłaty utracił moc w całości. Utrata mocy przez nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym powoduje, iż w dalszym postępowaniu nie bada się ani słuszności jego wydania, ani zasadności zawartego w nim rozstrzygnięcia. Postępowanie toczy się tak, jakby w ogóle nakaz zapłaty w tym postępowaniu nie był wydany, a postępowanie rozpoczyna się od momentu wniesienia sprawy do sądu.

Wobec tego również postępowanie egzekucyjne wszczęte na podstawie nakazu, który utracił moc, podlega, zgodnie z art. 824. § 1. pkt. 2 k.p.c. umorzeniu.

W związku ze skierowaniem sprawy na rozprawę, można skorzystać z uprawnień przewidzianych w art. 730 i n. k.p.c. Należyte wyjaśnienie i rozstrzygnięcie sprawy cywilnej wymaga czasu. Zdarza się często, że w chwili zakończenia postępowania sądowego sytuacja faktyczna lub prawna łącząca strony albo uczestników jest inna niż w chwili wszczęcia postępowania, co może uniemożliwić wykonanie zapadłego orzeczenia lub wywołanie innych właściwych jego skutków. Zwiększeniu skuteczności postępowania cywilnego mają służyć regulacje zapewniające, że pomimo upływu czasu koniecznego do rozstrzygnięcia sprawy możliwe będzie osiągnięcie celów tego postępowania. Służą temu właśnie przepisy o postępowaniu zabezpieczającym (T. Ereciński w: Jędrzejewska Maria, Weitz Karol, Ereciński Tadeusz, Gudowski Jacek, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze. Część druga, Postępowanie zabezpieczające, Warszawa 2009 LexisNexis, wydanie III, s. 2308).

W każdej sprawie cywilnej podlegającej rozpoznaniu przez sąd lub sąd polubowny można żądać udzielenia zabezpieczenia. (art. 730 k.p.c.) Zabezpieczenie następuje na podstawie postanowienia sądu wydanego na posiedzeniu niejawnym w rezultacie wniesienia wniosku o zabezpieczenie. Wniosek o udzielenie zabezpieczenia powinien odpowiadać wymaganiom przepisanym dla pisma procesowego, a nadto zawierać wskazanie sposobu zabezpieczenia, a w sprawach o roszczenie pieniężne także wskazanie sumy zabezpieczenia, oraz uprawdopodobnienie okoliczności uzasadniających wniosek. Zgodnie z art. 747 k.p.c. zabezpieczenie roszczeń pieniężnych następuje przez:

1) zajęcie ruchomości, wynagrodzenia za pracę, wierzytelności z rachunku bankowego albo innej wierzytelności lub innego prawa majątkowego;

2) obciążenie nieruchomości obowiązanego hipoteką przymusową;

3) ustanowienie zakazu zbywania lub obciążania nieruchomości, która nie ma urządzonej księgi wieczystej lub której księga wieczysta zaginęła lub uległa zniszczeniu;

4) obciążenie statku albo statku w budowie hipoteką morską;

5) ustanowienie zakazu zbywania spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu;

6) ustanowienie zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem lub gospodarstwem rolnym obowiązanego albo zakładem wchodzącym w skład przedsiębiorstwa lub jego częścią albo częścią gospodarstwa rolnego obowiązanego.

Postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia podlega egzekucji komorniczej. Stąd twierdzenie komornika, że może prowadzić egzekucję w trybie zabezpieczenia.

Wobec powyższego należy uznać, że postępowanie komornika jest zgodne z prawem, a egzekucja z nieruchomości nie może się dalej toczyć na podstawie nakazu zapłaty, który utracił moc. Możliwe jest prowadzenie egzekucji w trybie zabezpieczenia, ale wymaga to przede wszystkim postanowienia sądu wydanego po złożeniu odpowiedniego wniosku.