Odpowiedź prawnika: Czas pracy kierowców
30 sierpnia 1999r.(Dz.U.1999.94.1087) Rzeczpospolita Polska ratyfikowała umowę europejską dotyczącą pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR), sporządzonej w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. Międzynarodowy przewóz drogowy oznacza przewóz drogowy, w czasie którego następuje przekroczenie przynajmniej jednej granicy. Konwencja wprowadza następujące regulacje: 1) co do okresów prowadzenia Całkowity okres prowadzenia pomiędzy każdymi dwoma okresami dziennego odpoczynku lub między okresem dziennego i tygodniowego odpoczynku, zwany dalej "dziennym okresem prowadzenia", nie może przekroczyć dziewięciu godzin. Może być przedłużony dwukrotnie w każdym tygodniu do dziesięciu godzin. Kierowca musi, po nie więcej niż sześciu (dwunastu w przypadku międzynarodowego przewozu pasażerów) dziennych okresach prowadzenia, wziąć tygodniowy okres odpoczynku, Tygodniowy okres odpoczynku może być odroczony do końca szóstego (dwunastego przypadku międzynarodowego przewozu pasażerów) dnia, jeśli łączny czas prowadzenia w ciągu sześciu dni nie przekracza wielkości maksymalnej, odpowiadającej sześciu (dwunastu, w przypadku międzynarodowego przewozu pasażerów) dziennym okresom prowadzenia. Całkowity okres prowadzenia w każdym okresie dwutygodniowym nie może przekroczyć dziewięćdziesięciu godzin. 2) co do przerw Po czteroipółgodzinnym okresie prowadzenia kierowcy przysługuje co najmniej 45-minutowa przerwa, chyba że zaczyna on okres odpoczynku. Przerwa taka może być zastąpiona przerwami trwającymi co najmniej piętnaście minut, rozłożonymi na okres prowadzenia lub bezpośrednio po tym okresie w sposób zgodny z postanowieniami zdania poprzedniego. Podczas tych przerw kierowca nie może wykonywać innej pracy. Omówione przerwy nie mogą być uznawane za dzienne okresy spoczynku. 3) co do czasu odpoczynku W każdym dwudziestoczterogodzinnym okresie kierowca korzysta z dziennego okresu odpoczynku wynoszącego co najmniej jedenaście kolejnych godzin, który to okres może być skrócony do minimum dziesięciu kolejnych godzin, nie częściej niż trzy razy w każdym tygodniu, pod warunkiem że przed upływem następnego tygodnia otrzyma równoważny kres odpoczynku, stanowiący rekompensatę. W dni, kiedy odpoczynek nie jest skrócony zgodnie z regułą wprowadzoną zdaniem poprzednim, może być wykorzystany w dwóch lub trzech oddzielnych okresach w ciągu dwudziestu czterech godzin, z których jeden musi trwać przynajmniej osiem kolejnych godzin.

