Czy zwrot właścicielom na konta bankowe (lub w formie zwolnienia z opłat na fundusz remontowy) kosztów (...)

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2017 r. do tutejszego organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwot stanowiących zwrot poniesionych kosztów remontu balkonów należących do części wspólnych nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości Uchwałą nr 4/2014 z dnia 13 marca 2014 r. przyjęła plan gospodarczy nieruchomości na rok 2014. Jednym spośród zaplanowanych robót było ocieplenie ściany budynku wraz z remontem balkonów. W związku z tym wspólnota podjęła uchwałę o gromadzeniu środków na funduszu remontowym wspólnoty na ten cel, ustalając zaliczkę w wysokości 2,00 zł za 1 m² powierzchni lokalu mieszkalnego. W związku z bardzo złym stanem technicznym niektórych balkonów, zagrażającym bezpieczeństwu, kilku właścicieli dokonało remontu balkonów we własnym zakresie. Obecnie wspólnota wyremontowała pozostałe balkony ze środków funduszu remontowego, podejmując jednocześnie uchwałę nr 8/2017 o zwrocie kosztów remontu balkonów osobom, które wyremontowały je za własne środki finansowe. Właścicielom zostanie wypłacona kwota wg kosztorysu, a nie faktycznie przez nich poniesiona. Wnioskodawca poinformował, że balkony należą do części wspólnych nieruchomości i ich remont należy do obowiązków wspólnoty mieszkaniowej, a nie do poszczególnych właścicieli. Wspólnota wykonuje remonty w częściach wspólnych ze środków zgromadzonych na funduszu remontowym wspólnoty, pochodzących z wpłat wszystkich właścicieli. Właściciele, którzy wyremontowali balkony we własnym zakresie partycypowali również w kosztach remontu pozostałych balkonów, proporcjonalnie do swoich udziałów posiadanych w nieruchomości. Reasumując ponieśli oni dwukrotnie koszt remontu balkonów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym, gdy obowiązek remontu balkonów spoczywa na wspólnocie mieszkaniowej, zwrot właścicielom, na ich konta bankowe, poniesionych przez nich nakładów związanych z tym remontem stanowi przychód z innych źródeł określony w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy zwrot nakładów w formie zwolnienia właścicieli, którzy wykonali remont balkonu we własnym zakresie, z opłat zaliczek na fundusz remontowy do wysokości kwoty przyznanego zwrotu nakładów na remont balkonu podlegałoby opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł?
3. Czy właściciele, którzy otrzymają zwrot poniesionych kosztów za remont balkonów będą zobowiązani do wykazania i opodatkowania w zeznaniu rocznym otrzymanej refundacji, a wspólnota mieszkaniowa ma prawną podstawę do złożenia informacji PIT- 8C?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa wypłata zwrotu kosztów remontu balkonów nie mieści się w pojęciu przychodu z innych źródeł określonego w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.). W przypadku, gdy obowiązek remontu balkonu spoczywa na wspólnocie mieszkaniowej, to zwrot właścicielom poniesionych przez nich nakładów związanych z tym remontem, nie wykazuje cech przysporzenia majątkowego po stronie podatnika Stanowi natomiast formę realizacji ciążącego na wspólnocie mieszkaniowej obowiązku. Właściciel lokalu mieszkalnego otrzymuje w takim przypadku zwrot poniesionych samodzielnie wydatków. Oczywisty jest również fakt, że gdyby wspólnota, korzystająca ze środków funduszu remontowego sama przeprowadziła remont, świadczenie to byłoby dla właścicieli lokali także zdarzeniem neutralnym podatkowo. Przeprowadzenie remontu balkonów nie bezpośrednio przez wspólnotę, lecz przez samych właścicieli lokali i późniejszy zwrot poniesionych przez nich wydatków nie prowadzi do przysporzenia majątkowego właścicieli, ponieważ partycypowali w kosztach remontu przeprowadzonego przez wspólnotę, proporcjonalne do posiadanych udziałów

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wymienił źródła przychodów, w pkt 9 wskazując inne źródła.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie ?w szczególności? wskazuje, iż zawiera on tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów, stanowią przychody objęte dyspozycją tego przepisu. Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ww. ustawy).

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia ? według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione ? według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku ? według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach ? na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym świadczenia w naturze i nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne ? to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu ? przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Zgodnie z art. 42a ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust.

4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Wspólnota mieszkaniowa jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej, która funkcjonuje na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 1892).

Zgodnie z art. 6 tej ustawy, ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

W myśl art. 3 ust. 2 i 3 ww. ustawy nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Udział właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi. Udział właściciela samodzielnych lokali niewyodrębnionych w nieruchomości wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użytkowej tych lokali wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.

Pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Ponadto, zgodnie z art. 13 ust. 1 ww. ustawy właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Stosownie do art. 14 ww. ustawy na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności:

1. wydatki na remonty i bieżącą konserwację;
2. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę;
3. ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali;
4. wydatki na utrzymanie porządku i czystości;
5. wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.
   
   

Przy tym, w art. 15, rozdziału trzeciego ww. ustawy o własności lokali zatytułowanym Prawa i obowiązki właścicieli lokali ustawodawca jednoznacznie określił, że na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Obowiązek właścicieli lokali uiszczania ww. zaliczek jest zatem ustawowo określonym sposobem uczestniczenia przez właścicieli lokali w pokrywaniu kosztów zarządu nieruchomością wspólną, na które składają się w szczególności wydatki i ciężary wymienione w art. 14 tejże ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 2 ustawy o własności lokali do podjęcia przez zarząd czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej.

Stosownie do art. 22 ust. 3 ww. ustawy czynnościami przekraczającymi zakres zwykłego zarządu są w szczególności:

1. ustalenie wynagrodzenia zarządu lub zarządcy nieruchomości wspólnej;
2. przyjęcie rocznego planu gospodarczego;
3. ustalenie wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu;
4. zmiana przeznaczenia części nieruchomości wspólnej;
5. udzielenie zgody na nadbudowę lub przebudowę nieruchomości wspólnej, na ustanowienie odrębnej własności lokalu powstałego w następstwie nadbudowy lub przebudowy i rozporządzenie tym lokalem oraz na zmianę wysokości udziałów w następstwie powstania odrębnej własności lokalu nadbudowanego lub przebudowanego;
5a. udzielenie zgody na zmianę wysokości udziałów we współwłasności nieruchomości wspólnej;
6. dokonanie podziału nieruchomości wspólnej;
6a. nabycie nieruchomości;
7. wytoczenie powództwa, o którym mowa w art. 16;
8. ustalenie, w wypadkach nieuregulowanych przepisami, części kosztów związanych z eksploatacją urządzeń lub części budynku służących zarówno do użytku poszczególnych właścicieli lokali, jak i do wspólnego
9. udzielenie zgody na podział nieruchomości gruntowej zabudowanej więcej niż jednym budynkiem mieszkalnym i związane z tym zmiany udziałów w nieruchomości wspólnej oraz ustalenie wysokości udziałów w nowo powstałych, odrębnych nieruchomościach wspólnych;
10. określenie zakresu i sposobu prowadzenia przez zarząd lub zarządcę, któremu zarząd nieruchomością wspólną powierzono w sposób określony w art. 18 ust. 1, ewidencji pozaksięgowej kosztów zarządu nieruchomością wspólną, zaliczek uiszczanych na pokrycie tych kosztów, a także rozliczeń z innych tytułów na rzecz nieruchomości wspólnej.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym wspólnota podjęła uchwałę o gromadzeniu środków na funduszu remontowym wspólnoty na ocieplenie ściany budynku wraz z remontem balkonów, ustalając zaliczkę w wysokości 2,00 zł za 1 m² powierzchni lokalu mieszkalnego. W związku z bardzo złym stanem technicznym niektórych balkonów, zagrażającym bezpieczeństwu, kilku właścicieli dokonało remont balkonów we własnym zakresie. Obecnie wspólnota wyremontowała pozostałe balkony ze środków funduszu remontowego, podejmując jednocześnie uchwałę o zwrocie kosztów remontu balkonów osobom, które wyremontowały je za własne środki finansowe. Właścicielom zostanie wypłacona kwota wg kosztorysu, a nie faktycznie przez nich poniesiona, balkony należą do części wspólnych nieruchomości i ich remont należy do obowiązków wspólnoty mieszkaniowej, a nie do poszczególnych właścicieli.

Ustawa o własności lokali nie zawiera regulacji określających szczegółowe zasady tworzenia i gospodarowania środkami funduszu remontowego przez wspólnotę. Nie oznacza to jednak, że właściciele lokali tworzący wspólnotę mieszkaniową nie mogą utworzyć funduszu remontowego i określić zasady gromadzenia środków oraz dysponowania nimi na podstawie uchwały, jak to ma miejsce w opisanej we wniosku sytuacji.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w sytuacji gdy właściciele lokali mieszkalnych tworzący wspólnotę dokonują wpłat na fundusz remontowy, na podstawie podjętej przez nich uchwały, to skutkiem finansowania zwrotu z tego funduszu kosztów remontu balkonów osobom, które wyremontowały je za własne środki finansowe, nie będzie powstanie, po stronie tych osób, przysporzenia majątkowego podlegającego opodatkowaniu. W związku z tym, wartość tego finansowania nie stanowi dla właścicieli poszczególnych lokali przychodu z innych źródeł określonych w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od sposobu dokonania zwrotu. Tym samym Wspólnota Mieszkaniowa nie ma obowiązku sporządzenia informacji PIT-8C a na Członkach Wspólnoty nie ciąży obowiązek wykazania otrzymanego zwrotu poniesionych kosztów w zeznaniu rocznym.

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy): Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.