w zakresie braku obowiązku dwukrotnego ujmowania w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2011r. (data wpływu do tut. Biura 19 grudnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku obowiązku dwukrotnego ujmowania w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz opodatkowania przychodu (dochodu) ze zbycia środka trwałego udokumentowanego wystawionym paragonem fiskalnym oraz rachunkiem ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 grudnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie w zakresie braku obowiązku dwukrotnego ujmowania w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz opodatkowania przychodu (dochodu) ze zbycia środka trwałego udokumentowanego wystawionym paragonem fiskalnym oraz rachunkiem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik prowadzi praktykę dentystyczną i korzysta ze zwolnienia przedmiotowego z podatku od towarów na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT. Głównymi odbiorcami usług są osoby fizyczne nie prowadzące działalności gospodarczej. Sprzedaż na rzecz tych osób Wnioskodawca ewidencjonuje przy użyciu kasy fiskalnej. W październiku Wnioskodawca dokonał sprzedaży na rzecz osoby fizycznej środka trwałego, którego sprzedaż korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Sprzedaż ta została zaewidencjonowana najpierw przy użyciu kasy fiskalnej, a następnie wystawiono na życzenie kupującego rachunek uproszczony. Niestety paragon dokumentujący powyższą sprzedaż uległ zniszczeniu, w związku z czym nie został połączony w sposób trwały z kopią wystawionego rachunku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle powyższego zdarzenia podatnik powinien dwukrotnie ująć w księdze przychodów i rozchodów, a tym samym podwójnie opodatkować dokonaną sprzedaż środka trwałego...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany stan faktyczny nie wymaga podwójnego ujęcia sprzedaży w księdze przychodów i rozchodów, ani podwójnego opodatkowania podatkiem dochodowym opisanej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych precyzyjnie określają moment powstania przychodu z ww. źródła przychodów.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 lit a ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych a potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi, ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika generalna zasada, iż w przypadku sprzedaży rzeczy przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych powstaje w dniu wydania rzeczy. Wyjątek od tej zasady stanowi:

• wystawienie faktury dokumentującej sprzedaż przed datą wydania rzeczy ? datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień wystawienia faktury,
• uregulowanie należności przed wydaniem rzeczy ? datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień otrzymania należności.
  
  

Oznacza to zarazem, iż niezależnie od momentu, w którym powstaje przychód ze zbycia rzeczy wykorzystywanych uprzednio w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, przychód z tego tytułu powstaje wyłącznie jeden raz.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwanej dalej ?księgą?, z zastrzeżeniem ust.

Szczegółowe warunki, jakie musi spełniać dokument, aby mógł stanowić podstawę wpisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określają przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.).

Stosownie do treści § 12 ust. 3 pkt 1 powołanego rozporządzenia, dowodami księgowymi są faktury VAT, w szczególności faktury VAT marża, faktury VAT RR, faktury VAT MP, dokumenty celne, rachunki oraz faktury korygujące i noty korygujące, zwane dalej 'fakturami', odpowiadające warunkom określonym w odrębnych przepisach. Przy czym, w myśl § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia, zapisy w księdze dotyczące przychodów ze sprzedaży wyrobów, towarów handlowych i usług są dokonywane na podstawie wystawionych faktur, a w przypadku sprzedaży nieudokumentowanej fakturami - na podstawie wystawionego na koniec dnia dowodu wewnętrznego, w którym w jednej kwocie wykazana jest wartość tych przychodów za dany dzień, o ile nie jest prowadzona ewidencja sprzedaży lub ewidencja przy zastosowaniu kas rejestrujących. W tym bowiem przypadku zapisy w księdze dokonywane są na podstawie dokumentów sporządzonych według zasad wynikających z odrębnych nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji przepisów prawa tj. przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) oraz przepisów wykonawczych do tej ustawy. Przy czym, zgodnie z § 20 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy, którzy ewidencjonują obrót przy zastosowaniu kas rejestrujących, dokonują zapisów w księdze na podstawie danych wynikających z raportów dobowych, z zastrzeżeniem ust. 2, skorygowanych o wartości dotyczące zwrotów towarów wynikające z odrębnych ewidencji. W myśl natomiast § 20 ust. 2 cyt. rozporządzenia, podatnicy, o których mowa w ust. 1, mogą dokonywać zapisów w księdze na koniec każdego miesiąca, w terminie określonym w § 30 ust. 1, na podstawie danych wynikających z miesięcznych zestawień raportów dobowych. Zestawienie, o którym mowa w ust. 2, powinno zawierać: numer kolejny wpisu, numer unikatowy pamięci fiskalnej kasy, numery i daty raportów dobowych, wynikającą z raportów łączną kwotę należności pomniejszoną o łączną kwotę podatku i skorygowaną o wartości dotyczące zwrotów towarów wynikające z odrębnych ewidencji (§ 20 ust. 3 ww. rozporządzenia). Jednakże w sytuacji zaewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kasy rejestrującej i jednocześnie wystawienia dowodu sprzedaży w postaci faktury, czy rachunku, zgodnie z § 20 ust. 4 tego rozporządzenia, podatnicy, o których mowa w ust. 1, nie wpisują do księgi kwot wynikających z faktur dokumentujących dokonanie sprzedaży uprzednio zarejestrowanej przy zastosowaniu kas rejestrujących, natomiast są obowiązani do połączenia w sposób trwały zwróconych oryginałów paragonów fiskalnych z kopiami wystawionych faktur. Przy czym, zgodnie z § 17 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 68, poz. 360), za fakturę uznaje się również rachunki, o których mowa w art. 87 i 88 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm. ), wystawiane przez podatników nieobowiązanych do wystawiania faktur według zasad określonych w § 4, 5, 7-14, 16-20 i 23. W myśl natomiast art. 87 § 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi. Podatnicy wymienieni w § 1, od których zażądano rachunku przed wykonaniem usługi lub wydaniem towaru, wystawiają rachunek nie później niż w terminie 7 dni od dnia wykonania usługi lub wydania towaru. Jeżeli jednak żądanie wystawienia rachunku zostało zgłoszone po wykonaniu usługi lub wydaniu towaru, wystawienie rachunku następuje w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia żądania ( art. 87 § 3 ww. ustawy). Przy czym, podatnik nie ma obowiązku wystawienia rachunku, jeżeli żądanie zostało zgłoszone po upływie 3 miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 87 § 4 Ordynacji podatkowej.

W świetle ww. przepisów, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż w sytuacji sprzedaży przedmiotowego środka trwałego zaewidencjonowanej uprzednio na kasie fiskalnej, a następnie na żądanie nabywcy udokumentowanej rachunkiem, o ile w istocie Wnioskodawca nie ma możliwości pozyskania paragonu fiskalnego (który winien być dołączony do wystawionego rachunku), lecz jest w stanie, na podstawie prowadzonej ewidencji księgowej oraz innych dowodów, wykazać, że uzyskany z tej sprzedaży przychód podlegał już ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, to w świetle zasad wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, brak jest podstaw prawnych do dwukrotnego zaewidencjonowania tej sprzedaży w prowadzonej księdze, a w konsekwencji również do dwukrotnego opodatkowania uzyskanego z tej transakcji dochodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie była zasadność ewidencjonowania zbycia środka trwałego za pomocą kasy fiskalnej, kwestia ta nie była bowiem przedmiotem złożonego wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? tj. Dz.U. z 2012r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.