1. Czy wydatki Wnioskodawcy na prowadzenie komunikacji społecznej, o której mowa w cytowanym załączniku (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 08 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. BKIP 15 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na prowadzenie komunikacji społecznej, dokonywane na podstawie umów sponsoringu właściwego, w zamian za określoną promocję inwestycji infrastrukturalnej oraz podmiotów realizujących tę inwestycję ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 czerwca 2012 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na prowadzenie komunikacji społecznej, dokonywane na podstawie umów sponsoringu właściwego, w zamian za określoną promocję inwestycji infrastrukturalnej oraz podmiotów realizujących tę inwestycję.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka akcyjna, zwana dalej ?Wnioskodawcą?, jest podwykonawcą inwestycji infrastrukturalnej realizowanej przez spółkę X, zwanej również ?Inwestorem?. Inwestor jest operatorem systemu przesyłowego elektroenergetycznego, zdefiniowanym w ustawie Prawo energetyczne jako przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem energii elektrycznej (art. 3 pkt 12 i pkt 24 ustawy prawo energetyczne). Spółka X odpowiada za funkcjonowanie i bezpieczeństwo całego Krajowego Systemy Elektroenergetycznego (KSE), w którego skład będzie wchodzić zrealizowana inwestycja infrastrukturalna.

Główne cele działalności Inwestora to:

• zapewnienie bezpiecznej i ekonomicznej pracy Krajowego Systemu Elektroenergetycznego jako części wspólnego, europejskiego systemu elektroenergetycznego, z uwzględnieniem wymogów pracy synchronicznej i połączeń asynchronicznych;
• zapewnienie niezbędnego rozwoju krajowej sieci przesyłowej oraz połączeń transgranicznych;
• udostępnianie na zasadach rynkowych zdolności przesyłowych dla realizacji wymiany transgranicznej;
• tworzenie infrastruktury technicznej dla działania krajowego hurtowego rynku energii elektrycznej.
  
  

Inwestycja infrastrukturalna wpisuje się więc w podstawowy zakres działalności spółki X. Jej przedmiotem jest budowa sieci przesyłowych najwyższych napięć, zaś celem jest stworzenie mostu energetycznego Polska-Litwa jako istotnego elementu w tworzeniu wspólnego europejskiego rynku energii poprzez zamknięcie tzw. pierścienia bałtyckiego. Dlatego Unia Europejska nadała decyzją 1364/2006/WE projektowi status priorytetowy i partycypuje w jego kosztach. Decyzja podkreśla, że Wspólnota wspiera połączenia międzysystemowe, współpracę operacyjną i rozwój transeuropejskich sieci energetycznych w celu osiągnięcia skutecznego funkcjonowania i rozwoju rynku, ułatwienia rozwoju i ograniczenia odizolowania regionów oraz wzmocnienia bezpieczeństwa dostaw energii. Zadaniem Projektu jest stworzenie w Krajowym Systemie Przesyłowym połączenia z systemem przesyłowym Litwy wraz z koniecznym wzmocnieniem polskiej sieci przesyłowej w obszarze północno-wschodniej Polski dla zapewnienia poprawy jakości i niezawodności zasilania odbiorców energii elektrycznej oraz wzrostu bezpieczeństwa jej dostaw.

Zatem inwestycja ma charakter regionalny oraz ponadregionalny (państwowy i międzypaństwowy). Inwestor zaś odpowiada za budowę polskiej części sieci wysokich napięć (za koordynację całości działań w zakresie połączenia Polska-Litwa odpowiada powołana przez stronę polską i litewską spółka Y). Jednakże poszczególne etapy inwestycji są powierzane przez Inwestora poszczególnym spółkom-podwykonawcom w drodze zamówień publicznych.

Również na odcinku inwestycji wyłoniony został podwykonawca, którym jest Wnioskodawca, w trybie przewidzianym w ustawie o zamówieniach publicznych, którego zadaniem jest przeprowadzenie wszelkich niezbędnych czynności w celu uzyskania pozwolenia na budowę w/w odcinka inwestycji (dwutorowej linii 400kV) oraz ustanowienie służebności przesyłu w zakresie niezbędnym dla realizacji tego odcinka inwestycji.

Szczegółowe czynności Wnioskodawcy w tym zakresie zostały szeroko opisane w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia (SIWZ) oraz w umowie z dnia 10 sierpnia 2011 r., której stronami są Wnioskodawca oraz spółka X. Wnioskodawca został zobowiązany do przeprowadzenia określonych procedur, które stanowią warunek konieczny dla wszczęcia jakichkolwiek robót budowlanych, w tym do sporządzenia raportów oceny oddziaływania na środowisko, uzyskania tzw. decyzji środowiskowych, wprowadzenia lub weryfikacji przebiegu dwutorowej linii najwyższych napięć we właściwych planach zagospodarowania przestrzennego, opracowaniu planów konstrukcyjnych, pozyskania prawa do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane oraz służebności przesyłu w imieniu i na rzecz inwestora, finansowego rozliczenia się właścicielami nieruchomości w imieniu Inwestora, pozyskanie decyzji wyłączających grunty w produkcji rolnej i leśnej w imieniu i na rzecz Inwestora, dokonanie niezbędnych uzgodnień w imieniu i na rzecz Inwestora oraz pozyskanie pozwoleń na budowę linii w imieniu i na rzecz Inwestora, sporządzenie kosztorysów inwestorskich.

Wymienione obowiązki Wnioskodawcy - w dużej mierze o charakterze formalnym i merytorycznym - wymagają sprzyjającej atmosfery wokół inwestycji infrastrukturalnej, uwarunkowanej również prowadzeniem właściwej komunikacji społecznej. Inwestycja ta realizowana jest bowiem w określonym kontekście społecznym. Zaś określone przepisy przyznają tej społeczności lokalnej określone prawa - realizowane bezpośrednio lub za pośrednictwem władz lokalnych - gwarantujące wpływ na pewne aspekty formalno-prawne i materialne, tj. kwestie ochrony środowiska, kwestie regulacji przebiegu linii, sprawy rekompensat i zadośćuczynień. Dlatego w całym procesie realizowanym bezpośrednio przed podjęciem robot budowlanych przepisy prawa międzynarodowego (konwencja z Aarhus z dnia 25 czerwca 1998 roku [Dz. U. seria L z 2005 r., nr 124, poz. 4.]), europejskiego (Dyrektywa 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 28 stycznia 2003 roku w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących Środowiska, Dyrektywa 2003/3SWE Parlamentu Europejskiego i Rady z 28 maja 2003 roku przewidująca udział społeczeństwa w odniesieniu do sporządzania niektórych planów i programów w zakresie Środowiska, Dyrektywa Rady z 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na Środowisko naturalne, Dyrektywa 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 27 czerwca 2001 roku w sprawie oceny wpływu niektórych planów i programów na Środowisko), krajowego (ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. prawo ochrony środowiska) oraz oficjalne dokumenty rządowe (dokument opracowany przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego z czerwca 2008 r. pt. ?Inwestycje Infrastrukturalne. Komunikacja społeczna i rozwiązywanie konfliktów?) obligują Inwestora do wdrożenia tzw. komunikacji społecznej. Prawidłowa komunikacja społeczna winna się sprowadzać do rzetelnej informacji, przyczyniać do łagodzenia sporów i eliminować poczucie krzywdy oraz winna wspierać promocję inwestycji infrastrukturalnej wśród społeczności lokalnej. Jakkolwiek prowadzenie komunikacji społecznej jest obowiązkiem Inwestora, to nie jest wykluczone przekazanie części obowiązków w tym zakresie podwykonawcom. Celowe jest przekazanie obowiązków podwykonawcom w wymiarze harmonizującym z zakresem ich pozostałych zadań. Właśnie dlatego w SIWZ oraz w umowie z dnia 10 sierpnia 2011 r. przewidziano, iż Wnioskodawca jest obowiązany prowadzić komunikację społeczną na obszarze, na którym przebiegać będzie odcinek linii Ełk-Granica Państwa.

W punkcie 10 Tomu I Części 2 pt. ?Opis przedmiotu zamówienia" SIWZ stwierdza się, iż w ramach działań komunikacji społecznej (public relations) Wnioskodawca zobowiązany jest do zaznajomienia się i wprowadzenia w życie działań opisanych w publikacji Ministerstwa Rozwoju Regionalnego pod nazwą ?Inwestycje infrastrukturalne, komunikacja społeczna i rozwiązywanie konfliktów", Warszawa, czerwiec 2008 r. oraz treści dokumentu. Komunikacja społeczna przy realizacji inwestycji liniowych - wytyczne realizacyjne" - opracowanie zawierające proponowaną przez Inwestora zawartość strategii komunikacyjnej, jaką Wnioskodawca wdroży przy realizacji przedmiotu umowy. Natomiast w § 4 (obowiązki wykonawcy) ust. 10 umowy z dnia 10 sierpnia 2011 r. między Inwestorem a Wnioskodawcą powtarza się postanowienie SIWZ, iż Wnioskodawca jest odpowiedzialny za wdrożenie i prawidłowe przeprowadzenie komunikacji społecznej na rzecz inwestycji infrastrukturalnej. W powołanym dokumencie nie wymieniono jednak katalogu środków, które winny zostać wprowadzone w ramach owej komunikacji. Zresztą niemożliwe by to było ze względu na złożoność sytuacji, które mogą wystąpić w trakcie prowadzenia inwestycji. Dokument określa jednak podstawowe działania, które winny zostać podjęte w ramach komunikacji społecznej: informowanie, konsultowanie i negocjacje, oraz cele które należy osiągnąć: łagodzenie konfliktów społecznych, wyrównanie subiektywnego poczucia krzywdy i - w konsekwencji -wyeliminowanie potencjalnego przeciągania procedur i blokowania inwestycji, związanego z trwającymi sporami i sprzecznymi interesami. Dobór właściwych środków zależy więc od oceny sytuacji przez wykonawcę lub podwykonawcę inwestycji, zaś przesłanką zastosowania jest przewidywana skuteczność. Ponieważ SIWZ oraz umowa z dnia 10 sierpnia 2011 r. przewidują przejęcie części obowiązków w zakresie komunikacji społecznej przez Wnioskodawcę, tenże został zobowiązany do stworzenia planu komunikacji społecznej, realizowanej na rzecz Inwestora w zakresie budowy linii 400kV Ełk-Granica Państwa. Przy czym duża część zadań w tym zakresie została przekazana przez Wnioskodawcę Agencji (podwykonawca Wnioskodawcy w zakresie public relations) w drodze umowy. Agencja stworzyła plan (strategię) komunikacji społecznej, w którym ujęte zostały poszczególne zadania, zważywszy na sytuację w poszczególnych gminach. W owym dokumencie wyłożono cele strategii:

?Nadrzędnym celem prezentowanych działań komunikacyjnych jest wspieranie terminowego ukończenia projektu. Wszystkie działania realizowane będą przy ścisłym przestrzeganiu standardów public relations. Oznacza to m.in.: poszanowanie wszystkich interesariuszy projektu, komunikowanie treści prawdziwych, zapewnienie zainteresowanym stronom dostępu do informacji i stworzenie on możliwości wypowiedzenia się na temat Inwestycji. Należy jednak pamiętać, że linie elektroenergetyczne najwyższych napięć stanowią silną ingerencję w środowisko człowieka. Dotyczy to w szczególności terenów, na których nie było wcześniej podobnych Inwestycji. Linie mają wpływ na otoczenie, bowiem istotnie je zmieniają. Zdarza się, że zaburzają poczucie bezpieczeństwa, ponieważ wielu osobom kojarzą się z zagrożeniem dla zdrowia. Obniżają także zamożność tych, którzy będą mieszkać w ich pobliżu, poprzez spadek cen nieruchomości. Dlatego też przedstawiony program ma pomóc w uzyskaniu akceptacji lokalnej społeczności dla budowy Inwestycji. Nie doprowadzi jednak do całkowitego wyeliminowania oporu społecznego, jaki towarzyszyć będzie realizacji Inwestycji."

Dokument w podstawowym zakresie przewiduje następujące, wspólne działania komunikacyjne Wnioskodawcy oraz Agencji: spotkania otwarcia, spotkania monitorujące, otwarte spotkania informacyjne, konferencje konsultacyjne, punkty informacyjno-promocyjne, publikacje i wystawy.

Jednakże za najbardziej efektywne w kontekście celów Wnioskodawca i Agencja uznają działania, które opisane zostały w załączniku do strategii komunikacji inwestycji, polegające na finansowaniu przedsięwzięć, niekoniecznie bezpośrednio związanych z inwestycją, lecz zmierzających do łagodzenia napięć społecznych, wyrównania subiektywnego poczucia krzywdy mieszkańców zainteresowanych gmin oraz stawiających sobie za cel dotarcie do jak najszerszego grona odbiorców z informacją w przedmiocie przyczyn, realizacji i skutków inwestycji. Ponieważ Wnioskodawca chce uzyskać potwierdzenie Ministra Finansów co do prawidłowości podatkowej klasyfikacji tych wydatków komunikacyjnych, treść owego załącznika przedstawiamy poniżej w całości (w dokumencie Wykonawca oznacza Wnioskodawcę):

Załącznik ?określający założenia, cele, warunki i sposób realizacji (finansowania) niektórych akcji promocyjnych polegających na sponsorowaniu celów społecznie użytecznych w gminach i społecznościach, objętych programem komunikacji społecznej

A. Podstawa opracowania.

Niniejszy dokument został sporządzony w oparciu o dyspozycję dokumentu podstawowego, w którym dopuszczono możliwość zmian w strategii komunikacji w zależności od bieżącej oceny sytuacji. W związku z tym Wykonawca wraz z Agencją doszli do przekonania o zasadności wprowadzenia uzupełnień do strategii, które winny umożliwić bardziej skuteczne działania w jej zakresie. Przy czym, owe zmiany mają przede wszystkim czynić zadość celom wyznaczonym w oficjalnym dokumencie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego z czerwca 2008 r. pt. ?Inwestycje infrastrukturalne. Komunikacja społeczna i rozwiązywanie konfliktów.", a także stosownym obowiązkom nałożonym przez Inwestora odpowiedzialnego za wdrożenie właściwej komunikacji społecznej.

B. Założenia i cele.

Inwestycja infrastrukturalna - zgodnie z obowiązującą w Unii Europejskiej konwencją z Aarhus - wymaga przeprowadzenia konsultacji społecznych celem umożliwienia uczestnictwa zainteresowanej społeczności w podejmowaniu decyzji strategicznych dla danej inwestycji, mogącej ingerować w środowisko naturalne. Celem działań w tym zakresie jest informowanie zainteresowanej społeczności o skutkach związanych z realizowaną inwestycją infrastrukturalną oraz łagodzenie napięć społecznych, eliminowanie tzw. subiektywnego poczucia krzywdy wśród zainteresowanej społeczności, co w ostateczności winno korzystnie wpływać na tempo prac konsultacyjnych i sprawne prowadzenie inwestycji o charakterze regionalnym i ponadregionalnym. Niniejszym uznaje się, iż skuteczne działania mogą polegać na wspieraniu celów społecznie użytecznych, niekoniecznie bezpośrednio związanych z inwestycją infrastrukturalną, lecz niosących pozytywny wydźwięk społeczny. Zamiarem naszym jest dofinansowanie takich celów, których beneficjentami będą w znacznej części lokalni interesariusze, którzy są dotknięci lub mogą (w sensie subiektywnym) czuć się dotknięci inwestycją o charakterze regionalnym i ponadregionalnym polegającą na budowie linii wysokiego napięcia. Chcemy aby społeczność lokalna nabyta przeświadczenie, iż strony zaangażowane w proces inwestycyjny (Wykonawca, Inwestor) chcą w jakiś sposób zrekompensować gminie, mieszkańcom lub określonym osobom ?straty", które ponoszą w związku z lokalizacją inwestycji, która nie dotyczy tylko ich, lecz mieszkańców regionu Polski północno-wschodniej i obywateli państw bałtyckich. Uznajemy, iż finansowanie tego rodzaju celów - niekoniecznie związanych merytorycznie z samą inwestycją - będzie stanowić poważny argument na szali w stosunku do możliwych sporów i konfliktów lokalnych wydłużających całą procedurę inwestycyjną.

Zakładamy, iż każde wsparcie (głównie finansowe) celu społecznie użytecznego będzie dokonywane na podstawie umowy sponsoringu właściwego (umowa o charakterze odpłatnym). Drugą stroną umowy, formalnym odbiorcą przysporzenia, będzie zawsze jednostka organizacyjna, której celem ustawowym lub statutowym jest działalność na rzecz społeczności lokalnych na terenie objętym inwestycją (np.: gmina, stowarzyszenie, fundacja). Właśnie owa jednostka określi proponowane cele warte wsparcia. Jednak to Wykonawca wraz z Agencją PR ustalą zasadność wsparcia.

Zakładamy również, iż umowa sponsoringu winna zobowiązywać formalnego odbiorcę przysporzenia do manifestowania związku wsparcia finansowego (lub wsparcia innego rodzaju) z inwestycją infrastrukturalną, a ponadto informowania o potrzebie wykonania inwestycji, jej skutkach dla środowiska naturalnego, jej wpływie na życie ludności, a także wpływie na zagospodarowanie terenu, możliwym spadku cen nieruchomości i innych aspektach związanych z realizacją przedmiotowej inwestycji. Umowa może przewidywać, iż obowiązki informacyjne nałożone na formalnego odbiorcę przysporzenia będą realizowane w rożnych formach, m.in.: publikacjach na stronach internetowych formalnego odbiorcy lub stronach innych podmiotów powiązanych, afiszach informacyjnych, banerach reklamowych, komunikatach głosowych, odesłaniach do właściwych publikacji Wykonawcy, Inwestora, Agencji. Formalny odbiorca może być również zobowiązany do poinformowania o podmiotach zaangażowanych w proces inwestycyjny.

C. Podmioty odpowiedzialne.

Za działania sponsoringowe opisane powyżej Wykonawca odpowiada we własnym imieniu jednak dokonuje ich na rzecz Inwestora (de facto na rzecz realizacji inwestycji polegającej na budowie trans-granicznej sieci wysokiego napięcia 400kV za którą odpowiada spółka X). Bowiem ten ostatni podmiot jest odpowiedzialny za wykonawstwo całej inwestycji infrastrukturalnej, zaś Wykonawca jest jedynie jego podwykonawcą, w tym podwykonawcą w zakresie realizacji komunikacji społecznej, co wynika z punktu 10. Tomu I. Części 2. Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia.

Wykonawca dokonuje działań sponsoringowych samodzielnie, to znaczy podpisuje umowy sponsoringu, finansuje uzgodnione działania i nadzoruje ich wykonanie, wykonanie działań sponsoringowych w całości lub w części o mniejszej wartości może zostać powierzone Agencji.

D. Audyt działań sponsoringowych.

Aby móc w pełni zrealizować cel i założenia działań sponsoringowych uznaje się, iż zasadność ich podjęcia jest oceniana przez inny, niezależny podmiot, niezaangażowany w proces inwestycyjny, mający doświadczenie w realizacji projektów marketingowych (audytor). Zadaniem tego podmiotu będzie ocena zasadności (celowości) planowanych działań sponsoringowym pod katem założeń i celów wymienionych w części C niniejszego załącznika. Audytor wystawi opinię, która będzie zawierała rekomendację oraz uzasadnienie zasadności (celowości planowanych zadań). Audytorowi może zostać również powierzona ocena efektywności sponsoringu i realizacji zadań nałożonych na formalnego odbiorcę przysporzenia. Jeśli w przyszłości co innego nie zostanie postanowione, na audytora działań sponsoringowych Wykonawcy powołuje się Agencję.

E. Notyfikacja Inwestora.

Ponieważ wszelkie działania sponsoringowe będą realizowane na rzecz Inwestora (de facto na rzecz realizacji inwestycji polegającej na budowie trans-granicznej sieci wysokiego napięcia 400W za którą odpowiada spółka X), przed zaangażowaniem się w sponsoring określonego celu Inwestor zostanie zawiadomiony przez Wykonawcę o okolicznościach działań. Inwestor może w tej sprawie zająć wiążące stanowisko. ?W wykonaniu niniejszych postanowień z poszczególnymi formalnymi odbiorcami przysporzeń (gminami, stowarzyszeniami, itp.) zostaną(ły) podpisane umowy sponsoringu właściwego, regulujące wzajemne prawa i obowiązki stron. Umowy te przewidują (będą przewidywać) finansowanie (wsparcie) różnego rodzaju celów, w zależności od zapotrzebowania lokalnej społeczności oraz skuteczności przekazu w kontekście założeń strategii komunikacyjnej (np. wsparcie organizacji imprezy plenerowej, projekt adaptacji budynku na potrzeby MOPS, wymiana dachu w szkole, modernizacja kotłowni w szkole).

Świadczenia wzajemne formalnych odbiorców przysporzenia będą stanowiły z założenia świadczenia ekwiwalentne (choć nie zawsze wymierne) oraz będą dotyczyły inwestycji infrastrukturalnej realizowanej w danej gminie oraz związku Wnioskodawcy i spółki X z tą inwestycją. W następstwie podpisania umów udzielone zostanie wsparcie w formie i na warunkach w nich określonych.

Wynagrodzenie należne Wnioskodawcy z tytułu realizacji przedmiotu umowy z dnia 10 sierpnia 2011 r.

zostało określone ryczałtowo, czyli bez względu na rzeczywiście poniesione przez Wnioskodawcę koszty. Jednakże obliczone przez Inwestora i zaakceptowane przez Wnioskodawcę zostało w ten sposób, aby nie tylko pokryć możliwe do przewidzenia wydatki - w tym koszty komunikacji społecznej - lecz także by zapewnić Wnioskodawcy uzasadniony zysk. Jednocześnie w § 14 przewidziano kary umowne związane z niedochowaniem terminów określonych w umowie. Kary - w zależności od rodzaju naruszenia - są liczone za każdy rozpoczęty tydzień zwłoki (procentowo) lub za każde naruszenie (kwotowo). Dlatego skuteczne prowadzenie komunikacji społecznej - sprowadzające się m.in. do zapobiegania nadmiernemu przeciąganiu procedur - jest w interesie nie tylko inwestora, ale również Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki Wnioskodawcy na prowadzenie komunikacji społecznej, o której mowa w cytowanym załączniku do umowy z dnia 10 sierpnia 2011 r., ponoszone na finansowanie (wsparcie) celów społecznie użytecznych (tj. remont szkoły, impreza lokalna, itp.), dokonywane na podstawie umów sponsoringu właściwego, w zamian za określoną promocję inwestycji infrastrukturalnej oraz podmiotów realizujących tę inwestycję w tymże kontekście mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu, stosownie do art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze będzie pozytywna, to czy wydatki na finansowanie (wsparcie) wymienionych powyżej działań w zakresie komunikacji społecznej są wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w szczególności na podstawie jego punktu 14 i 28?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów tub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztem uzyskania przychodów jest więc taki koszt, który został poniesiony przez podatnika, jest definitywny (rzeczywisty), pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła, został właściwie udokumentowany i nie został wyłączony na podstawie art. 16 ust. 1. Innymi słowy dla ustalenia co jest kosztem podatkowym niezbędne jest wykazanie, czy spełnia on kryteria określone w art. 15 ust. 1, jeżeli tak to czy nie został wyłączony na podstawie art. 16 ust. 1. Wydatek, który spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 i nie został wyłączny z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1 jest kosztem podatkowym. Jeżeli natomiast wydatek nie spełnia kryteriów określonych w art. 15 ust. 1 i nie jest kosztem podatkowym, nie ma już potrzeby odwoływania się do treści art. 16 ust. 1. W sprawie niniejszej zasadniczym kryterium uznania wydatków na komunikację społeczną za koszt podatkowy jest ustalenie, czy poniesione one zostały w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów. Analiza tego normatywnego zwrotu wskazuje, że odnosi się on zarówno do przychodów i źródeł faktycznie osiągniętych, jak i tych, których podatnik mógł racjonalnie (obiektywnie) oczekiwać, że zostaną osiągnięte. Za takim rozumieniem przemawia użycie przez ustawodawcę określenia ?w celu...?. Określenie ?w celu? oznacza pozostawanie wydatku (kosztu) w takim związku z przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem ich źródła, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródeł. Zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów określony wydatek wymaga nie tylko oceny pod kątem czy jego poniesienie miało związek z konkretnym przychodem, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Sam fakt nieosiągnięcia oczekiwanego efektu gospodarczego (uzyskania przychodu) lub potencjalna możliwość nieosiągnięcia zakładanych celów nie dyskwalifikuje poniesionego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu (analogicznie: tezy wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK1365/10 w zakresie wydatków na kary umowne). W stanie faktycznym, będącym przedmiotem interpretacji, konieczność realizacji komunikacji społecznej przez Wnioskodawcę wynika zarówno z SIWZ, jak również z umowy z dnia 10 sierpnia 2011 r. Co prawda obowiązki w tym zakresie nie zostały szczegółowo dookreślone, ale dookreślone być nie mogły ze względu na specyfikę materii objętej pojęciem ?komunikacja społeczna". Bowiem podejmowane działania i ponoszone wydatki w ramach rzeczonych obowiązków zależały od bieżącej oceny sytuacji przez Wnioskodawcę lub Agencję PR. Jednakże w tym zakresie Wnioskodawca - nie będąc związany konkretnymi dyrektywami działania - związany był celami i zadaniami, które wynikały z oficjalnych dokumentów Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, które z kolei są pochodną regulacji wspólnotowych i krajowych. W miarę oceny sytuacji generalnym obowiązkiem Wnioskodawcy było wdrożenie określonych działań komunikacyjnych, zważywszy na ich uprawdopodobnioną skuteczność. Komunikacja społeczna realizowana przez Wnioskodawcę na rzecz inwestora (podmiotowo) i inwestycji infrastrukturalnej (przedmiotowo) jest zatem jednym z zadań za które Wnioskodawca otrzymuje ryczałtową zapłatę (przychód). Nie można zatem zaprzeczyć istnieniu związku pomiędzy przychodem, a wydatkami na komunikację społeczną. Ze względu na zastosowanie klauzul ogólnych w SIWZ, w umowie z dnia 10 sierpnia 2011 r. oraz w dokumencie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego należy wyznaczyć granice dopuszczalnych działań (wydatków), które mogą być uznawane za koszty uzyskania przychodów związane z realizacją komunikacji społecznej. Gdy wymienione dokumenty posługują się pojęciem skuteczności, efektywności, rezultatu. Wnioskodawca, który zachowuje się racjonalnie przy dokonywaniu wydatków, zmierzających do osiągnięcia właściwego rezultatu, skutku, efektu, nabędzie prawo do zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W analizowanej sytuacji Wnioskodawca, prócz obowiązków polegających na przeprowadzeniu właściwych procedur mających na celu nabycie pozwoleń na budowę, przejmuje również obowiązki zwykłe kojarzone z działalnością agencji marketingowych, agencji public relations. W tej sytuacji racjonalne byłoby ?wejście" w sposób rozumowania tego rodzaju instytucji, kierować się ich logiką. Wymienione podmioty często prowadzą promocję przedmiotów w sposób pośredni, wpływając na podświadomość odbiorcy. To samo dotyczy sponsorowania określonych celów użyteczności publicznej przez Wnioskodawcę: choć nie są one materialnie związane z inwestycją, to ich finansowanie przez podmioty realizujące inwestycję wpłynie na poprawę wizerunku inwestycji, załagodzi konflikty społeczne, wyrówna subiektywne poczucie krzywdy. Mówiąc wprost zainteresowana społeczność pozna, iż odpowiedzialni za inwestycję dostrzegają tą społeczność i starają się jej zrekompensować domniemane straty. Ponadto informacja o inwestycji może w ten sposób dotrzeć do szerokiego grona zainteresowanych odbiorców. W przypadku inwestycji o znaczeniu strategicznym, o wielkiej wartości, istoty tego rodzaju funkcji, pełnionych przez Wnioskodawcę, nie sposób przecenić. Ocena całokształtu jego zadań zależy od właściwie przeprowadzonej komunikacji społecznej, co wielokrotnie podkreślane jest w dokumencie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Tego rodzaju działania komunikacyjne są w praktyce wdrażane na całym świecie (wielkie przedsiębiorstwa infrastrukturalne, wydobywcze, itp. finansują budowę szkół, infrastruktury lokalnej, szpitali w zamian za ujawnienie i manifestowanie ich wkładu lokalnej społeczności). Dlatego nie można zaprzeczyć temu, iż celem ponoszenia kosztów komunikacji społecznej jest uzyskiwanie przychodu.

W dalszej części przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdza się, iż koszt podatkowy może prowadzić do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Właściwie prowadzona komunikacja społeczna, materializująca się w skutecznych działaniach, zminimalizuje ryzyko powstania opóźnień w inwestycji infrastrukturalnej, związanej z nadmiernym przeciąganiem procedur, blokowaniem inwestycji. Tego rodzaju negatywne zdarzenia, gdyby wystąpiły w momencie prowadzenia mało efektywnych działań komunikacyjnych (public relations), mogłyby doprowadzić do różnego rodzaju strat dla inwestora i Wykonawcy. Dla tego ostatniego oznaczałoby to obniżenie wiarygodności a także straty finansowe, szczegółowo określone w umowie z dnia 10 sierpnia 2011 r., polegające na wypłacie odszkodowań na rzecz Inwestora. Ponadto związek kosztów komunikacji społecznej (w tym finansowania celów użyteczności publicznej) z uzyskaniem przychodów lub zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów pośrednio wynika z oficjalnego dokumentu Ministerstwa Rozwoju Regionalnego p.t. ?Inwestycje Infrastrukturalne. Komunikacja społeczna i rozwiązywanie konfliktów", gdzie wskazuje się na niektóre pożądane skutki komunikacji społecznej, skutki działań Wnioskodawcy w zakresie public relations na rzecz inwestycji:

?Celem tych regulacji jest zagwarantowanie praw obywateli i ich stowarzyszeń, a także zapewnienie zachowania zasady zrównoważonego rozwoju. Jednocześnie przestrzeganie procedur, w tym zapewnienie możliwości partycypowania społeczeństwa w podejmowaniu decyzji już na bardzo wczesnym etapie, pozwała skracać czas postępowania, a także unikać ewentualnych działań ze strony społeczności lokalnych i organizacji pozarządowych zmierzających do zmiany lub uchylenia już podjętych decyzji. Stosowanie się do omówionych przepisów powinno pozwolić bowiem na wyważenie interesów stron, to jest inwestorów oraz lokalnych społeczności, uwzględnienie i rozpatrzenie wszystkich racji, a w konsekwencji podjecie decyzji, co do której będzie zgłaszane jak najmniej zastrzeżeń. Już na etapie sporządzania studium obywatele oraz osoby prawne i jednostki organizacyjne mogą wnosić uwagi do jego treści. Również w postępowaniu dotyczącym planu miejscowego przewidziano możliwość zgłaszania wniosków i uwag. Konsultacje społeczne przewidziała wspomniana wyżej ustawa obejmują wszystkie kwestie dotyczące studium i planu miejscowego, a nie tylko kwestie dotyczące wpływu na środowisko naturalne. W związku z powyższym na pierwsze pytanie należy odpowiedzieć, iż istnieje związek pomiędzy wydatkami na komunikację społeczną w zakresie opisanym w stanie faktycznym, a przychodami podatkowymi Wnioskodawcy.

2. Wyłączenia.

Artykuł 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymienia koszty, które choć związane z osiągnięciem przychodu, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu, nie mogą być rozpoznawane jako koszty podatkowe. Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju.

Nie można jednak uznać wydatków (finansowania/wsparcia) czynionych na rzecz społeczności lokalnej w wykonaniu założeń i celów komunikacji społecznej za darowizny bądź ofiary dokonywane przez Wnioskodawcę. Nie są to bowiem świadczenia, o których mowa w art. 888 Kodeksu cywilnego, czyli bezpłatne świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Po pierwsze, wszelkie świadczenia Wnioskodawcy są realizowane w wykonaniu wzajemnej umowy sponsoringu: formalny odbiorca świadczenia jest zobowiązany do dokonania określonych czynności wzajemnych; jego zobowiązanie polega na promocji inwestycji oraz ukazaniu związku inwestora i Wnioskodawcy z inwestycją infrastrukturalną. Jak podkreśla się w orzecznictwie nie można mówić o darowiźnie, gdy ekwiwalentem świadczenia jest promocja lub reklama (wyrok NSA z dnia 01 grudnia 1999 r., sygn. akt III SA 7985/98).

Po drugie, Wnioskodawca jako nominalny sponsor działa na rzecz faktycznego sponsora, czyli Inwestora: bowiem działania sponsorskie Wnioskodawcy wynikają również z jego zobowiązania się wobec Inwestora do prowadzenia skutecznej komunikacji społecznej. Za tą rolę Wnioskodawca otrzymuje stosowne wynagrodzenie ryczałtowe, które może ulec redukcji w wyniku braku skuteczności.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Jakkolwiek ze sprzecznymi poglądami na temat pojęcia reprezentacji mamy do czynienia, nie sposób uznać, iż koszty komunikacji społecznej, opisane w stanie faktycznym, spełniają jakąkolwiek z prezentowanych definicji.

Pierwszy z nich opiera rozumienie pojęcia ?reprezentacja? na literalnym, słownikowym znaczeniu słowa: ?okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związane ze stanowiskiem, pozycją społeczną?. Drugi pogląd -wręcz przeciwnie - stanowi, iż koszty reprezentacji to nie koszty okazałości, wystawności w czyimś sposobie życia związane ze stanowiskiem, pozycją społeczną, ale koszty reprezentowania interesów podatnika na zewnątrz, w tym w stosunkach z kontrahentami aktualnymi czy przyszłymi, przez osobę lub grupę osób do tego powołaną. Tak rozumiana reprezentacja nie wymaga okazałości czy wystawności, nie musi zawierać elementu manifestowania pozycji materialnej bądź społecznej podatnika (wyrok NSA z 24 maja 2012 r., sygn. akt II FSK 2332/10, wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2012, sygn. akt II FSK 1445/10).

Pojęcie ?reprezentacji? w żadnym z dwóch wariantów wykładni nie przystaje do sytuacji (roli) Wnioskodawcy, odpowiedzialnego za prowadzenie komunikacji społecznej. Wnioskodawca bowiem w tym zakresie działa identycznie jak firma public relations lub agencja marketingowa. Co oznacza, iż działając we własnym imieniu (np. zawierając umowy sponsoringu z formalnymi odbiorcami świadczenia), promuje inwestycję infrastrukturalną. Działa więc na rzecz Inwestora, spółki z udziałem Skarbu Państwa, która nominalnie realizuje całość inwestycji w obrębie Polski budowy tzw. mostu energetycznego. Wnioskodawca nie ma przy tym interesu promowania lub reklamowania własnej działalności wśród społeczności lokalnej, skoro wyłącznymi odbiorcami jego usług są duże przedsiębiorstwa energetyczne (właśnie takie jak spółka X). Jeśli w trakcie realizacji umów sponsoringu właściwego pojawiają się oznaczenia Wnioskodawcy (logo, banery, inne oznaczenia), to zawsze w kontekście realizowanej inwestycji. Bowiem celem komunikacji społecznej jest bezpośrednia i pośrednia promocja inwestycji realizowanej przez Inwestora. Promocja pośrednia polega na finansowaniu celów społecznie użytecznych oraz manifestowaniu - dzięki umowie sponsoringu - związku owych celów z inwestycją i podmiotami ją realizującymi. Wobec tego nie można tutaj mówić ani o reprezentacji, ani reklamie Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy podatkowej w trakcie realizacji komunikacji społecznej, bez względu na to, który wariant interpretacji pojęcia ?reprezentacji" przyjmiemy.

Potwierdzenia tego stanowiska można poszukiwać w rozlicznych interpretacjach indywidualnych, dotyczących wydatków agencji marketingowych, firm public relations, czyli podmiotów, których funkcja odpowiada funkcji Wnioskodawcy w zakresie realizacji zadań komunikacji społecznej: interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 4 października 2011 r., nr IPPB5/423-822/11-3/JC, interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 2 marca 2011 r., nr IPPB5/423-860/11-3/JC, interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 13 września 2010 r., nr ŁPPB5/423-377/10-2/DG.

Wydatki na realizację komunikacji społecznej nie mieszczą się zatem w negatywnym katalogu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowią więc koszty uzyskania przychodów, wpływające na dochód do opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Obowiązkiem podatników, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów) zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. O związku takim można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu. Nie zawsze jednak poniesiony wydatek, choć pozostaje on niewątpliwie w związku z prowadzoną działalnością, można powiązać z konkretnym przychodem.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty reklamy. Pod pojęciem reklamy należy rozumieć działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić reklamę towaru, usługi, a także reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga również uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z punktem 28 tego przepisu, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Omawiana ustawa nie zawiera definicji reprezentacji, wobec czego znaczenie tego terminu należy ustalić stosując wykładnię językową. Zgodnie z definicją słownikową, reprezentacja to ?okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną? (por. Uniwersalny Słownik Języka Polskie pod red. Stanisława Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007). Pomocną może być również etymologia tego słowa - ?repraesentatio? (łac.) oznacza ?wizerunek?. Reprezentację należy zatem rozumieć jako występowanie w imieniu podatnika (firmy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Są to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów. Działania te ułatwiają nawiązywanie i podtrzymywanie kontaktów handlowych, w tym poprzez budowanie osobistych relacji, a ich zasadniczym celem jest kształtowanie wizerunku przedsiębiorcy jako zasobnego, godnego zaufania partnera biznesowego.

Reprezentacja ponadto nie musi odnosić się wyłącznie do okazałości, wystawności, ale przejawiać w dobrym reprezentowaniu firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka jest podwykonawca inwestycji infrastrukturalnej.

W tym miejscu należy podkreślić, iż podatnik zawsze przy ponoszeniu wydatku musi mieć na uwadze art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Strony zawierające umowę, stosownie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Jednak Organ podatkowy analizując wydatki wchodzące w skład bazy kosztowej będzie je zawsze analizował pod kątem celowości i racjonalności ich poniesienia oraz czy poszczególne wydatki nie zostały wymienione w katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Według tut. Organu, mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, iż koszty ponoszone przez Wnioskodawcę na finansowanie celów społecznie użytecznych dokonywanych na podstawie umów sponsoringu właściwego nie są związane z jego reprezentacją i reklamą i zasadniczo nie wpływają na promocję samej Spółki. W tym stanie rzeczy przedmiotowe wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę należy uznać za poniesione w związku z wykonaniem usługi określonej w umowie, a nie w celu reprezentacji Wnioskodawcy, a w konsekwencji za będące poza hipotezą normy prawnej określonej w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowej sprawie nie będzie miał także zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Wobec braku definicji ?darowizny? w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, rozstrzygnięcie, czy dana czynność stanowi darowiznę w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 14, wymaga sięgnięcia - w myśl reguł wykładni systemowej - do przepisów aktu prawnego, w którym ta instytucja jest uregulowana. Stosownym aktem prawnym jest ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, iż istotą darowizny jest bezpłatne świadczenie kosztem majątku darczyńcy. Aby uznać daną czynność za darowiznę, konieczne jest zatem wystąpienie dyspozycji majątkowej darczyńcy, prowadzące do zmniejszenia jego majątku.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, iż świadczenie w postaci wydatków na finansowanie celów społecznie użytecznych dokonywanych na podstawie umów sponsoringu właściwego ponoszone przez Wnioskodawcę, nie będzie miało charakteru bezpłatnego, bowiem odbiorca świadczenia jest zobowiązany do dokonania określonych czynności wzajemnych tj. promowania przedmiotowej inwestycji.

A zatem w odniesieniu do powyższych wydatków nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 14 i art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem tut. Organu, w oparciu o powyższe przepisy prawa należy stwierdzić, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na finansowanie celów społecznie użytecznych dokonywanych na podstawie umów sponsoringu właściwego można zasadniczo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, powołane przepisy prawa podatkowego oraz specyfikę działalności Wnioskodawcy należy stwierdzić, iż Spółka ma prawo zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na finansowanie celów społecznie użytecznych dokonywanych na podstawie umów sponsoringu właściwego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zauważyć, iż weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.