Czy Wnioskodawczyni postąpiła prawidłowo i w zgodzie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych (...)

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie wysokości kosztów uzyskania przychodu pracownika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Pracuje na podstawie umowy o pracę w dwóch firmach (na ¾ etatu i ¼ etatu).

W firmie, w której Wnioskodawczyni jest zatrudniona na ¼ etatu złożyła pismo - oświadczenie ?o niepotrącaniu? jej kosztów uzyskania przychodu z tytułu umowy o pracę od połowy roku podatkowego, czyli od miesiąca lipca, ponieważ jest to jej drugie miejsce zatrudnienia.

Celem ww. oświadczenia jest potrącenie przez pracodawcę - płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych wyższej kwoty zaliczek na podatek dochodowy, aby w rozliczeniu rocznym uniknąć dopłaty znacznej kwoty podatku, tj. ok. 670,00 zł - jednorazowo.

Wnioskodawczyni zeznanie roczne składa na druku PIT-37.

Koszty uzyskania przychodu z więcej niż jednego stosunku pracy nie mogą przekroczyć w 2012 r. łącznie kwoty 2.002,05 zł.

Wnioskodawczyni wskazała, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ?nie doszukała się? zapisu, do którego mogłoby mieć zastosowanie oświadczenie pracownika skierowane do pracodawcy ? płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych o zaniechaniu stosowania podstawowych kosztów uzyskania przychodu w wysokości 111,25 zł miesięcznie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni postąpiła prawidłowo i w zgodzie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych składając oświadczenie do pracodawcy, a zatem płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych o zaniechanie częściowego stosowania kosztów uzyskania przychodu, a tym samym o naliczanie wyższej zaliczki na podatek dochodowy i czy zakład pracy ? płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie naraża się na sankcje z powodu zastosowania się do ww. oświadczenia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, składając oświadczenie do pracodawcy ? płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych upoważniła zakład pracy do potrącania miesięcznie wyższej kwoty zaliczki na podatek dochodowy i o przekazywanie jej do urzędu skarbowego, czym w żaden sposób nie uniknęła płacenia podatku i nie naraziła Państwa na straty. Wręcz przeciwnie ? podatek od jej wynagrodzenia został odprowadzany do Skarbu Państwa wcześniej w wyższej wysokości, niż gdyby uczyniła to składając rozliczenie roczne, z terminem dopłaty podatku do końca kwietnia następującego po zakończeniu roku podatkowego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wysokość kosztów uzyskania przychodu pracownika. W pozostałym zakresie, dotyczącym sytuacji prawnej zakładu pracy, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę i rentę.

Przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 cyt. ustawy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Z kolei w myśl art. 22 ust. 9 tej ustawy koszty uzyskania niektórych przychodów określa się:

1. z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
2. z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a;
3. z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.
   
   

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 2 zdanie 1 powyższej ustawy za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a (?).

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Pracuje na podstawie umowy o pracę w dwóch firmach (na ¾ etatu i ¼ etatu).

W firmie, w której Wnioskodawczyni jest zatrudniona na ¼ etatu złożyła pismo - oświadczenie ?o niepotrącaniu? jej kosztów uzyskania przychodu z tytułu umowy o pracę od połowy roku podatkowego, czyli od miesiąca lipca, ponieważ jest to jej drugie miejsce zatrudnienia.

Mając na względzie przytoczone powyżej przepisy oraz przedstawiony przez Wnioskodawczynię stan faktyczny stwierdzić należy, iż w przypadku osiągania przez pracownika przychodu z dwóch odrębnych stosunków pracy u różnych pracodawców, każdy z pracodawców jest zobowiązany do zastosowania wobec Wnioskodawczyni kosztu uzyskania przychodu, zgodnie z wytycznymi zawartymi w art. 22 ust. 2 pkt 1 bądź 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z treścią art. 31 w związku z cyt. art. 32 ust. 2 tej ustawy.

Końcowo należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują możliwości obliczania przez pracodawcę kwoty miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, bez odliczenia stosownych kosztów uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 ustawy.

Tym samym złożone przez Wnioskodawczynię pismo - oświadczenie ?o niepotrącaniu? jej kosztów uzyskania przychodu z tytułu umowy o pracę od połowy roku podatkowego nie może wywoływać skutków prawnych, gdyż jest sprzeczne z treścią ww. art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.