Uznanie transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną

24.9.2014

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów w związku z prawomocnym wyrokiem WSA w Krakowie sygn. akt I SA/Kr 182/14 z 4 kwietnia 2014 r. uchylającym indywidualną interpretację z 16 października 2013r. znak IBPP4/443-358/13/PK doręczonym tut. organowi 15 lipca 2013r. stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2013r. (data wpływu 25 lipca 2013r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lipca 2013r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną.

W dniu 16 października 2014r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretacją znak: IBPP4/443-358/13/PK uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wnioskodawca na ww. pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a następnie złożył skargę z 21 grudnia 2013r., żądając uchylenia zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wyrokiem z 4 kwietnia 2013r. WSA w Krakowie uchylił zaskarżoną interpretację. W wyroku tym Sąd stwierdził, że ?przedstawiony przez podatnika stan faktyczny nie dawał organowi podstaw do jednoznacznego przyjęcia, iż w sprawie mamy do czynienia z dwoma transportami towarów, dokonywanymi i organizowanymi samodzielnie przez dwa podmioty; ?Spółkę z Węgier? do magazynu na Słowacji a dalej do ostatniego nabywcy, przez wnioskującego o wydanie interpretacji podatnika.?

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest stroną transakcji dostaw towaru, w których poza nim uczestniczą także inne podmioty, tj:

Sprzedawca towarów (partner handlowy Spółki z Węgier) posiadający siedzibę na Węgrzech i zarejestrowany w tym kraju dla celów podatku od wartości dodanej.
Nabywca towarów z innego niż Polska i Węgry państwa członkowskiego. Podmiot posiadający siedzibę w innym niż Polska i Węgry państwie członkowskim zarejestrowany w tym kraju dla celów podatku od wartości dodanej (np. Czechy, Rumunia).

Struktura powyższych transakcji przedstawia się następująco:

Spółka nabywa towary od swojego partnera z Węgier, a następnie dokonuje dostawy tych towarów na rzecz ostatecznego nabywcy z innego państwa członkowskiego niż Polska i Węgry (np. Czechy, Rumunia).
W ramach tych dostaw, towary transportowane są przez przewoźnika działającego na zlecenie spółki z Węgier na Słowację, gdzie znajduje się punkt przeładunkowy (magazyn wynajmowany przez Spółkę). Przeładowane towary transportowane są następnie do miejsca przeznaczenia, tj. terytorium państwa członkowskiego siedziby ostatecznego nabywcy innego niż Polska i Węgry (np. Czechy, Rumunia). Od miejsca przeładunku do miejsca przeznaczenia transport wykonywany jest na zlecenie Spółki przez innego przewoźnika. Miejsce załadunku i rozładunku, specyfikacja poszczególnych sztuk załadunku, dane przewoźnika udokumentowane są każdorazowo międzynarodowym listem przewozowym (CMR).

Zaznaczyć należy, iż ww. magazyn Spółki na Słowacji pełni tylko i wyłącznie rolę punktu przeładunkowego. Towary nie są w nim magazynowane, nie są w nim przechowywane. Towary nie jest rozpakowywany, nie zmieniają się również poszczególne sztuki załadunku. Spółka wynajęła magazyn ze względów logistycznych i ekonomicznych.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z Wewnątrzwspólnotową transakcją trójstronną o której mowa w art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT?
Czy po spełnieniu łącznie warunków o których mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4, oraz w art. 136 ust. 1 ustawy o VAT spółka może rozliczyć te transakcje procedurą uproszczoną o której mowa w art. 135-138 ustawy o VAT?

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad.1

W opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z wewnątrzwspólnotową transakcją trójstronną ponieważ spełnione są łącznie warunki (o których mowa w art. 135, ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT) tj.:

trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim a ostatnim w kolejności,
przedmiot dostawy jest transportowany przez pierwszego lub też drugiego w kolejności podatnika lub na ich rzecz z terytorium państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego;

W związku z tym, iż ustawodawca nie precyzuje co oznacza ?wydanie towaru bezpośrednio ostatniemu w kolejności podatnikowi przez pierwszego podatnika? zdaniem Spółki sam przeładunek tego samego towaru podczas transportu od pierwszego do ostatniego w kolejności podatnika, który nie zmienia ilości transportowanego towaru, nie zmienia również poszczególnych sztuk załadunku należy uznać za wydanie bezpośrednie, gdyż dokładnie ten sam towar który wydaje pierwszy podatnik trafia do ostatniego w kolejności podatnika. Sam przeładunek towaru na trasie jest podyktowany względami logistycznymi i ekonomicznymi i jest wyłącznie elementem składowym transportu na trasie od pierwszego do ostatniego w kolejności podatnika.

Ad. 2.

Po spełnieniu łącznie warunków o których mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4, oraz w art. 136 ust. 1 ustawy o VAT Spółka może rozliczyć te transakcje procedurą uproszczoną o której mowa w art. 135-138 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja jest wydana na podstawie stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania uchylonej interpretacji.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Z przepisu art. 5 ust. 1 ww. ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia) - miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1 ? 4 ustawy o VAT uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ww. ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Transakcje łańcuchowe, ze względu na uregulowanie prawne, można podzielić na wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne oraz na transakcje pozostałe.

W przypadku wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej zastosowanie ogólnych metod opodatkowania prowadzi do konieczności zarejestrowania się podmiotu ?środkowego? w państwie nabywcy. W związku z powyższym, aby uwolnić ten podmiot od obowiązków administracyjnych, został wprowadzona procedura uproszczona, która w zasadzie całkowicie ?zdejmuje? opodatkowanie ze środkowej części transakcji trójstronnej, zaś obowiązek rozliczenia podatku od ostatniej dostawy przerzuca na finalnego nabywcę. Faktyczne skutki podatkowe (obciążenia podatkowe) pozostaje takie same. W tym przypadku przyjmuje się bowiem fikcję prawną, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, które występowałoby u ?środkowego? podmiotu w państwie nabywcy, jest opodatkowane pod warunkiem dopełnienia przezeń określonych formalności administracyjnych.

Zgodnie z art. 135 ust. 1 ustawy ilekroć w jest mowa o:

VAT - rozumie się przez to podatek i podatek od wartości dodanej;
wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej - rozumie się przez to transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego;

wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów - rozumie się przez to nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz;
procedurze uproszczonej - rozumie się przez to procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.

Jak wynika z powyższego definicja procedury uproszczonej został zawarta w powyższym art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy. Przepis ten opisuje mechanizm procedury, a jednocześnie wskazuje szczegółowe warunki dotyczące transakcji trójstronnej, których spełnienie umożliwia zastosowanie procedury uproszczonej. Zasadniczo elementu, tj. przyjęcia fikcji opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia, nie wypowiedziano wprost w definicji, lecz dopiero w kolejnych przepisach ustawy.

Stosownie do art. 136 ust. 1-3 ustawy w przypadku gdy w procedurze uproszczonej drugim w kolejności podatnikiem, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, jest podatnik wymieniony w art. 15, uznaje się, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów zostało u niego opodatkowane, jeżeli wystawił on ostatniemu w kolejności podatnikowi VAT fakturę zawierającą, oprócz danych wymienionych w art. 106, następujące informacje:

adnotację ?VAT: Faktura WE uproszczona na mocy art. 135-138 ustawy o ptu? lub ?VAT: Faktura WE uproszczona na mocy artykułu 141 dyrektywy 2006/112/WE?;
stwierdzenie, że podatek z tytułu dokonanej dostawy zostanie rozliczony przez ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, który jest stosowany przez niego wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika podatku od wartości dodanej;
numer identyfikacyjny stosowany na potrzeby podatku od wartości dodanej ostatniego w kolejności podatnika.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, gdy ostatnim w kolejności podmiotem jest osoba prawna, która nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, a która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w państwie członkowskim, w którym znajduje się towar w momencie zakończenia wysyłki lub transportu.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy w procedurze uproszczonej ostatnim w kolejności podmiotem jest podatnik wymieniony w art. 15 lub osoba prawna niebędąca podatnikiem w rozumieniu art. 15, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych zgodnie z art. 97, a drugim w kolejności podatnikiem jest podatnik podatku od wartości dodanej określony w art. 135 ust. 1 pkt 4 lit. b i c, który posługuje się w procedurze uproszczonej numerem identyfikacyjnym wydanym mu na potrzeby tego podatku przez państwo członkowskie inne niż Rzeczpospolita Polska, z uwzględnieniem obowiązujących w tym innym państwie członkowskim przepisów w zakresie dokumentowania tej procedury.

Ww. przepisy ustalają specjalną procedurę, tzw. procedurę uproszczoną dotyczącą wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, która w odróżnieniu od opodatkowania transakcji trójstronnych na zasadach ogólnych, przewiduje szczególne zasady rozliczania podatku przez podmioty uczestniczące w takiej transakcji. Powyższa procedura pozwala na:

objęciu obowiązkiem zapłaty podatku ostatecznego nabywcy towaru, czyli trzeciego w kolejności podatnika, z tytułu dostawy krajowej pomiędzy drugim a trzecim podatnikiem w kolejności na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu,
uznaniu, że doszło do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu jak i na terytorium państwa, które wydało numer identyfikacyjny dla VAT drugiemu w kolejności podatnikowi.

Zatem, pomimo że w transakcję trójstronną zaangażowane są trzy podmioty, jedynym podatnikiem, który zobowiązany jest do naliczenia podatku VAT jest trzeci w kolejności podatnik (ostateczny nabywca towaru), który dokonuje samoobliczenia podatku z tytułu nabycia towaru od drugiego w kolejności podatnika i traktuje to nabycie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru. Z uwagi na zastosowanie dla wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej procedury uproszczonej rozliczania podatku VAT obowiązki rejestracyjne dla celów VAT są ograniczone w stosunku do drugiego podatnika w łańcuchu, a podatek jest rozliczany przez ostatniego podatnika. Co istotne z punktu widzenia niniejszej sprawy należy zauważyć, że w przypadku transakcji trójstronnej nie przyporządkowuje się transportu lub wysyłki do konkretnej dostawy.

Zgodnie z przytoczonym przepisem art. 135 ust. 1 pkt 2 jako wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną można uznać transakcję, w której łącznie spełnione są następujące przesłanki:

w transakcji uczestniczą trzy podmioty, i
każdy z uczestników obrotu towarowego jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w innym państwie unijnym niż pozostali, i
każdy z podmiotów jest w swoim kraju zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, i
pierwszy z uczestników fizycznie przekazuje towar bezpośrednio ostatniemu, i
formalnie dostawa dokonywana jest pomiędzy pierwszym i drugim, a następnie między drugim i trzecim podmiotem, i
towar fizycznie jest transportowany z terytorium jednego państwa wspólnotowego na obszar drugiego państwa unijnego, i
za transport (wysyłkę) odpowiada pierwszy lub drugi uczestnik transakcji, przy czym przewóz może być na rzecz któregoś z nich dokonywany przez całkiem inny podmiot.

Jeżeli chociażby jeden z prezentowanych powyżej warunków nie jest spełniony, dostawa nie być uznana za wewnątrzwspólnotową transakcje trójstronną dokonywana w procedurze uproszczonej, a co za tym idzie musi być opodatkowana na zasadach ogólnych.

W sprawie objętej wnioskiem Wnioskodawca występuje jako drugi podmiot w transakcji.

Tym samym aby mógł zastosować procedurę uproszczona w transakcji trójstronnej:

nie może mieć siedziby w państwie członkowskim ostatniego w kolejności podatnika (tzn. w państwie członkowskim zakończenia transportu lub wysyłki?,
stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika numer identyfikacji podatkowej poprzedzony kodem PL,
wysyła lub transportuje towar od pierwszego podatnika do ostatniego samodzielnie lub zleca wykonanie tych czynności np. przewoźnikowi i transport przyporządkowany jest dostawie na jego rzecz (towar może być także wysyłany lub transportowany przez pierwszego w kolejności podatnika lub na jego rzecz)
winien spełnić warunki formalne przewidziane w art. 136.

W niniejszej sprawie podmiot Węgierski sprzedaje towary Wnioskodawcy mającemu siedzibę w Polsce, który sprzedaje towary podmiotowi mającemu siedzibę w innym państwie członkowskim. W ramach tych dostaw, towary transportowane są przez przewoźnika działającego na zlecenie Wnioskodawcy z Węgier na Słowację, gdzie znajduje się punkt przeładunkowy (magazyn wynajmowany przez Spółkę). Przeładowane towary transportowane są następnie do miejsca przeznaczenia, tj. terytorium państwa członkowskiego siedziby ostatecznego nabywcy innego niż Polska i Węgry (np. Czechy, Rumunia). Od miejsca przeładunku do miejsca przeznaczenia transport wykonywany jest na zlecenie Spółki przez innego przewoźnika.

W ocenie Organu transakcja spełnia warunki, do uznania jej za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, w sytuacji, gdy transport towarów nastąpił z terytorium jednego kraju członkowskiego bezpośrednio na terytorium docelowego kraju członkowskiego w ramach jednego transportu organizowanego tylko przez jeden podmiot, pierwszy lub drugi w kolejności, w ramach transportu zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Za taki transport towarów można uznać taką sytuację gdy transport towaru nie zostanie przerwany na terytorium innego kraju i ponownie podjęty przez kolejny podmiot w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów do docelowego kraju Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny. Inaczej mówiąc konieczne jest aby dostarczany towar był przedmiotem jednego samodzielnego transportu przez pierwszego lub też drugiego w kolejności podatnika lub na ich rzecz, pomiędzy krajem rozpoczęcia transportu a krajem docelowym. Przy czym nie chodzi tutaj o aspekt logistyczny tego transportu czyli o to aby podczas jednego samodzielnego transportu dokonywanego przez pierwszy lub drugi podmiot w łańcuchu dostaw nie mogła wystąpić okoliczność przeładowania towaru ale o aspekt organizacyjny transportu odnoszący się do podmiotu dokonującego (organizującego) ten samodzielny transport.

Jak wskazano powyżej jednym z warunków uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną konieczne jest aby transport towarów był organizowany samodzielnie przez pierwszy lub drugi podmiot transakcji, ewentualnie na rzecz któregoś z tych podmiotów. Mając na uwadze powyższe warunek ten jest spełniony w niniejszej sprawie. Wnioskodawca bowiem samodzielnie organizuje bezpośredni transport o nieprzerwanym charakterze od pierwszego do ostatniego podmiotu uczestniczącego w transakcji.

Zatem w sytuacji gdy Wnioskodawca spełni warunki określone w art. 136 ustawy (odnoszące się do drugiego w kolejności dostawcy) będzie uprawniony do zastosowania procedury uproszczonej dla rozliczenia transakcji opisanej we wniosku.

Tym samy stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.