Czy Spółka ma prawo zaliczyć wartość brutto nagród rocznych przekazywanych na rzecz pracowników (...)

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka powstała w 2002 r. w wyniku prywatyzacji bezpośredniej przedsiębiorstwa państwowego PPUH X Sprawy pracownicze i związkowe związane z prywatyzacją przedsiębiorstwa państwowego PPUH ? X? uregulowano porozumieniem zawartym w dniu 31 maja 2000 r., co stanowiło jeden z warunków umożliwiających prywatyzację w ogóle. W porozumieniu tym ustalono m.in., iż Spółka ?Y? (obecnie: X Sp. z o.o.) przyjmie jako obowiązujący regulamin podziału i wypłat nagród z zysku z zastrzeżeniem, iż Fundusz nagród nie może przekroczyć 7% rocznego funduszu wynagrodzeń wszystkich pracowników i 25% wypracowanego za dany rok zysku netto (wartość wypłacanych nagród zależy od wielkości tych pozycji).

Jednym z warunków prywatyzacji przedsiębiorstwa było nadto zawarcie Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, który gwarantowałby pracownikom preferencyjne warunki zatrudnienia u sprywatyzowanego pracodawcy. W dniu 14 lutego 2003 r. podpisano Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy.

Z art. 24 ust. 1 i 2 tegoż Układu wynika, iż ?Przedsiębiorstwo wypłaca pracownikom nagrodę z zysku. Zasady podziału i wypłat nagród z zysku reguluje Regulamin podziału i wypłaty nagród z zysku?.

Z kolei, treść regulaminu obowiązującego w Spółce od 1.04.2003 r. stanowi, iż ?Fundusz nagród tworzony jest z podziału wypracowanego zysku za rok obrachunkowy. O wysokości odpisu na nagrody z zysku decyduje Zgromadzenie Wspólników. W podziale nagród uczestniczą wszyscy uprawnieni pracownicy przedsiębiorstwa, a wypłata nagród następuje po sporządzeniu i zatwierdzeniu bilansu za okres obrachunkowy roczny?.

Tzw. ?nagroda z zysku? w firmie Wnioskodawcy de facto nie stanowi nagrody, lecz jest dodatkowym wynagrodzeniem rocznym należnym wszystkim pracownikom uprawnionym, wypłacanym faktycznie obowiązkowo na skutek zobowiązań nałożonych na Spółkę w związku z prywatyzacją. Zgromadzenie Wspólników decyduje jedynie o wysokości odpisu na nagrody w ramach postanowień regulaminu, nie decyduje natomiast czy wypłacać przedmiotowe świadczenie, gdyż jest ono obligatoryjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo zaliczyć wartość brutto nagród rocznych przekazywanych na rzecz pracowników do podatkowych kosztów uzyskania przychodu w roku, w którym nagrody te są wypłacane?

Zdaniem Wnioskodawcy, charakter wypłacanej pracownikom przez Spółkę nagrody z zysku przemawia za uznaniem tejże nagrody za koszt uzyskania przychodu. Na wstępie wskazać należy, iż mimo użycia w regulaminach wewnętrznych Spółki i Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy pojęcia ?nagroda z zysku?, świadczenie to ma faktycznie charakter dodatkowego wynagrodzenia rocznego, wypłacanego każdemu uprawnionemu pracownikowi Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, można zaliczyć wartość brutto wskazanych nagród rocznych do podatkowych kosztów uzyskania przychodu w roku, w którym nagrody te są wypłacane, zgodnie z art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Nie ulega wątpliwości, iż nagrody pracownicze wypłacane z zysku mają z punktu widzenia ekonomicznego charakter kosztowy, gdyż są kosztami poniesionymi w celu wygenerowania przychodu. Jednocześnie, wydatki tego rodzaju nie zostały wymienione w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

Zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie wielokrotnie wskazywano, iż do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć wydatki, które mają związek z prowadzoną przez podatnika działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Działanie, z którym wiąże się poniesienie wydatku nie musi przy tym, wpływać zawsze w sposób bezpośredni na fakt uzyskania przychodu, może być tylko jednym z ogniw pośrednich prowadzących jako całość w efekcie do uzyskania przysporzenia (przychodu). O kosztowym charakterze danego wydatku decydować może ponadto fakt ukierunkowania przez podatnika wydatku na ?zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów?. Użyty przez ustawodawcę zwrot jeszcze wyraźniej wskazuje na możliwość zaliczania do kosztów także wydatków wiążących się z przychodami w sposób tylko pośredni, w tym wydatków o charakterze ogólnym (tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 1496/10).

Jak już wskazano powyżej, świadczenia, których dotyczy przedmiotowy wniosek zostały nazwane w dokumentach wiążących Spółkę nagrodami, faktycznie jednak, mają one charakter wynagrodzenia wypłacanego pracownikom w kwocie brutto. Zgodnie ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażonym w powołanym wyżej wyroku, przedmiotowe świadczenie, stanowiące dla pracowników bez wątpienia czynnik motywacyjny, winno być jako wydatek zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako że, wiąże się z prowadzoną przez podmiot działalnością gospodarczą i przychodami, a jednocześnie nie jest wymienione w negatywnym katalogu wyspecyfikowanym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. W ocenie Sądu, którego stanowisko podziela w pełni Wnioskodawca, nagroda udzielana pracownikom działa na nich motywująco, zwiększa jego zaangażowanie w pracy, a co za tym idzie, wpływa bezpośrednio na przychody pracodawcy. Świadomość przysługiwania pracownikowi nagrody z zysku, powoduje iż pracownik dąży do osiągnięcia tegoż, spodziewając się wymiernej dla niego gratyfikacji, a jednocześnie przyczyniając się bezpośrednio do osiągnięcia jak najlepszych wyników, przychodów pracodawcy.

Z powyższego wynika jednoznacznie, co potwierdza stanowisko WSA w Warszawie, iż wypłata nagrody z zysku netto stanowić będzie koszt uzyskania przychodu, albowiem pozostaje w związku z przychodami i nie jest zawarta w katalogu wyłączeń określonym w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (?).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów.

Enumeratywnie wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych katalog kosztów niestanowiących kosztów podatkowych nie oznacza bowiem, że inne koszty w nim nie wymienione tymi kosztami nie mogą być. W takim przypadku należy badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodów (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Najpowszechniejszym kosztem pracowniczym występującym w zakładzie pracy są wynagrodzenia dla zatrudnionych pracowników. Co do zasady, wynagrodzenia te wypłacane pracownikom za wykonaną pracę w ramach stosunku pracy są kosztem uzyskania przychodów.

Należy jednak pamiętać, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wypłacone pracownikom wypłaty (nagrody) z zysku netto, choć niewątpliwie związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki, to jednak nie spełniają one wszystkich przesłanek niezbędnych do zakwalifikowania ich, w oparciu o wyżej wymienione przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów. Wypłaty te stanowią bowiem element podziału wypracowanego przez Spółkę zysku netto (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym). Nie mają one więc charakteru kosztowego. Wydatki te nie będą zatem stanowić kosztów uzyskania przychodów, gdyż ich źródłem jest zysk.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych brutto nagród rocznych przekazywanych na rzecz pracowników z wypracowanego przez Spółkę zysku netto.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Przy zaistniałym podobieństwie stanu faktycznego oraz rozważań prawnych, tut. Organ uważa, iż w badanej sprawie należy jednak uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Do wniosku Spółka dołączyła dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego (np. dokonania szczegółowej analizy zapisów zawartych w dokumentach), w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.