Podatek od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT prowizji z tytułu świadczonych usług (...)

UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT prowizji z tytułu świadczonych usług pośrednictwa w zawieraniu umów ubezpieczenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) zawarł umowę agencyjną ? umowę pośrednictwa finansowego z Towarzystwem Ubezpieczeń, prowadzącym działalność w oparciu o obowiązujące przepisy prawa. Spółka jest Agentem, wpisanym do rejestru agentów ubezpieczeniowych KNF. Zadaniem Spółki jest pozyskiwanie klientów, pośredniczenie w zawieraniu umów ubezpieczenia. Zgodnie z umową pomiędzy Spółką a Towarzystwem Ubezpieczeniowym ?Agent zobowiązuje się do: pośredniczenia przy zawieraniu umów ubezpieczenia oraz zawierania umów ubezpieczenia w imieniu i na rzecz Towarzystwa Ubezpieczeniowego (...)?. Spółka nie będzie wykonywać zadań administracyjnych, technicznych związanych z obsługą umowy pośrednictwa. Te zadania przejmie utworzona w tym celu spółka, która będzie naliczać podatek VAT od tych usług. Jeśli są podejmowane działania faktyczne to mają one na celu wyłącznie realizację celu umowy ? pośredniczenia w zawieraniu umów ubezpieczenia, np.: okazywanie klientom pełnomocnictwa, doręczania ubezpieczającym, przed zawarciem umowy ubezpieczenia, Ogólnych Warunków Ubezpieczenia, zwanych dalej ?OWU?, dotyczących zawieranych z nimi umów ubezpieczenia. Są to czynności będące integralną częścią czynności wykonywanych w charakterze agenta ubezpieczeniowego znajdujące oparcie w ustawie z dnia 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej oraz w art. 2 i 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o pośrednictwie ubezpieczeniowym. Jednak Spółka podkreśla, iż zakres jej czynności będzie nawet węższy, niż wskazany w ustawie o pośrednictwie ubezpieczeniowym, ponieważ będzie pozbawiony elementów organizacyjnych, administracyjnych i technicznych (oprócz niezbędnych, by umożliwić zawarcie samej umowy). Spółka zasadniczo będzie wykonywać czynności określone w ustawie o działalności ubezpieczeniowej polegające na oferowaniu i udzielaniu ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych. Jednocześnie Spółka jako Agent będzie również udzielać osobom fizycznym, wykonującym czynności agencyjne w jego imieniu jako Agenta, upoważnień w zakresie otrzymanego od Towarzystwa Ubezpieczeniowego pełnomocnictwa. Agent może zatem posługiwać się przy wykonywaniu umowy agencyjnej innymi osobami, lecz wyłącznie w granicach umowy agencyjnej (pośrednictwa) z Towarzystwem. Za pozyskiwanie klientów ? pośrednictwo ubezpieczeniowe ? Agent będzie otrzymywać od Towarzystwa Ubezpieczeniowego prowizję. Jej częścią może się dzielić z osobą fizyczną (również z pośrednikiem wykonującego czynności umowy agencyjnej, przy czym osoba taka zgodnie z ustawą o pośrednictwie ubezpieczeniowym, musi spełniać określone w niej warunki do wykonywania czynności agencyjnych), przy pomocy której będzie wykonywać umowę agencyjną. Prowizja będzie jedynym wynagrodzeniem Agenta. Zgodnie z projektem umowy agencyjnej ?Agent ma prawo do otrzymania prowizji od zawartych przez siebie lub za swoim pośrednictwem umów ubezpieczenia?.

Zainteresowany wskazał, iż stan faktyczny w niniejszej sprawie jest identyczny jak stan faktyczny w sprawie rozstrzygniętej interpretacją tut. Organu z dnia 16 sierpnia 2011 r. znak ILPP2/443-802/11-2/SJ.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym i modelu organizacyjnym (korzystanie z pomocy innych pośredników) Wnioskodawcy z tytułu otrzymywania prowizji za czynności pośrednictwa w zawieraniu umów ubezpieczenia, będzie przysługiwało zwolnienie od podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku: usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych (...). W myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Z kolei art. 43 ust. 14 stanowi, że przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Polski Ustawodawca dokonał z dniem 1 stycznia 2011 r. implementacji do naszej ustawy o VAT art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE, w której zwolnienie pośrednictwa ubezpieczeniowego zostało sformułowane następująco: ?Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych?. Wykładnia językowa nowego art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku VAT wskazuje jednoznacznie, że zwolnione z VAT są usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. Trzeba podkreślić, że zakres zwolnienia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego w Dyrektywie 112 jest zakreślony wąsko. Sprowadza się do następujących warunków:

1. Świadczenie przez brokerów lub agentów ubezpieczeniowych.
2. Na rzecz zakładów ubezpieczeniowych lub podmiotów poszukujących ochrony ubezpieczeniowej.
3. Mające wyłącznie charakter usług pośrednictwa.

Ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej wymienia zawieranie umów ubezpieczenia, umów reasekuracji i umów gwarancji ubezpieczeniowych jako czynności, które mogą być przez zakład ubezpieczeń zlecane pośrednikom ubezpieczeniowym.

Ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o pośrednictwie ubezpieczeniowym przypisuje pośrednikom szerszy zakres czynności, niż ustawa o działalności ubezpieczeniowej ponieważ przewiduje, że podmioty te oprócz zawierania umów powołane są także do wykonywania umów. Pośrednik ubezpieczeniowy, zwany agentem lub brokerem, wykonuje czynności agencyjne i czynności brokerskie. Agent ubezpieczeniowy podejmować może swoje działania wyłącznie w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń.

Jego czynności oprócz zawierania umów i wykonywania umów polegać mogą także na: pozyskiwaniu klientów, przygotowaniach do zawierania umów, uczestniczeniu w administrowaniu umów oraz na organizowaniu i nadzorowaniu czynności zleconych przez agenta innym osobom.

Wnioskodawca będzie jako Agent wyłącznie wyszukiwał (pozyskiwał) klientów w celu zawierania umów ubezpieczeniowych. Wszelkie czynności niezwiązane z pośrednictwem wykonywać będzie inna spółka. Oczywiście nie jest możliwe pośredniczenie w zawarciu umowy ubezpieczenia bez wykonania pewnych czynności faktycznych, takich jak przekazanie prowizji, jej rozliczenia, przekazywanie polis. Jednak te czynności będą mieć jedynie charakter dodatkowy, uzupełniający do świadczenia usługi pośrednictwa polegającej na doprowadzeniu do sposobności zawarcia umowy lub pośredniczeniu przy zawarciu takiej umowy.

Brak obowiązku bezpośredniego udziału pośrednika ubezpieczeniowego w zawieraniu umowy ze wszystkimi jej stronami.

Nie jest w praktyce możliwe prowadzenie działalności pośrednictwa bez pomocy innych osób. Dlatego ustawa o pośrednictwie wskazała na możliwość wykonywania czynności agencyjnych przez osoby fizyczne niebędące agentami. W ustawie tej (art. 12 ust. 3) zawarte jest jednak zastrzeżenie, zgodnie z którym pełnomocnictwo udzielone agentowi przez zakład ubezpieczeń nie może zawierać upoważnienia do udzielania dalszych pełnomocnictw (zakaz tzw. subagencji). Jeśli jednak umowa pomiędzy agentem, a osobą fizyczną nie będącą przedsiębiorcą zostanie zawarta stosuje się do niej na podstawie art. 764(9) k.c. przepisy dotyczące właśnie umowy agencyjnej. W wyroku z dnia 3 kwietnia 2008 r. w sprawie J.C.M. Beheer BV v. Staatssecretaris van Financiën (C-124/07) ETS uznał, że okoliczność, iż broker lub pośrednik ubezpieczeniowy nie pozostaje w bezpośrednim stosunku ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji, do zawarcia której się przyczynia, lecz pozostaje z nimi jedynie w pośrednim stosunku, za pośrednictwem innego podatnika (który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron tej umowy i z którym ów broker lub pośrednik ubezpieczeniowy jest związany umownie), nie wyklucza, by świadczone przez niego usługi były zwolnione z VAT na mocy tego przepisu. Zdaniem ETS, brokerzy i pośrednicy ubezpieczeniowi z powodów biznesowych i organizacyjnych mogą podzielić usługę pośrednictwa ubezpieczeniowego na odrębne usługi, tak aby z gospodarczego punktu widzenia było to dla nich najbardziej odpowiednie. Nie tracą z tego powodu prawa do zwolnienia. Podkreśla się w orzecznictwie ETS (między innymi cytowany wyrok i w literaturze przedmiotu, np. Dyrektywa VAT 2006/112/WE, Komentarz 2009, wyd. UNIMEX, praca zbiorowa pod red. J.Martiego, str. 569), że ?usługa brokerska (na przykład ? uwaga autora) świadczona przez podmiot działający w charakterze podwykonawcy innego podmiotu prowadzącego działalność brokerską, będzie objęte zwolnieniem przedmiotowym?.

Zainteresowany wskazał, iż analogiczne stanowiska zajmują również organy podatkowe (por. np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 sierpnia 2011 r., znak ILPP2/443-802/11-2/SJ wydana w identycznym stanie faktycznym i prawnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ( ?).

Jak wynika z regulacji art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie natomiast z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41, o czym stanowi art. 43 ust. 14 ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Stosownie do art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r., Nr 347, poz. 1 ze zm.), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Należy odnotować na samym początku, że terminy używane do określenia zwolnień od podatku przewidziane w artykule 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v Germany (2002) ECR I-5811, paragraf 43).

Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich.

W związku z powyższym, tut. Organ wydając interpretację w stanie prawnym od dnia 1 stycznia 2011 r. określa ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych.

Natomiast, ?czynność ubezpieczeniowa?, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł jednak, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skania C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie ?transakcje ubezpieczeniowe? nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, iż tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Natomiast zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei, w sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że ?pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową?.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca, jako Agent wpisany do rejestru agentów ubezpieczeniowych KNF, zawarł umowę agencyjną ? umowę pośrednictwa finansowego z Towarzystwem Ubezpieczeń.

Zgodnie z zawartą umową, Spółka zobowiązuje się do pośredniczenia przy zawieraniu umów ubezpieczenia oraz zawierania umów ubezpieczenia w imieniu i na rzecz Towarzystwa Ubezpieczeniowego. Do zadań Zainteresowanego, jako Agenta, należy pozyskiwanie klientów, pośredniczenie w zawieraniu umów ubezpieczenia, natomiast nie będzie on wykonywać zadań administracyjnych, technicznych związanych z obsługą umowy pośrednictwa. Spółka zasadniczo będzie wykonywać czynności określone w ustawie o działalności ubezpieczeniowej oraz w art. 2 i 4 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym polegające na oferowaniu i udzielaniu ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych. Jednocześnie Wnioskodawca, jako Agent, będzie również udzielać osobom fizycznym wykonującym czynności agencyjne w jego imieniu jako Agenta, upoważnień w zakresie otrzymanego od Towarzystwa Ubezpieczeniowego pełnomocnictwa. Za pozyskiwanie klientów ? pośrednictwo ubezpieczeniowe ? Zainteresowany, jako Agent, będzie otrzymywać od Towarzystwa Ubezpieczeniowego prowizję, która będzie jednocześnie jedynym jego wynagrodzeniem.

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, iż Zainteresowany nie wykonuje ?czynności ubezpieczeniowych?. Czynność ubezpieczeniowa, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia, do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Tak rozumiana ?czynność ubezpieczeniowa?, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia od podatku a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast z opisu sprawy wynika, iż między Wnioskodawcą oraz ubezpieczonymi nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia.

Zainteresowany nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta.

Wnioskodawca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

W konsekwencji, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę będące przedmiotem wniosku, nie stanowią usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy wynika, iż prawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek ze stron umowy, dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

W tym miejscu należy wskazać na pkt 19 wyroku w sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien, w którym TSUE stwierdził, że po drugie, należy stwierdzić, że ani szósta dyrektywa, ani dyrektywa Rady 77/92/EWG z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie środków mających ułatwić skuteczne osiągnięcie swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności agentów przejściowych dotyczących tych działalności (ex grupa ISIC 630) oraz, w szczególności, środków przejściowych dotyczących tych działalności (Dz. U. L 26, s. 14) nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do zawarcia której się on przyczynił.

Jednak w pkt 4 ww. wyroku w sprawie Taksatorringen, na który powołuje się sąd krajowy w postanowieniu odsyłającym, Trybunał orzekł, że pojęcie ?usług pokrewnych, świadczonych przez brokerów i pośredników ubezpieczeniowych? w rozumieniu art. 13 część B lit. a) szóstej dyrektywy dotyczy wyłącznie świadczeń dokonywanych przez profesjonalistów, którzy pozostają w stosunku jednocześnie z ubezpieczycielem i ubezpieczonym ? pkt 20 cyt. wyroku w sprawie C-124/07.

Ponadto, jak wskazał Zainteresowany, zawarł on umowę agencyjną (umowę pośrednictwa ubezpieczeniowego) z Towarzystwem Ubezpieczeń dotyczącą pozyskiwania klientów i pośredniczenia w zawieraniu umów ubezpieczenia. Czynności wykonywane przez pośrednika ubezpieczeniowego określone zostały w ustawie o pośrednictwie ubezpieczeniowym i dotyczą one: czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń (agencyjne) oraz czynności wykonywanych w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej (brokerskie).

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca spełnia definicję agenta ubezpieczeniowego, tj. podpisał on umowę agencyjną z towarzystwem ubezpieczeń oraz posiada uprawnienia do prowadzenia działalności pośrednictwa ubezpieczeniowego jako agent. Zatem spełnia warunki podmiotowe wynikające z ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym, a czynności przez niego wykonywane są uznawane, w myśl tej ustawy, za pośrednictwo ubezpieczeniowe (czynności związane z wykonywaniem umów ubezpieczenia).

Reasumując, usługi wykonywane przez Zainteresowanego korzystają ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych. W konsekwencji, otrzymana przez Spółkę prowizja z tytułu czynności pośrednictwa w zawieraniu umów ubezpieczenia, będąca jej wynagrodzeniem, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.