Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynajem parkingów (miejsc parkingowych) (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 08.06.2010 r. (data wpływu 09.06.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynajem parkingów (miejsc parkingowych) dla klientów Spółki - jest prawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na artykuły spożywcze podawane klientom ośrodków gier - jest prawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie i utrzymanie strojów służbowych pracowników Spółki obsługujących klientów - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 09.06.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynajem parkingów (miejsc parkingowych) dla klientów Spółki, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na artykuły spożywcze podawane klientom ośrodków gier, możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie i utrzymanie strojów służbowych pracowników Spółki obsługujących klientów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie gier hazardowych. Działalność ta jest prowadzona w kilkunastu ośrodkach gier (salonach gier na automatach i kasynach) na podstawie zezwoleń wydanych przez Ministra Finansów. Spółka, dążąc do osiągnięcia możliwie wysokich przychodów z prowadzonej działalności zwyczajowo umożliwia swoim klientom (uczestnikom gier prowadzonych przez Spółkę) zaparkowanie samochodu na przyległych do ośrodka parkingach wynajmowanych na koszt Spółki (oczywiście tylko tam, gdzie nie ma w pobliżu ośrodka gier możliwości bezpłatnego parkowania).

Ponadto, klienci ośrodków gier są - w trakcie ich bytności w ośrodku gier - zwyczajowo częstowani (na koszt Spółki) kawą, herbatą lub innego rodzaju napojami bezalkoholowymi (w zależności od wyboru klienta, np. wodą mineralną, sokami, colą, tonikiem itp.) oraz produktami spożywczymi (typu kanapki, ciastka, cukierki, paluszki itp.). Wnioskodawca podkreślił, iż poczęstunek taki ma charakter zwyczajowy, oraz, że jest to standard (kanon) stosowany również przez podmioty konkurencyjne dla Spółki. Próby rezygnacji Spółki z możliwości korzystania przez klientów (na koszt Spółki z możliwości parkowania i wskazanego wyżej poczęstunku kończą się gwałtownym spadkiem liczby klientów, a - w konsekwencji - gwałtownym spadkiem przychodów z prowadzonych gier (opodatkowanych obecnie podatkiem od gier w wysokości 50%).

W odniesieniu do opisywanego poczęstunku dla klientów Wnioskodawca wskazał, że nie ma on jakichkolwiek cech wystawności czy okazałości od strony jego ilości i jakości. Jeśli klienci życzą sobie skorzystać z większej ilości i preferowanej przez siebie jakości napojów lub produktów żywnościowych to mogą to uczynić, korzystając (na własny koszt) z usług prowadzonych - prawie przy każdym z ośrodków gier Spółki - barów (barków) gastronomicznych.

Pracownicy ośrodków gier obsługujący klientów (w szczególności prowadzący gry) zobowiązani są do noszenia stroju służbowego (składającego się zwykle ze spodni, kamizelki i koszuli lub spódnicy/spodni, kamizelki i bluzki o ustalonym kroju/fasonie jednakowym dla wszystkich). Wnioskodawca wskazał, iż wymóg noszenia przez pracowników takiego stroju nie jest przejawem podkreślania przez Spółkę okazałości czy wystawności, ale koniecznością - jeśli Spółka ma osiągać należne jej przychody. Omawiany strój jest m.in. pozbawiony jakichkolwiek kieszeni, zaszewek (czy innego rodzaju ozdobników) aby zabezpieczyć prawidłowy przebieg prowadzonych gier i nie dopuścić do uszczuplenia podstawy opodatkowania podatkiem od gier (przychodów z gier). Jest on standardowo stosowany nie tylko w ośrodkach gier w Polsce, ale i za granicą (różnice mogą dotyczyć jedynie kolorystyki, stylistyki itp. ale nie podstawowej, wskazanej wyżej, funkcji tego stroju).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy są kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy pdop:

1. koszty ponoszone przez Spółkę za wynajem parkingów (miejsc parkingowych) dla klientów Spółki;
2. wydatki (koszty) ponoszone przez Spółkę na zwyczajowy poczęstunek dla klientów w postaci różnego rodzaju napojów (kawa, herbata, soki itp.) i artykuły żywnościowe (kanapki ciastka, cukierki, paluszki itp.) wraz z towarzyszącymi im dodatkami (cukier, sól, śmietanka, cytryna itp.) i usługami gastronomicznymi (w tym cateringowymi,);
3. wydatki na nabycie (uszycie) i utrzymanie w odpowiednim stanie (pranie, czyszczenie, prasowanie) strojów służbowych pracowników Spółki obsługujących klientów (w szczególności prowadzących gry)...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca wskazał, iż art. 15 ust. 1 ustawy pdop stanowi, że: ?kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1?.

W opinii Wnioskodawcy, wszystkie rodzaje kosztów/wydatków Spółki opisane w powyższym stanie faktycznym i wymienione w pytaniu przedstawionym w poz.

51 niniejszego wniosku są kosztami/wydatkami ponoszonymi przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie - ze względu na ich charakter - nie są one ponoszone w celach reprezentacyjnych (wtedy na mocy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy pdop nie byłyby one kosztami uzyskania przychodów) a jedynie w celu sprostania ogólnym (zwyczajowym) wymogom panującej na rynku, na którym działa Spółka, konkurencji. Bez ich ponoszenia Spółka nie osiągałaby przychodów na poziomie pozwalającym jej na sprostanie istniejącej konkurencji, a w efekcie - Spółka straciłaby swoje podstawowe źródło przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę, wszystkie przedstawione rodzaje kosztów/wydatków są - zdaniem Spółki - kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy pdop.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynajem parkingów (miejsc parkingowych) dla klientów Spółki za prawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na artykuły spożywcze podawane klientom ośrodków gier za prawidłowe,

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie i utrzymanie strojów służbowych pracowników Spółki obsługujących klientów za prawidłowe.
  
  

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu ?reprezentacja?, dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się ?okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną? - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcja prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007).

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojecie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

W komentarzu pt. ?Podatek dochodowy od osób prawnych? pod red. J. Marciniuka (Warszawa 2008, Wydawnictwo C.H.Beck) autorzy wskazali na przykładowe wydatki na reprezentację, do których zaliczono m.in.: koszty poczęstunku gości podmiotu gospodarczego, uczestników konferencji, przyjęć i posiedzeń, koszty poczęstunków z okazji świąt branżowych, państwowych, wręczania nagród i odznaczeń; koszty imprez artystycznych organizowanych z okazji uroczystości, zakupy kwiatów do dekoracji pomieszczeń oraz przeznaczonych do wręczania określonym osobom; kosztów uczestnictwa na zewnątrz firmy w przyjęciach, spotkaniach, posiedzeniach, konferencjach, zjazdach i innych imprezach organizowanych okazjonalnie lub na okoliczność świąt, rocznic i celowych przedsięwzięć reprezentacyjnych, również w imprezach towarzyszących, w tym także koszty wyjazdów zagranicznych związanych z reprezentowaniem firmy w tych imprezach (?).

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie gier hazardowych. Działalność ta jest prowadzona w kilkunastu ośrodkach gier (salonach gier na automatach i kasynach) na podstawie zezwoleń wydanych przez Ministra Finansów. Spółka, dążąc do osiągnięcia możliwie wysokich przychodów z prowadzonej działalności zwyczajowo umożliwia swoim klientom (uczestnikom gier prowadzonych przez Spółkę) zaparkowanie samochodu na przyległych do ośrodka parkingach wynajmowanych na koszt Spółki (oczywiście tylko tam, gdzie nie ma w pobliżu ośrodka gier możliwości bezpłatnego parkowania). Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż bez ponoszenia ww. wskazanych wydatków, Spółka nie osiągałaby przychodów na poziomie pozwalającym jej na sprostanie istniejącej konkurencji, a w efekcie - Spółka straciłaby swoje podstawowe źródło przychodów.

W ocenie tut. Organu wydatki ponoszone przez Spółkę na wynajem parkingów (miejsc parkingowych) dla klientów spełniają przesłanki umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodzić należy się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż koszty wynajmu parkingu (miejsc parkingowych) ponoszone są przez Spółkę w celu osiągnięcia przychodów, a takie działanie skierowane do klientów nie nosi znamion reprezentacji.

Reasumując wydatki na wynajem parkingów (miejsc parkingowych) dla klientów Spółka, pod warunkiem ich właściwego udokumentowania (art. 9 ust. 1 ustawy), może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał w stanie faktycznym, iż klienci ośrodków gier są ? w trakcie ich bytności w ośrodku gier - zwyczajowo częstowani (na koszt Spółki) kawą, herbatą lub innego rodzaju napojami bezalkoholowymi (w zależności od wyboru klienta, np. wodą mineralną, sokami, colą, tonikiem itp.) oraz produktami spożywczymi (typu kanapki, ciastka, cukierki, paluszki itp.). Wnioskodawca podkreślił, iż poczęstunek taki ma charakter zwyczajowy, oraz, że jest to standard (kanon) stosowany również przez podmioty konkurencyjne dla Spółki. Próby rezygnacji Spółki z możliwości korzystania przez klientów (na koszt Spółki z możliwości parkowania i wskazanego wyżej poczęstunku kończą się gwałtownym spadkiem liczby klientów, a - w konsekwencji - gwałtownym spadkiem przychodów z prowadzonych gier (opodatkowanych obecnie podatkiem od gier w wysokości 50%).

W kontekście zdefiniowanego powyżej pojęcia ?reprezentacja? oraz analizy przytoczonego art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdzić należy, iż wydatki na drobny poczęstunek (herbatę, kawę, cukier, śmietankę do kawy, drobne słodycze, czasami kanapki) dla klientów podawany w siedzibie, lokalu Spółki, nie noszą znamion reprezentacji. Co prawda koszty te dotyczą oficjalnych kontaktów z klientami utrzymywanych przez Wnioskodawcę, jednak jeśli nie noszą znamion wystawności, są zwyczajowo przyjęte, nie stanowią one kosztów reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca może zatem zaliczyć te wydatki do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy. Wskazać należy, iż podanie klientowi kawy bądź herbaty w lokalu Spółki nie świadczy o wystawności lub okazałości Spółki, zaś wpływ takiego postępowania na kształtowanie pozytywnego wizerunku firmy jest znikomy.

A zatem, Wnioskodawca wydatki ponoszone na drobny poczęstunek i artykuły spożywcze podawane klientom w trakcie ich bytności w ośrodku gier, jeśli nie noszą one oznak wystawności, okazałości, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym, pracownicy ośrodków gier Wnioskodawcy, obsługujący klientów (w szczególności prowadzący gry) zobowiązani są do noszenia stroju służbowego (składającego się zwykle ze spodni, kamizelki i koszuli lub spódnicy/spodni, kamizelki i bluzki o ustalonym kroju/fasonie jednakowym dla wszystkich). Wnioskodawca wskazał, iż wymóg noszenia przez pracowników takiego stroju nie jest przejawem podkreślania przez Spółkę okazałości czy wystawności, ale koniecznością - jeśli Spółka ma osiągać należne jej przychody. Omawiany strój jest m.in. pozbawiony jakichkolwiek kieszeni, zaszewek (czy innego rodzaju ozdobników) aby zabezpieczyć prawidłowy przebieg prowadzonych gier i nie dopuścić do uszczuplenia podstawy opodatkowania podatkiem od gier (przychodów z gier). Jest on standardowo stosowany nie tylko w ośrodkach gier w Polsce, ale i za granicą (różnice mogą dotyczyć jedynie kolorystyki, stylistyki itp. ale nie podstawowej, wskazanej wyżej, funkcji tego stroju).

Specyfika prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej wymaga poniesienia nakładów na odzież użytkowaną przez pracowników ośrodków gier Wnioskodawcy, obsługujących klientów (w szczególności prowadzących gry). Aby wykonywać swoją działalność i osiągać przychody Spółka zmuszona jest nabywać odzież pozbawioną jakichkolwiek kieszeni, zaszewek (czy innego rodzaju ozdobników), aby zabezpieczyć prawidłowy przebieg prowadzonych gier. Odzież ta, jak wskazał Wnioskodawca, jest wykorzystywana w związku ze świadczeniem pracy lub usług na rzecz Podatnika. Nabycie odzieży dla pracowników, w przedstawionej sytuacji jest warunkiem koniecznym osiągania przychodów.

Reasumując powyższe, wydatki poniesione przez Spółkę na zakup strojów służbowych charakterystycznych dla formy świadczonych usług jako pozostające w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.