Czy przedmiotowa rekompensata powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu (...)

UZASADNIENIE

W dnu 22.06.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie art. 15 ust. 4g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z. o.o. (zwana dalej Spółka) na mocy porozumienia stron, tj. w trybie art. 30 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (Dz. U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.), rozwiązała z dniem 31 maja 2012 roku umowę o pracę z osobą (zwaną dalej Pracownicą), zatrudnioną uprzednio na stanowisku asystenta działu księgowości.

Strony porozumiały się pisemnie co do warunków rozwiązania tej umowy w taki sposób, że Pracownicy została wypłacona przez Spółkę jednorazowa rekompensata pieniężna, w wysokości brutto odpowiadającej kwotowo pięciomiesięcznemu wynagrodzeniu Pracownicy. Z kolei faktyczna wypłata ? zgodnie z postanowieniami porozumienia stron miała miejsce w czerwcu 2012 r.

Dzięki wypłacie przedmiotowej rekompensaty Spółka uniknęła konieczności rozwiązywania stosunku pracy z Pracownicą za wypowiedzeniem, konsekwencją czego byłaby docelowo wypłata trzymiesięcznego wynagrodzenia za okres wypowiedzenia oraz odprawy w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia w związku z likwidacją jej stanowiska pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przedmiotowa rekompensata powinna zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu zawarcia porozumienia stron (tj. w maju 2012 r.), czy dopiero w miesiącu jej faktycznej wypłaty (tj. w czerwcu 2012 r.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, rekompensata wypłacona Pracownicy na podstawie zawartego porozumienia stron, powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który była należna, czyli w miesiącu zawarcia porozumienia stron, tj. w maju 2012 r. Ponieważ przedmiotowa rekompensata została wypłacona w terminie wynikającym z zawartego porozumienia stron, a zarazem to świadczenie mieści się w katalogu tytułów, o których jest mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to w tym wypadku bezpośrednie zastosowanie znajdzie dyspozycja, sformułowana przez ustawodawcę w art. 15 ust. 4g o podatku dochodowym od osób prawnych.

Analogiczny tok rozumowania i konkluzję zaprezentował także Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 17 stycznia 2011 r., sygn. akt ITPB3/423-615/10/PST.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm., określanej w dalszej części skrótem ?ustawa o pdop?), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o pdop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo ? skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub jego zachowanie oraz zabezpieczenie. Nie w każdym oczywiście wypadku związek ten jest tak wyraźny, co powoduje, iż każdą sytuację należy oceniać odrębnie. Ustawa o pdop nie uzależnia uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu od skutku w postaci powstania lub powiększenia konkretnego przychodu lub jego zachowania oraz zabezpieczenia. Należy podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, który ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. W związku z tym, może zdarzyć się, że podatnik ponosi określony koszt, który ma niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednak nie spowoduje on powstania lub powiększenia przychodów. Wśród kosztów uznawanych za koszty uzyskania przychodów są także świadczenia wypłacane przez pracodawców na rzecz pracowników (z wyjątkiem świadczeń finansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych).

W przedstawionym stanie faktycznym przyznanie zwalnianej pracownicy rekompensaty należy uznać za działanie racjonalne, związane z prowadzoną działalnością. Racjonalizacja zatrudnienia ma na celu ograniczenie kosztów zatrudnienia, przyczyniając się tym samym do dostosowania firmy do zmieniających się warunków rynkowych, co w konsekwencji pozwala na uzyskiwanie wyższych przychodów. Są to więc koszty ponoszone w celu zabezpieczenia i zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o pdop należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o pdop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wypłacanie pracownikowi przez pracodawcę rekompensaty za rozwiązanie stosunku pracy, stanowi koszt uzyskania przychodów, potrącalny w myśl art. 15 ust. 1 ust. 4g ustawy o pdop, w miesiącu za który jest należny (w przedmiotowym przypadku w maju 2012 r.), pod warunkiem, że został wypłacony lub postawiony do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego.

W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tej znajdzie zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o pdop.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ?? tekst jednolity Dz.U.2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.