Czy zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez adwokata, przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2012 r. (data wpływu 15 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą X, zawarł z Panem K., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą Y w dniu 2 kwietnia 2009 r. umowę o wykonanie robót budowlano-montażowych, zmienioną aneksami z dnia 4 maja 2009 r. oraz 30 czerwca 2009 r., na podstawie której Wnioskodawca, jako wykonawca, zobowiązał się do wykonania na rzecz Pana K. zadań, szczegółowo określonych w § 2 ww. umowy. Ww. prace zostały wykonane przez Wnioskodawcę.

Strony w związku z powyższym podpisały protokoły odbioru ww. zadań i na ich postawie Wnioskodawca wystawił na rzecz Pana K. następujące faktury VAT:

• fakturę z dnia 23 września 2009 r. na kwotę 299.632 zł, płatną do dnia 23 października 2009 r.,
  

• fakturę z dnia 23 września 2009 r. na kwotę 78.080 zł, płatną do dnia 23 października 2009 r.,
  

• fakturę z dnia 23 września 2009 r. na kwotę 456.768 zł, płatną do dnia 23 października 2009 r.
  
  

Pana K. uznał dług wynikający z ww. faktur, co potwierdził w skierowanym do Wnioskodawcy piśmie z dnia 8 kwietnia 2010 r. Pomimo wielokrotnych wezwań do zapłaty Pana K. nie dokonał wpłaty na rzecz Wnioskodawcy sumy pieniężnej wskazanej w ww. fakturach.

W związku z powyższym, w dniu 9 czerwca 2010 r. pełnomocnik Wnioskodawcy złożył wniosek o zawezwanie Pana K. do próby ugodowej.

Na posiedzeniu Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy w dniu 7 września 2010 r. Pan K. ponownie uznał dług wobec Wnioskodawcy. Niestety do zawarcia ugody nie doszło.

W związku z powyższym, pełnomocnik Wnioskodawcy w dniu 19 grudnia 2011 r. skierował do Sądu Rejonowego pozew przeciwko Panu K. o zapłatę kwoty w wysokości 78.080 zł, wynikającej z faktury z dnia 23 września 2009 r.

W dniu 20 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy wydał nakaz w postępowaniu nakazowym, w którym zobowiązał Pana K. do zapłaty całości dochodzonej kwoty oraz kwoty xxx zł tytułem kosztów postępowania. Ww. nakaz zapłaty stał się prawomocny w dniu 22 lutego 2012 r.

W dniu 13 marca 2012 r. pełnomocnik Wnioskodawcy skierował do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym wniosek o wszczęcie egzekucji. Komornik Sądowy wydał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w sprawie wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Pan K. na mocy postanowienia z dnia 23 lutego 2012 r., wydanego przez Sąd Rejonowy został wpisany do KRS Rejestru Dłużników Niewypłacalnych pod numerem RDN: xxx.

Wnioskodawca podaje, że do dnia złożenia przedmiotowego wniosku Pan K. nie zapłacił należności wynikających z ww. faktur. Wskazuje, że zgodnie z potwierdzonymi informacjami, jakimi dysponuje, dłużnik nie posiada żadnego majątku i jakakolwiek postępowanie egzekucyjne wszczęte przeciwko niemu okaże się bezskuteczne, tym bardziej, że istnieją wierzyciele z prawem pierwszeństwa do zaspokojenia swoich wierzytelności z majątku dłużnika.

Wobec powyższego, kierowanie przez Wnioskodawcę do Sądu pozwów o pozostałe nieściągalne wierzytelności wynikające z ww. faktur spowoduje jedynie zbędne koszty po Jego stronie w postaci kosztów postępowań sądowych oraz kosztów postępowań egzekucyjnych, bez jakichkolwiek szans na odzyskanie wymagalnych należności od dłużnika.

W związku z powyższym, Wnioskodawca podaje, iż jedynym sposobem chociaż częściowego zmniejszenia poniesionych przez Niego strat pozostaje odpisanie ich jako nieściągalnych oraz uznanie ich jako koszty uzyskania przychodu.

Wnioskodawca dodaje również, że ww. wierzytelności zostały przez Wnioskodawcę uprzednio zarachowane jako przychody należne na podstawie art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2012 r., poz. 361 ze zm.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Mając na uwadze ww. stan faktyczny, w tym w szczególności:

• fakt wydania przez Komornika Sądowego postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego dotyczącego jednej z trzech istniejących wierzytelności w wysokości 78.080 zł wynikającej z faktury z dnia 23 września 2009 r. wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji,
  

• fakt wydania przez Sąd Rejonowy postanowienia o wpisaniu dłużnika Pana K. do KRS Rejestru Dłużników Niewypłacalnych pod numerem RDN: xxx,
  

• fakt uprzedniego zarachowania przez Wnioskodawcę wszystkich ww. wymienionych wierzytelności jako przychodów należnych, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wierzytelności wynikające z faktur:
  • z dnia 23 września 2009 r. na kwotę 299.632 zł, płatną do dnia 23 października 2009 r.,
  • z dnia 23 września 2009 r. na kwotę 78.080 zł, płatną do dnia 23 października 2009 r.,
  • z dnia 23 września 2009 r. na kwotę 456.768 zł, płatną do dnia 23 października 2009 r.można uznać za wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, a co za tym idzie, czy ww. wierzytelności można uznać za koszty uzyskania przychodu, jeżeli ich nieściągalność została uprawdopodobniona postanowieniem o nieściągalności jednej z nich, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego oraz postanowieniem Sądu o wpisaniu dłużnika do KRS Rejestru Dłużników Niewypłacalnych, czy też konieczne jest uzyskanie postanowień o nieściągalności wydanych przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego dla wszystkich ww. wierzytelności przysługujących wobec tego samego dłużnika, co łączyłoby się ze znacznym obciążeniem Wnioskodawcy kosztami procesu oraz kosztami postępowania egzekucyjnego?
    
    
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy:

• fakt wydania przez Komornika Sądowego postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego dotyczącego jednej z trzech istniejących wierzytelności w wysokości 78.080 zł wynikającej z faktury z dnia 23 września 2009 r.,
  

• fakt wydania przez Sąd Rejonowy postanowienia o wpisaniu dłużnika Pana K. do KRS Rejestru Dłużników Niewypłacalnych pod numerem RDN: xxx,
  

• fakt uprzedniego zarachowania przez Wnioskodawcę wszystkich ww. wymienionych wierzytelności jako przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2012 r., poz. 361 ze zm.) uzasadnia w sposób wystarczający uznanie wszystkich ww. wierzytelności wobec tego samego dłużnika, wynikających z faktur:
  • z dnia 23 września 2009 r. na kwotę 299.632 zł, płatną do dnia 23 października 2009 r.,
  • z dnia 23 września 2009 r. na kwotę 78.080 zł, płatną do dnia 23 października 2009 r.,
  • z dnia 23 września 2009 r. na kwotę 456.768 zł, płatną do dnia 23 października 2009 r.za wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie za uznanie wszystkich ww. wierzytelności za koszty uzyskania przychodu.
    
    
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, za wystarczające uznać należy bowiem udokumentowanie nieściągalności jednej z ww. wierzytelności przysługujących wobec tego samego dłużnika, zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym bardziej, że dłużnik ten został prawomocnie uznany za niewypłacalnego.

Oczywistym jest bowiem, że ww. dłużnik uznany za niewypłacalnego nie spłaci również pozostałych należności, a występowanie przez Wnioskodawcę z kolejnymi pozwami oraz wnioskami o wszczęcie egzekucji łączyłoby się z niepotrzebnym, znacznym obciążeniem Go kosztami procesu oraz kosztami postępowania egzekucyjnego.

Wnioskodawca podaje, iż w orzecznictwie oraz w doktrynie sporne jest, czy w przypadku posiadania przez jednego wierzyciela wielu wierzytelności wobec tego samego dłużnika i uzyskania postanowienia o nieściągalności wobec jednej z nich, można uznać wszystkie wierzytelności danego wierzyciela wobec tego samego dłużnika za nieściągalne, zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazuje na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 maja 2006 r. (Nr PBB1/4218-0014/06/2, publ. sip.mf.gov.pl/sip/), w której stwierdzono, iż: ?wierzytelność, co do której podatnik nie dysponuje postanowieniem o nieściągalności wydanym przez właściwy organ egzekucyjny, przysługująca od tego samego kontrahenta co wierzytelność, co do której zostało wydane postanowienie w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego, o którym mowa wyżej, spełnia powyższe warunki, tj. została zaliczona do przychodów należnych oraz nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego ze względu na brak majątku dłużnika przez właściwy organ prowadzący postępowanie egzekucyjne.?

Odmiennego zdania był jednak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 12 lipca 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 534/07, niepubl.). Czytamy w nim, że: ?jednym z warunków zaliczenia do kosztów podatkowych wierzytelności nieściągalnej jest udokumentowanie nieściągalności postanowieniem organu egzekucyjnego lub sądu. Przedmiotowy warunek musi być spełniony w stosunku do każdej wierzytelności z osobna. Innymi słowy, jeżeli podatnik ma kilka wierzytelności względem tego samego dłużnika, to udokumentowanie nieściągalności w stosunku do jednej z tych wierzytelności nie pozwala na zaliczenie do kosztów podatkowych - pozostałych.?

W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Gdańsku z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. akt I SA/Gd 92/96, LexPolonica Nr 334513, Serwis Podatkowy 1999/5, str. 62, czytamy jednak, że: ?Skoro przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych są efekty ich działalności gospodarczej (dochód), to na kwestię uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności patrzeć trzeba według reguł rządzących racjonalną gospodarką. Nie można wykluczyć, że mogą mieć miejsce przypadki, kiedy niecelowe będzie nie tylko skierowanie wierzytelności na drogę postępowania egzekucyjnego, ale i niecelowe będzie wszczynanie postępowania sądowego po to, aby uzyskać tytuł wykonawczy. Związane bowiem z tymi czynnościami koszty będą tylko powiększały rozmiary wierzytelności. Taki stan będzie na przykład istniał w przypadku dłużnika - bezrobotnej osoby fizycznej, która ponad wszelką wątpliwość nie posiada żadnego majątku.?

Mając na uwadze ww. stanowisko oraz stan faktyczny, Wnioskodawca wskazuje, że w niniejszej sprawie mamy bez wątpienia do czynienia z sytuacją, kiedy niecelowe będzie nie tylko skierowanie wierzytelności na drogę postępowania egzekucyjnego, ale i niecelowe będzie wszczynanie postępowania sądowego po to, aby uzyskać tytuł wykonawczy. Tym bardziej, że wierzytelności wskazane w niniejszym wniosku opiewają na bardzo duże wartości, a co za tym idzie, również opłata sądowa z tytułu wniesienia pozwu o ich zapłatę będzie bardzo wysoka. Jak zostało wskazane powyżej, koszty sądowe oraz koszty postępowania egzekucyjnego będą tylko powiększały rozmiary wierzytelności.

W dotychczasowym orzecznictwie oraz piśmiennictwie Wnioskodawca nie spotkał się z żadnym stanowiskiem Sądu lub organu podatkowego dotyczącym sytuacji, kiedy nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona nie tylko postanowieniem o nieściągalności jednej z kliku wierzytelności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, ale również wydanym przez Sąd postanowieniem o wpisaniu dłużnika do KRS Rejestru Dłużników Niewypłacalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Natomiast według art. 23 ust. 2 powołanej wyżej ustawy, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, iż warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, nieściągalnej wierzytelności (w kwocie netto), jest łączne spełnienie następujących warunków:

• wierzytelność nie jest wierzytelnością przedawnioną,
  

• w momencie powstania wierzytelności była ona zarachowana jako przychód należny,
  

• nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  
  

Zauważyć jednocześnie należy, iż w myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, za przychód z tej sprzedaży, uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W świetle ww. przepisu, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto, tj. w kwocie pomniejszonej o podatek od towarów i usług. Podatek od towarów i usług nie stanowi bowiem przychodu należnego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podkreślić również należy, iż ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia dokumentów, którymi wierzyciel winien się posłużyć w celu udokumentowania, że dana wierzytelność jest nieściągalna. To oznacza, iż żaden inny dokument, niż wymieniony powyżej, nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności, umożliwiającego zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku, gdy podatnik wystąpi do organu egzekucyjnego o egzekucję jedynie części ustalonej wierzytelności, postanowienie o nieściągalności tej części powoduje, że całą wierzytelność można uznać za nieściągalną. Dowodem zatem do uznania całej wierzytelności za koszty uzyskania przychodów będzie postanowienie o nieściągalności części tej wierzytelności wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Zauważyć przy tym należy, iż wierzytelności, których nieściągalność udokumentowana została postanowieniami sądu lub organu egzekucyjnego, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu najwcześniej w dacie uprawomocnienia się tych postanowień. Dopiero bowiem w tym momencie ich nieściągalność jest bezsporna.

Zgodnie z art. 824 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296 ze zm.), postępowanie umarza się w całości lub części z urzędu, jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.

Aby bowiem postanowienie takie mogło stanowić podstawę zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu, z jego treści powinno jasno wynikać, iż dłużnik nie posiada majątku, z którego egzekwowana wierzytelność może zostać zaspokojona. Ocena, czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, zależy zatem od istnienia (bądź nie) majątku dłużnika, którego wartość przewyższa koszty egzekucyjne postępowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, który prowadzi działalność gospodarczą, zawarł z Panem K. w dniu 2 kwietnia 2009 r. umowę o wykonanie robót budowlano-montażowych. Ww. prace zostały przez Wnioskodawcę wykonane. Strony w związku z powyższym podpisały protokoły odbioru ww. zadań i na ich postawie Wnioskodawca wystawił na rzecz Pana K. trzy faktury VAT. Pana K. uznał dług wynikający z ww. faktur, co potwierdził w skierowanym do Wnioskodawcy piśmie z dnia 8 kwietnia 2010 r. Pomimo wielokrotnych wezwań do zapłaty nie dokonał wpłaty na rzecz Wnioskodawcy sumy pieniężnej wskazanej w ww. fakturach.

W związku z powyższym, w dniu 9 czerwca 2010 r. pełnomocnik Wnioskodawcy złożył wniosek o zawezwanie Pana K. do próby ugodowej. Na posiedzeniu Sądu Rejonowego w dniu 7 września 2010 r. Pana K. ponownie uznał dług wobec Wnioskodawcy. Niestety do zawarcia ugody nie doszło. W związku z powyższym pełnomocnik Wnioskodawcy w dniu 19 grudnia 2011 r. skierował do Sądu Rejonowego pozew przeciwko Panu K. o zapłatę kwoty wynikającej z jednej z faktur.

W dniu 20 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy wydał nakaz w postępowaniu nakazowym, w którym zobowiązał Pana K. do zapłaty całości dochodzonej kwoty oraz zwrotu kosztów postępowania. Ww. nakaz zapłaty stał się prawomocny w dniu 22 lutego 2012 r.

W dniu 13 marca 2012 r. pełnomocnik Wnioskodawcy skierował do Komornika Sądowego wniosek o wszczęcie egzekucji. Komornik Sądowy wydał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że Pan K. na mocy postanowienia z dnia 23 lutego 2012 r. wydanego przez Sąd Rejonowy został wpisany do KRS Rejestru Dłużników Niewypłacalnych.

Do dnia złożenia przedmiotowego wniosku Pan K. nie zapłacił należności wynikających z ww. faktur.

Przedmiotowe wierzytelności zostały przez Wnioskodawcę uprzednio zarachowane jako przychody należne, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż jeżeli wydane przez Komornika Sądowego postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, dotyczącego jednej z trzech istniejących wierzytelności zostało, na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego, wydane jako postanowienie stwierdzające bezskuteczność egzekucji, to Wnioskodawca może uznać przedmiotowe wierzytelności wobec tego samego dłużnika za wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, jeżeli przedmiotowe wierzytelności nie uległy przedawnieniu, to wierzytelności te (w kwocie netto) mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, najwcześniej w dacie uprawomocnienia się tego postanowienia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.