Z opisanego przez podatnika we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. stanu faktycznego sprawy wynika, że (...)

Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki, rozpatrując przedmiotowy wniosek stosownie do treści art. 14a § 1 ustawy ? Ordynacja podatkowa, w wydanym w dniu 18 marca 2005 r. postanowieniu Nr PDI/0090/I/47/05 stwierdził, że zawarte we wniosku stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki wskazał na przepisy:

• ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 ze zm.) szczególnie na treść art. 163 tej ustawy,

• ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) tj. na przepis art. 18; art. 10 ust. 1 pkt 3 i pkt 7 oraz art. 11 tej ustawy i stwierdził, że przychodu (wynagrodzenia z tytułu opłaty stałej oraz wynagrodzenia z tytułu opłaty zmiennej) uzyskanego z tytułu udzielenia osobie prawnej upoważnienia (licencji) do używania znaków towarowych nie można zaklasyfikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody te stanowią przychody z praw majątkowych i są zaliczane do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 7 tej ustawy. Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki stwierdził jednocześnie, że przychód z tytułu wynagrodzenia uzyskanego z tytułu opłaty zmiennej, która została zapłacona w grudniu 2004 r. powstanie w grudniu 2004 r., natomiast w odniesieniu do przychodów uzyskanych z tytułu opłaty stałej, płatnej w dwóch zryczałtowanych ratach z uwagi na fakt, że podatnik nie wskazał czy otrzymał powyższe należności ? przychód powstanie w dacie otrzymania należności. W wydanym postanowieniu organ I instancji stwierdził także, że ponieważ w złożonym wniosku nie wskazano czy podatnik otrzymał należności z tytułu opłaty stałej, płatnej w dwóch zryczałtowanych ratach po 20.000 zł netto w terminie do dnia 31 grudnia 2002 r. oraz do dnia 31 grudnia 2004 r. ? przychód z tego tytułu powstanie w dacie otrzymania należności.

ZARZUTY ZAWARTE W ZAŻALENIU

Na powyższe postanowienie podatnik wniósł w dniu 31 marca 2005 r. z zachowaniem ustawowego terminu zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, w którym zarzucił:

1) rażące naruszenie art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez:
- wydanie sześciu postanowień w postępowaniu wszczętym jednym wnioskiem, a zatem wydanie postanowień wbrew treści ww. przepisu, który daje podstawę prawną do wydania jednej interpretacji z zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego,
- objęcie zakresem interpretacji wyłącznie wybranych przepisów przy całkowitym pominięciu części wniosku dotyczącego opodatkowania VAT, a zatem dokonanie wbrew treści ww. przepisu interpretacji wybranych przepisów, a nie prawa przy nieuprawnionym pominięciu istotnej części (pkt 1 wniosku),
- wskazanie w treści interpretacji twierdzeń odnoszących się do stanu faktycznego, lecz sprzecznych z treścią wniosku, a zatem wydanie interpretacji w oparciu o inny stan faktyczny niż wskazany we wniosku,
- powołanie w treści uzasadnienia przepisów nieobowiązujących w dniu zawierania transakcji stanowiącej przedmiot oceny,
2) naruszenie art. 14a § 3, art.

217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy - Ordynacja podatkowa poprzez uznanie stanowiska podatnika za nieprawidłowe, bez przytoczenia przepisów prawa, a ponadto bez wskazania uzasadnienia prawnego dla zajętego stanowiska tj. bez wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji z przytoczeniem przepisów prawa.

W złożonym zażaleniu oprócz szerokiego uzasadnienia dotyczącego naruszenia ww. przepisów podatnik w części dotyczącej dokonanej interpretacji wybranych przepisów prawa zarzucił błędną wykładnię przepisu art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 oraz art. 10 ust. 1 pkt 8 w związku z art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez uznanie przychodu z działalności gospodarczej za przychód z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych, co w konsekwencji doprowadziło także do błędnej wykładni art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 16 maja 2005 r. podatnik złożył pismo, w którym podtrzymując dotychczasowe stanowisko wniósł o dołączenie do akt sprawy i uwzględnienie przy ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego treści postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki Nr PP 443/33/47/05 z dnia 18 kwietnia 2005 r. wydanego na wniosek podatnika z dnia 18 lutego 2005 r., czyli na ten sam wniosek, na podstawie którego wydano zaskarżone postanowienie. Strona twierdzi, że w powyższym postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r. Nr PP 443/33/47/05 dotyczącym podatku VAT organ I instancji orzekł, że stanowisko podatnika przedstawione we wniosku jest prawidłowe. Podatnik stwierdził więc, że skoro organ I instancji przyjął, że podatnik jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535), to czynność podlegająca opodatkowaniu jest przez niego wykonywana w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej, która została zdefiniowana w art. 15 ust. 2 tej ustawy.

W zażaleniu podniesiono też, że ta sama czynność inaczej jest kwalifikowana dla celów podatku VAT (w ramach działalności gospodarczej) a inaczej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych (poza zakresem działalności gospodarczej) co dowodzi sprzeczności wydanych postanowień i słuszności zarzutów zawartych w zażaleniu. Obok wykazanych sprzeczności pomiędzy zaskarżonym postanowieniem a orzeczeniem w sprawie podatku VAT, treść zaskarżonego postanowienia wskazuje na niekonsekwencję w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych poprzez przyjęcie możliwości wytworzenia i ponoszenia kosztów ochrony prawnej znaków towarowych w ramach przedsiębiorstwa w sytuacji, gdy przychód z tych znaków nie jest kwalifikowany do działalności gospodarczej.

STANOWISKO DYREKTORA IZBY SKARBOWEJ WE WROCŁAWIU

Rozpatrując powyższe zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu działając na podstawie art. 14b § 2 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu zażalenia podatnika z dnia 31 marca 2005 r. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław ? Krzyki z dnia 18 marca 2005 r.

Nr PDI/ 0090/1/47/05 w sprawie uznania za nieprawidłowe stanowiska podatnika zawartego we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych ? momentu powstania przychodu z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej w związku z udzielonym upoważnieniem do używania znaków towarowych - odmówił zmiany postanowienia organu I instancji.

UZASADNIENIE

W myśl przepisów cytowanej ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej prawo ochronne na znak towarowy jako prawo majątkowe może być przedmiotem czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie przedmiotowego prawa do znaku towarowego na osobę trzecią. Art. 163 tej ustawy stanowi, że uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy może udzielić innej osobie upoważnienia do używania tego znaku dla towarów objętych rejestracją. Upoważnienie to następuje w drodze zawarcia tzw. umowy licencyjnej, która wymaga formy pisemnej i powinna być uwidoczniona w rejestrze znaków towarowych. Licencja polega na udzieleniu innej osobie przez uprawnionego z prawa ochronnego na znak towarowy zezwolenia na korzystanie w określony sposób z prawa do tego znaku przy czym licencja nie oznacza definitywnego wyzbycia się tego znaku.

Mając także na uwadze przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że zgodnie z art. 18 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2000 r. za przychody z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Podkreślić należy, że w 2001 r. treść tego przepisu uległa zmianie jednak w części dotyczącej kwalifikacji przychodów z praw do znaków towarowych i z odpłatnego zbycia tych praw do przychodów z praw majątkowych nie uległa zmianie. Zgodnie natomiast z art. 10 ust. 1 pkt 7 omawianej ustawy źródłem przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a) ? c).

W niniejszej sprawie zatem przychodu uzyskanego z tytułu udzielenia osobie prawnej upoważnienia (licencji) do używania znaków towarowych (wynagrodzenia z tytułu opłaty stałej oraz wynagrodzenia z tytułu opłaty zmiennej), nie można zaklasyfikować do źródła przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody z tytułu udzielenia licencji na używanie znaku towarowego ? wytworzonego przez właściciela do prawa do tego znaku ? nie mogą być zakwalifikowane do przychodu określonego w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., ponieważ czynności te nie stanowią przedmiotu działalności gospodarczej. Ponadto udzielenie licencji w okolicznościach faktycznych sprawy zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej podmiotu gospodarczego zatem przychody z licencji nie można zakwalifikować do przychodów odnoszących się do składników majątku z działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ust. 2 ustawy. Przychody stanowią zatem przychody z praw majątkowych i są zaliczane do źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 tej ustawy.

Ponadto zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 ? 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 cyt. ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Mając zatem na uwadze stan faktyczny przedstawiony przez podatnika oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzić należy, że zgodnie z powołanym wyżej art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód z tytułu wynagrodzenia uzyskanego przez podatnika z tytułu opłaty zmiennej, która została zapłacona w grudniu 2004 r. ? powstanie w grudniu 2004 r., natomiast w odniesieniu do przychodów uzyskanych przez podatnika z tytułu opłaty stałej, płatnej w dwóch zryczałtowanych ratach po 20.000 zł netto w terminie do dnia 31 grudnia 2002 r. oraz do dnia 31 grudnia 2004 r., z uwagi na fakt, że podatnik nie wskazał, czy należności te otrzymał ? przychód powstanie w dacie otrzymania należności lub postawienia ich do dyspozycji.

Reasumując należy stwierdzić, że stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki zawarte w zaskarżonym postanowieniu stanowiące, że przychody uzyskane przez podatnika w związku z udzielonym upoważnieniem do używania znaków towarowych należy zaliczyć do źródła przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe. W związku z powyższym zarzut zawarty w zażaleniu dotyczący dokonania przez organ I instancji błędnej wykładni przepisu art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 oraz art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez zakwalifikowanie przychodu uzyskanego przez podatnika do przychodów z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych zamiast do przychodów z działalności gospodarczej ? co w ocenie podatnika doprowadziło do błędnej wykładni art. 22 tej ustawy ? jest całkowicie niezasadny.

Odnosząc się także do pozostałych zarzutów zawartych w zażaleniu Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że znowelizowane przepisy art. 14a-14d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) wprowadzone ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U Nr 173, poz. 1808) w sposób istotny zmodyfikowały zasady udzielania przez organy podatkowe interpretacji. Wniosek podmiotu uprawnionego do wystąpienia z zapytaniem dotyczyć może pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie uprawnionego, natomiast obowiązkiem naczelnika urzędu skarbowego jest wydanie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Udzielenie interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego następuje w drodze postanowienia, a o liczbie wydawanych postanowień decyduje liczba przedstawionych we wniosku problemów wymagających rozstrzygnięcia. Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, że w przypadku złożenia przez podatnika jednego wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w Jego indywidualnej sprawie prawidłowe jego załatwienie wymaga wydania przez organ podatkowy tylu postanowień, ile problemów w złożonym wniosku podatnik zawarł. W odniesieniu do wniosku podatnika z dnia 18 lutego 2005 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu zauważa, że zawarte w jednym wniosku zapytania wymagające rozstrzygnięcia w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczyły sześciu zagadnień a jedno dotyczyło podatku VAT. Z tego też względu tj. z uwagi na ilość problemów poruszonych we wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydano sześć postanowień. Wniosek w części dotyczącej udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnym postanowieniem (siódmym), na które podatnik nie wniósł zażalenia.

Odnośnie zatem wydanych sześciu postanowień w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że prawidłowo postąpił organ podatkowy odnosząc sięw każdym postanowieniu do stanu faktycznego przedstawionego przez podatnika we wniosku z dnia 18 lutego 2005 r. Podkreślenia jednocześnie wymaga, że na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki z dnia 18 kwietnia 2005 r. Nr PP 443/1/33/47/05 ? pomimo prawidłowego pouczenia w nim zawartego ? nie zostało wniesione zażalenie choćby odnośnie wydania go jako odrębnego, jak czyni to podatnik odnośnie postanowień wydanych w zakresie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Okoliczność ta potwierdza tylko niezasadność zarzutu w powyższym zakresie. Powyższe wskazuje zatem, że przepisy prawa w tym zakresie nie zostały naruszone, a zarzut dotyczący rażącego naruszenia przez organ podatkowy art. 14a § 1, § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa jest bezzasadny.

Wskazać także należy, że wydane przez organ I instancji przedmiotowe postanowienie zawiera prawidłowe uzasadnienie faktyczne (tożsame z przedstawionym we wniosku strony) jak i prawne (ze szczególnym przytoczeniem przepisów cytowanej ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) zatem zawarte w zażaleniu subiektywne odczucie podatnika dotyczące naruszenia art. 217 § 2 oraz art. 210 § 4 w związku z art. 219 ustawy - Ordynacja podatkowa jest całkowicie bezzasadne.

Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu mając ponadto na uwadze podniesiony w piśmie z dnia 16 maja 2005 r. zarzut, że ta sama czynność inaczej jest kwalifikowana dla celów podatku VAT (w ramach działalności gospodarczej) a inaczej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych (poza zakresem działalności gospodarczej) co w ocenie pełnomocnika podatnika dowodzi sprzeczności wydanych postanowień i słuszności zarzutów zawartych w zażaleniu stwierdza, że i to stanowisko podatnika jest nieprawidłowe. Wskazuje się bowiem, że w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r. Nr PP 443/33/47/05 wydanym w związku z wnioskiem podatnika o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat za używanie znaku towarowego i sprzedaż prawa ochronnego na znak towarowy, Naczelnik Urzędu Skarbowego Wrocław-Krzyki stwierdził, że czynności opisane przez podatnika podlegają opodatkowaniu stawką podatku 22%, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Stwierdził też, że prawidłowe jest stanowisko podatnika wyrażone we wniosku, iż obrót tymi prawami jest świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu 22% stawką podatku oraz, że obowiązek podatkowy powstał w dacie zapłaty. Natomiast organ I instancji nie stwierdził w postanowieniu z dnia 18 kwietnia 2005 r., jak twierdził podatnik, że jeżeli podatnik jest podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535), to czynność podlegająca opodatkowaniu jest przez niego wykonywana w ramach samodzielnie prowadzonej działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 tej ustawy. Sformułowania takiego w ww. postanowieniu nie zawarto i nie powołano art. 15 cytowanej ustawy z dnia 11.03.2004 r. Twierdzenie zatem podatnika, iż pomiędzy zaskarżonym postanowieniem a postanowieniem w zakresie podatku VAT występują sprzeczności jest w całości bezzasadne. Bezzasadne jest również to twierdzenie, że w zaskarżonym postanowieniu wykazano niekonsekwencję w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych poprzez przyjęcie możliwości wytworzenia i ponoszenia kosztów ochrony prawnej znaków towarowych w ramach przedsiębiorstwa w sytuacji, gdy przychód z prawa do tych znaków nie jest kwalifikowany do działalności gospodarczej.

Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17) regulowały zakres ściśle związany ze znakami towarowymi m. in. rejestrację znaków towarowych, powstanie i treść prawa z rejestracji znaku towarowego, ochronę prawa z rejestracji znaku towarowego oraz prawa do znaku powszechnie znanego, wygaśnięcie i unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego. Obowiązująca od 22 sierpnia 2001 r. ustawa Prawo własności przemysłowej reguluje znacznie szerszy zakres stosunków w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych. Ustawa ta normuje także zasady na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie, wynagradzać ich twórców, normuje także zadania i organizację Urzędu Patentowego. Organ podatkowy I instancji powołał się na przepisy obowiązującej w 2004 r. ustawy Prawo własności przemysłowej cyt. m. in. definicję znaku towarowego (art. 120 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r.) natomiast w art. 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. zawarto pojęcie węższe niż w ww. przepisie oraz przepis dotyczący możliwości udzielenie innej osobie upoważnienia do używania znaku (odpowiednio przepisy art. 163 ustawy z dnia 30 czerwca 2000.r i art. 17 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r.). Przepisy te nie miały wpływu na przepisy prawa podatkowego, zatem powołanie przepisów ustawy obowiązującej w czasie rejestracji przez podatnika znaków towarowych nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

W świetle powyższego Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu stwierdza, że organ I instancji rozpatrując wniosek podatnika o pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oparł się tylko i wyłącznie na stanie faktycznym przedstawionym w złożonym wniosku (zgodnie z art. 14a § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego obciąża podatnika) i stwierdza, że stosownie do przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego dotyczącego zagadnienia wskazanego w zaskarżonym postanowieniu udzielona w dniu 18 marca 2005 r. odpowiedź w formie postanowienia jest prawidłowa, a zarzuty zawarte w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.