Czy zakup odzieży ochronnej-roboczej stanowi koszt uzyskania przychodu z tytułu prowadzonej działalności (...)

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 04-05-2005r. (wpływ do urzędu 05-05-20005r.) uzupełnionym pismem z dnia 09-06-2005r. wystąpił Pan w trybie art.14a Ordynacji podatkowej o udzielenie pisemnej informacji w zakresie stosowania przepisów podatkowych odnośnie zaliczenia w koszty uzyskania przychodu zakupu odzieży ochronnej. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że jest Pan wspólnikiem spółki cywilnej i prowadząc działalność gospodarczą (produkcja części ułożyskowania drzwi suwanych w samochodach dostawczych), jako właściciel wykonuje prace związane z obróbką detali oraz ich przygotowaniem do sprzedaży i podczas pracy przy tokarce, frezarce lub tłoczni potrzebne jest ubranie ochronne zapewniające odpowiednie zabezpieczenie przed kontaktem z materiałami np. gorące wióry stalowe, oraz substancjami używanymi podczas pracy np. chłodziwo i smar do maszyn. Pana zdaniem zakup odzieży roboczej jest ściśle związany z osiąganiem przychodów spółki zgodnie z art.22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i może być księgowany w koszty Spółki jako pozostałe wydatki.

Działaląc na podstawie art.14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005r. Nr 8 poz.60) organ podatkowy informuje:Zagadnienie zakupów odzieży jako środka służącego do wykonywania działalności gospodarczej, z punktu widzenia art.22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14 poz.176 z późn. zm.), który mówi, że kosztami uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.23, należy ocenić na tych samych zasadach zarówno w przypadku zakupu odzieży dla pracowników podmiotu gospodarczego jak i dla osoby prowadzącej działalność (właściciela podmiotu). Punktem wyjścia dla wszystkich rozważań muszą być tu przepisy prawa pracy.Przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1975r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 1998r. Nr 21 poz.94 z późn. zm.) nakładają na pracodawcę obowiązek zapewnienia pracownikom nieodpłatne środki ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego.Na mocy art.237(6) par. 1 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualanej zabezapieczające przed działalniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami.Definicja środków ochrony indywidualnej zawarta jest w par.2 pkt 9 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. z 2003r. Nr 169 poz.1650) i pod tym pojęciem rozumie się wszelkie środki noszone lub trzymane przez pracownika w celu jego ochrony przed jednym lub większą liczbą zagrożeń związanych z występowaniem niebezpiecznych lub szkodliwych czynników w środowisku pracy, w tym również wszelkie akcesoria i dodatki przeznaczone do tego celu.
Na podstawie art.237(7) par.1 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1/ jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu

2/ ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Zgodnie z art.237(8) Kodeksu pracy pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z art.237(6) par.1 i art.237 (7) par.1, oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego.

Reasumując wydatki na zakup odzieży ochronnej, o której mowa w przepisach prawa pracy, będą stanowiły koszt uzyskania przychodu.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz stanu prawnego obowiązującego na dzień zaistnienia zdarzenia i nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli podatkowej do czasu jej zmiany lub uchylenia - zgodnie art.14b par.1 i 2 Ordynacji podatkowej.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art.236 par.2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).