Eksmisja z lokalu mieszkalnego może nastąpić na podstawie różnych przesłanek zawartych w przepisach prawa. Co istotne, z żądaniem orzeczenia eksmisji nie musi występować do sądu wyłącznie właściciel.
Czy współlokator może wnieść sprawę o eksmisję?
Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, „Współlokator może wytoczyć powództwo o nakazanie przez sąd eksmisji małżonka, rozwiedzionego małżonka lub innego współlokatora tego samego lokalu, jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie”.
Jakie są przesłanki do wystąpienia z żądaniem eksmisji na powyższej podstawie?
Analizując wskazaną powyżej podstawę prawną żądania eksmisji, należy zauważyć, iż osobą mogącą wystąpić z powództwem jest w tym przypadku współlokator. W rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego współlokatorem jest lokator, któremu przysługuje tytuł prawny do używania lokalu wspólnie z innym lokatorem. Natomiast za lokatora powyższa ustawa rozumie osobę będącą najemcą lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. W konsekwencji powyższego zarówno właściciel, jak i współwłaściciel lokalu nie spełniają definicji współlokatora i nie są legitymowani do złożenia omawianego powództwa.
Poza tym należy wskazać, iż przesłanką orzeczenia eksmisji na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego jest rażąco naganne postępowanie współlokatora, które uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie. Jako przykład zachowania mogącego spełniać ww. przesłankę, można wskazać np. dopuszczanie się aktów przemocy stanowiące zagrożenia dla życia, czy zdrowia pozostałych lokatorów.
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 172).