Nie trzeba dokumentować rachunkami części wydatków na cele rehabilitacyjne

W rozliczeniu rocznym możliwe jest dokonanie odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Odliczenia dokonuje się od dochodu. Niewielu podatników korzystających z ulgi rehabilitacyjnej jednak wie, że przepisy nie wymagają dokumentowania rachunkami części ponoszonych przez nich wydatków.

Kto nie musi posiadać rachunków jako dowodu poniesienia wydatków rehabilitacyjnych?

Osoby niepełnosprawne lub mające na utrzymaniu osoby niepełnosprawne mogą skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawę obliczenia podatku dla tych osób stanowi dochód po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Skorzystanie z ulgi wymaga spełnienia przez podatnika warunków określonych w ustawie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wysokość wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków poniesionych na :

• opłacenie przewodników osób niewidomych I i II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;

• utrzymanie przez osoby niewidome psa przewodnika w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;

• używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł (art. 26 ust. 7c w związku z art. 26 ust.  7a pkt 7, pkt  8 i pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zatem ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje, że podatnik nie musi posiadać dowodu, z którego wynika wysokość wydatku, w odniesieniu do: opłacania przewodników przez osoby niewidome, utrzymania przez osoby niewidome psa przewodnika oraz używania samochodu osobowego przez osobę niepełnosprawną lub mającą na utrzymaniu taką osobę, dla potrzeb związanych  przewozem na zabiegi rehabilitacyjne. 

Rachunki niepotrzebne, ale udowodnić prawo do ulgi trzeba

Warto jednak wiedzieć, że co prawda ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zwolnienie z obowiązku dokumentowania rachunkami wskazanych wyżej wydatków, to ustawa uzależnia prawo podatnika do skorzystania z ulgi od faktu poniesienia wydatku na ściśle określony w przepisach cel. Dlatego też osoby, które dokonały odliczenia wskazanych wyżej wydatków na cele rehabilitacyjne mogą być poproszone przez organy podatkowe o udowodnienie faktu, który stanowi podstawę ulgi, np. zatrudnienie osoby w charakterze przewodnika, potwierdzenie bycia właścicielem samochodu czy też uczestnictwa w zabiegach rehabilitacyjnych. Urzędy skarbowe zatem nie mogą żądać okazywania rachunków dla udowodnienia poniesienia omawianych wydatków na cele rehabilitacyjne, ale mają prawo sprawdzenia, czy podatnik ma prawo do skorzystania w ulgi rehabilitacyjnej w ogóle.

Postawa prawna:

• Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Tekst jedn. Dz. U. 2012 r. poz. 361 ze zm.)

Zespół
e-prawnik.pl