Dobro dziecka decydujące dla uznania obcych orzeczeń o władzy rodzicielskiej

Wyrok sądu państwa obcego, którym władzę rodzicielską nad dzieckiem powierzono tylko jednemu z rodziców, nie podlega uznaniu na terytorium Polski

31 stycznia 2018 r. Sąd Najwyższy rozpoznał sprawę (sygn. akt IV CSK 442/17) o ustalenie, czy orzeczenie sądu państwa obcego podlega uznaniu w naszym kraju. Stanął na stanowisku, że orzeczenie państwa obcego (w tej sprawie był to wyrok sądu duńskiego), którym pełnię wykonywania władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem powierzono tylko jednemu z rodziców (w tym przypadku ojcu będącym obywatelem Danii), nie podlega uznaniu na terytorium Polski.

Sąd Najwyższy oddalił więc skargę kasacyjną wnioskodawcy w sprawie o ustalenie, że orzeczenie sądu państwa obcego podlega uznaniu.

Jaka była podstawa prawna takiego orzeczenia SN?

Przyczyną odmowy uznania tego orzeczenia było zaistnienie przeszkody wskazanej w art. 23 ust. 2 lit d) Konwecji haskiej z dnia 19 października 1996 r. o jurysdykcji, prawie właściwym, uznawaniu, wykonywaniu i współpracy w zakresie odpowiedzialności rodzicielskiej oraz środków ochrony dzieci.

Przepis ten, mający w sprawie zastosowanie, pozwala sądowi państwa polskiego na odmowę uznania orzeczenia sądu zagraniczego, jeżeli uznanie jest oczywiście sprzeczne z porządkiem publicznym państwa wezwanego, przy czym uwzględnić należy dobro dziecka.

Zdaniem Sądu Najwyższego, taka sytuacja zaistaniała w rozpatrywanej sprawie, przy czym decydujące znaczenia miało dobro dziecka będące wartością nadrzędną w unijnym i polskim systemie prawnym.

Uznanie orzeczenia państwa duńskiego w niniejszej sprawie oznaczałoby, że matka zostałaby pozbawiona prawa wykonywania władzy rodzicielskiej, co stoi w oczywistej sprzeczności z dobrem dziecka.

A.J.
Zespół e-prawnik.pl