Dyrektywa w sprawie warunków pracy tymczasowej

Komisja przedstawiła w 2002 roku projekt dyrektywy dotyczącej warunków pracy pracowników tymczasowych w celu zapewnienia minimalnego poziomu ochrony pracownikom tymczasowym i wsparcia sektora pracy tymczasowej. Projektowana dyrektywa ustanawia zasadę braku dyskryminacji między pracownikami zatrudnionymi przez agencję pracy tymczasowej i pracownikami zatrudnionymi na podobnym stanowisku przez przedsiębiorstwo użytkownika, w tym także odnośnie wynagrodzenia.

Po pierwszym czytaniu przez PE projekt z poprawkami trafił do Rady, gdzie był blokowany przez sześć lat przez państwa członkowskie. Porozumienie osiągnięto dopiero w czerwcu 2008 roku.

Pierwsze czytanie i poprawki Parlamentu

Poddając projekt pierwszemu czytaniu w 2002 roku Parlament przyjął poprawki mające na celu wyraźne stwierdzenie, że wszyscy pracownicy agencji pracy mają prawo do odpowiedniej ochrony od pierwszego dnia pracy (a nie dopiero po sześciu tygodniach, jak przewidywał wniosek Komisji Europejskiej) oraz że ochrona ta obejmuje prawo do korzystania z przepisów prawa pracy, z prawa do równego wynagrodzenia na tych samych zasadach jak pozostali zatrudnieni i z ochrony socjalnej. Parlament przyjął także poprawki mające na celu usunięcie odstępstw od klauzuli o braku dyskryminacji poza pewnymi wyjątkami (na przykład w przypadku umowy na czas nieokreślony z agencją pracy tymczasowej lub jeżeli układy zbiorowe zapewniają odpowiednią ochronę).

Stanowisko państw członkowskich (Rady)

Wspólne stanowisko uwzględnia większość poprawek przyjętych podczas pierwszego czytania w Parlamencie, w tym poprawki gwarantujące równe traktowanie pracowników w przedsiębiorstwie użytkownika, w tym jeśli chodzi o wynagrodzenia.

Rada stwierdziła, że równe traktowanie od pierwszego dnia pracy powinno być ogólną zasadą, a wszelkie odstępstwa powinny być uzgadniane przez partnerów społecznych, w negocjacjach zbiorowych lub za pomocą umów zawieranych z partnerami społecznymi na szczeblu krajowym. Uwzględniono również poprawki Parlamentu dotyczące definicji podstawowych warunków pracy i zatrudnienia pracowników tymczasowych, a zwłaszcza dodanie postanowień w sprawie wynagrodzeń.

Stanowisko Parlamentu w drugim czytaniu

Obecnie istnieją znaczne rozbieżności między przepisami krajowymi w zakresie pracy tymczasowej. Ponadto występują też często duże różnice w zakresie wynagrodzeń, a także warunków pracy, które są gorsze dla pracowników tymczasowych. Są oni w większym stopniu narażeni na zagrożenia fizyczne, a intensywność i tempo pracy są często wyższe niż u pozostałych pracowników.

W Niemczech, Holandii i w Hiszpanii działalność tego sektora reguluje zasadniczo prawodawstwo ogólne, a nie przepisy szczegółowe. W Wielkiej Brytanii i w Irlandii obowiązujące ramy regulacyjne są bardzo elastyczne. W Belgii, Francji i we Włoszech istnieją szczegółowe przepisy dotyczące pracy tymczasowej regulujące stosunek łączący agencję pracy, przedsiębiorstwo i pracownika oraz status pracownika. Jednak we wszystkich krajach Unii Europejskiej praca tymczasowa nabiera coraz większego znaczenia, nawet jeśli liczby pracowników tymczasowych w różnych krajach bardzo się od siebie różnią. Z tego powodu Parlament uważa, że przyjęcie przepisów chroniących pracowników tymczasowych i precyzujących ramy, w jakich działają agencje pracy tymczasowej, ma większe uzasadnienie i jest bardziej potrzebne dziś niż sześć lat temu.

W ramach przygotowań do przedłożenia sprawozdania w drugim czytaniu sprawozdawca spotkał się z przedstawicielami wszystkich zainteresowanych stron, a zwłaszcza z Europejską Konfederacją Związków Zawodowych i z członkami Eurociett i Uni-Europa oraz z przedstawicielami agencji pracy tymczasowej o zasięgu europejskim, którzy przedstawili pozytywne opinie wobec stanowiska zajętego przez Radę. W związku z powyższym, oraz uwzględniając fakt, że Rada utrzymała większość poprawek PE z pierwszego czytania, PE przyjął bez zmian wspólne stanowisko Rady. Dzięki zatwierdzeniu projektu w drugim czytaniu bez poprawek uda się uzyskać natychmiastowe przyjęcie przepisów chroniących pracowników.

Państwa członkowskie powinny wdrożyć zapisy dyrektywy w ciągu trzech lat od jej wejścia w życie.

Harlem DÉSIR (PSE, FR)

Sprawozdanie w sprawie pracy tymczasowej 

Źródło: Serwis prasowy Parlamentu Europejskiego, redakcja polska