Decyzja o wymeldowaniu

Odpowiedź prawnika: Decyzja o wymeldowaniu

Podstawą do wymeldowania jest art. 15 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Zgodnie z jej ust. 2. Organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Na tle tego przepisu zapadło wiele orzeczeń, które mogą mieć zastosowanie ewentualnym odwołaniu od decyzji o wymeldowaniu. Co do zasady jednak organ będzie badał przesłanki wymeldowania i już na etapie postępowania administracyjnego można się powoływać na wskazane niżej argumenty.

Należy wystosować w sprawie odpowiednie pismo do organu.

Niemniej, trzeba pamiętać, że zgodnie z art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego „w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli”. Organy te są obowiązane w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 77 § 1), co winno zostać uwidocznione w uzasadnieniu decyzji administracyjnej, która winna zawierać w uzasadnieniu faktycznym sprawy wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, w uzasadnieniu zaś prawnym -wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (art. 107 § 3).

W postępowaniu w sprawie o wymeldowanie należy badać przede wszystkim zamiar osoby, która ma być wymeldowana, trwałość tego zamiaru i dobrowolność podjęcia decyzji o opuszczeniu lokalu. Podkreślić trzeba w szczególności, iż do spełnienia przesłanki opuszczenia lokalu bez wymeldowania nie wystarczy samo fizyczne opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu. Trwałe opuszczenie lokalu występuje wówczas, gdy okoliczności sprawy pozwalają na twierdzenie, że osoba, która opuściła lokal przebywa w innym miejscu z zamiarem stałego pobytu, zatem nie ma intencji stałego zamieszkiwania w danym lokalu.