Kolejność zaspokajania roszczeń a upadłość banku

Zgodnie z art. 24 ustawy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, deponent nie traci prawa do dochodzenia swych roszczeń od banku ponad kwotę gwarancji (tj. kwotę 100 tys. euro). Zgodnie jednak z art. 26f ust. 1 ustawy, na BFG przechodzą z mocy prawa wierzytelności przysługujące deponentowi w stosunku do masy upadłości, w wysokości środków gwarantowanych. W postępowaniu upadłościowym nastąpi zatem konkurencja między wierzytelnościami deponenta i BFG.

Prawo upadłościowe i naprawcze przewiduje wyraźny priorytet dla postępowania układowego. Układ będzie określał sposób regulacji zobowiązań upadłego. Dopiero, gdy zawarcie układu jest niemożliwe, sąd ogłasza postępowanie likwidacyjne. Sposób jego przeprowadzenia może być dwojaki. Po pierwsze, bank, jako przedsiębiorstwo, może zostać przejęty przez inny bank. Nabywca, zgodnie z art. 438 ust. 1 pr. upadł., przejmuje zobowiązania z tytułu rachunków bankowych, i jednocześnie nie jest zobowiązany wobec BFG do pokrycia wypłaconych przez fundusz środków tytułem gwarancji. Tym samym deponent może dochodzić swoich roszczeń od nabywcy banku, ale nie może jej dochodzić w postępowaniu upadłościowym od upadłego banku.

W przypadku natomiast postępowania likwidacyjnego polegającego na likwidacji przedsiębiorstwa bankowego poprzez sprzedaż jego poszczególnych składników, kolejność zaspokojenia wierzycieli (w tym także deponentów i BFG) określa art. 342 pr. upadł., z zastrzeżeniem art. 440 ust. 2 pr. upadł. Zatem roszczenia BFG z tytułu wypłaconych gwarancji, należą do kategorii pierwszej i będą podlegać zaspokojeniu bezpośrednio po kosztach postępowania upadłościowego oraz po zaspokojeniu należności za pracę. Natomiast wierzytelności deponentów będą podlegać zaspokojeniu w kategorii czwartej.