Obligacyjny czy rzeczowy charakter timesharingu

Odpowiedź prawnika: Obligacyjny czy rzeczowy charakter timesharingu

Do timesharingu będącego użytkowaniem odnosi się kodeks cywilny w art. 270[1]:

Art. 270[1] Kodeksu cywilnego § 1. Do użytkowania polegającego na korzystaniu z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego na zasadach określonych w ustawie o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece stosuje się przepisy rozdziału I i II niniejszego działu, z wyjątkiem art. 254-255 i art. 266.

§ 2. Użytkowanie, o którym mowa w § 1, wygasa najpóźniej z upływem pięćdziesięciu lat od jego ustanowienia.

Jak pisze K. Pietrzykowski, wprowadzenie art. 270[1] nie oznacza, iż ustawodawca przesądził o wyłącznie prawnorzeczowym charakterze prawa okresowego korzystania. Na tle przepisów ustawy z 13.7.2000 r. powstała sytuacja, w której dopuszczalne jest ustanowienie timesharingu, zarówno jako ograniczonego prawa rzeczowego, jak i jako prawa obligacyjnego. Jest to zatem pewna szczególna kategoria prawa podmiotowego, „hybryda” prawna, mogąca przybrać dwojaką postać: prawa względnego bądź bezwzględnego - w zależności od treści umowy.