Obywatelstwo polskie a podwójne obywatelstwo

Ustawa o obywatelstwie polskim stanowi, iż cudzoziemcowi można na jego wniosek nadać obywatelstwo polskie, jeżeli zamieszkuje w Polsce na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, co najmniej pięć lat. Możliwe jest - w przypadkach szczególnie uzasadnionych - nadanie cudzoziemcowi na jego wniosek obywatelstwa polskiego, chociażby nie zamieszkiwał w Polsce na podstawie zezwolenia na osiedlenie się pięciu lat. Proszę jednak pamiętać, iż nadanie obywatelstwa polskiego może być uzależnione od złożenia dowodu utraty lub zwolnienia z obywatelstwa obcego. Nie jest to obowiązek bezwzględny, ale może zostać narzucony w jakimś konkretnym przypadku. Zakładamy, iż w pytaniu chodzi o Konwencję między rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa, która została podpisana w Warszawie dnia 31 marca 1965 r. Konwencja ta obowiązuje nadal. Większość jej postanowień dotyczy jednak dzieci pochodzących z małżeństw obywateli Polski i Rosji. Nie wyłącza ona jednak możliwości posiadania podwójnego obywatelstwa. Podobnie jak w przypadku postanowień Konwencji między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w sprawie uregulowania obywatelstwa osób o podwójnym obywatelstwie, podpisanej w Warszawie dnia 21 stycznia 1958 r. Jednak także postanowienia tej konwencji nie wyłączają możliwości posiadania podwójnego obywatelstwa.