Kodeks rodzinny i opiekuńczy a pojęcie wspólnego pożycia małżonków

Wspólne pożycie jest swoistą wspólnotą małżeńską. Orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz doktryna jest w tym względzie jednolita. Tym określeniem obejmuje się: ogół więzi między małżonkami w sferze duchowej, fizycznej i gospodarczej. Wspólne pożycie polega więc na istnieniu między małżonkami łączności psychicznej oraz wzajemnych pozytywnych uczuć (miłości, szacunku, zaufania), obejmuje współżycie fizyczne, w dziedzinie gospodarczej zaś znajduje wyraz zwłaszcza w prowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego, w zamieszkiwaniu razem, niekiedy w prowadzeniu wspólnej działalności zarobkowej lub gospodarczej (Czech Bronisław – op. cit.).

Powszechnie akceptowanym poglądem jest twierdzenie, że o pozostawaniu małżonków we wspólnym pożyciu można mówić mimo braku jednego z elementów wspólnoty. Pożycie małżeńskie w rozumieniu przepisów o rozwodzie jest zjawiskiem złożonym. Z pewnością obejmuje przede wszystkim więź psychiczną, jednakże niemożna nie doceniać znaczenia więzi fizycznej lub gospodarczej. Pożycie małżeńskie utrzymane jest np. wtedy, gdy małżonkowie nie realizują wprawdzie więzi gospodarczej, ale istnieją między nimi powiązania o charakterze osobistym. Podobnie w razie ustania więzi fizycznych, np. z powodu choroby, podeszłego wieku, pracy jednego z małżonków związanym z wielotygodniowym rozłączeniem. Małżonkowie mogą kontynuować wspólne pożycie w zakresie pozostałych jego składników, co wystarcza do uznania, że trwa ono nadal.