Postępowanie w sprawie o naruszenie dóbr osobistych

Oczywiście warto przed skierowaniem pozwu rozwiązać sprawę ugodowo. Pozywająca kierując pozew będzie musiała udowodnić, że nastąpiło naruszenie jej dobra osobistego. Musi wykazać, na czym to naruszenie polegało i udowodnić, że zachowanie pozwanego, które naruszyło określone dobro osobiste, rzeczywiście miało miejsce. Przykład: musi udowodnić, że pozwany opublikował tekst, w którym ubliża powodowi – przez przedstawienie sądowi artykułu w gazecie podpisanego przez pozwanego. Przykład: musi udowodnić, że pozwany spoliczkował powoda – przez powołanie świadków, którzy to zdarzenie potwierdzą.

Natomiast do pozwanego należy obrona polegająca na wykazaniu, iż naruszenie dobra osobistego nie było bezprawne. Przepis kodeksu cywilnego wprowadza bowiem domniemanie bezprawności naruszenia dobra osobistego. Przykład: pozwany, który opublikował zdjęcie powoda, musi udowodnić, iż powód się na to zgodził, otrzymał zapłatę itp. Pozwany może się też w określonych okolicznościach powoływać na fakt, iż jego działanie miało na celu obronę uzasadnionego interesu. Istnienie takiej przesłanki wyłącza bezprawność naruszenia. W celu jej udowodnienia pozwany będzie przedstawiał zarzuty i próbował je udowodnić. 

Jeżeli naruszenie dobra osobistego nastąpiło w trakcie jakiejś rozprawy i polegało na tym, że osoba przedstawiała określone zarzuty, można już w ramach tego postępowania przedstawiać dowody, które zarzutom tej osoby będą zaprzeczać. Będzie to miało znaczenie dla postępowania dowodowego w toczącej się właśnie sprawie. Może być też tak, że strona powołująca przeciwko drugiej pewne zarzuty nie będzie w stanie ich w żaden sposób  udowodnić. W tedy sąd oceniając całokształt dowodów, nie będzie brał pod uwagę nie udowodnionych twierdzeń strony. Natomiast nie należy łączyć do tej sprawy próby ochrony swoich dóbr osobistych.