Teza dowodowa w procesie gospodarczym

Odpowiedź prawnika: Teza dowodowa w procesie gospodarczym

Zgodnie z art. 258 § 1 k.p.c. strona powołująca się na dowód ze świadków obowiązana jest dokładnie oznaczyć fakty, które mają być zeznaniami poszczególnych świadków stwierdzone. Fakty powinny być zatem przedstawione przejrzyście i dokładnie, aby umożliwić kontrolę sądowi (orz. Sądu Najwyższego z 17 kwietnia 1963 roku, sygn. akt II CR 240/62). Strona powołująca dowód nie ma jednakże obowiązku dokładnego wskazywania co i w jaki sposób świadek może zeznać przed sądem. Należy również pamiętać, iż strona przeciwna może domagać się oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka.

Kwestia dopuszczenia konkretnego dowodu, bądź odmowy takiego dopuszczenia stanowi jednakże element tzw. prawa sędziowskiego (zasada swobodnej oceny dowodów). Oznacza to, iż sąd kierując się ogólnymi przesłankami procedury cywilnej – w tym przypadku uznaniem, czy przedmiotem dowodu są fakty mające istotne znaczenie dla sprawy – podejmuje samodzielną decyzję wydając stosowne postanowienie w przedmiocie środka dowodowego. Postanowienie takie nie podlega odrębnemu zaskarżeniu, jednakże można je zaskarżyć w apelacji wskazując, iż sąd dopuszczając, bądź nie dopuszczając dowodu naruszył zasadę równowagi stron w procesie oraz zasadę prekluzji dowodowej, czy też nie wyjaśnił wszystkich aspektów sprawy zgodnie z art. 232 k.p.c.

Sąd może uznać, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wystarcza do wydania orzeczenia i na mocy art. 232 k.p.c. dopuścić dowód z urzędu.

Odmiennym zagadnieniem jest natomiast ocena wartości dowodowej i wiarygodności zeznań świadka. Sąd ocenia bowiem wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (art. 233 § 1 k.p.c.). Sąd może więc, pomimo dopuszczenia dowodu, nie dać wiary zeznaniom świadka i pominąć je przy formułowaniu orzeczenia.