Zniesienie alimentów na pełnoletnie dziecko

Odpowiedź prawnika: Zniesienie alimentów na pełnoletnie dziecko

Po pierwsze wyjaśnienia wymaga kwestia rejestracji w urzędzie pracy i zasiłku dla bezrobotnych. Przepisy nie nakładają obowiązku zarejestrowania się w urzędzie (tym bardziej z chwilą ukończenia nauki) - procedura ta jest wszczynana po przedstawieniu przez osoby poszukujące pracy odpowiednich dokumentów niezbędnych do ustalenia statusu i katalogu uprawnień takiej osoby. Jeśli osoba została zarejestrowana jako bezrobotny, to ma obowiązek zgłaszania się w urzędzie w wyznaczonym terminie w celu przyjęcia propozycji odpowiedniej pracy lub innej formy pomocy proponowanej przez urząd.

Art. 71 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wprowadza instytucję zasiłku dla bezrobotnych. Świadczenie to nie przysługuje wszystkim zarejestrowanym bezrobotnym, ale tylko osobom, które posiadają odpowiednie okresy zatrudnienia i okresów zaliczanych wynoszących co najmniej 365 dni w okresie 18 miesięcy poprzedzających rejestrację. Drugim warunkiem przyznania zasiłku jest osiąganie w tym czasie wynagrodzenia w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy (w okresie tym nie uwzględnia się okresów urlopów bezpłatnych trwających łącznie dłużej niż 30 dni).

Z kolei problem obowiązku alimentacyjnego regulowany jest przez art. 128-144¹ kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Art. 133 § 1 krio stanowi, że rodzice są zobowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest w stanie się samodzielnie utrzymać, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Czas trwania obowiązku alimentacyjnego nie pozostaje w zależności od osiągnięcia przez uprawnionego określonego stopnia wykształcenia. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 18 mają 1995 r. (sygn. III CZP 59/95) „Otrzymywanie przez dziecko zasiłku dla bezrobotnych może, w zależności od okoliczności sprawy, być podstawą do uznania, że jest ono w stanie utrzymać się samodzielnie w rozumieniu art. 133 § 1 kro". Obowiązek alimentacyjny nie jest ograniczony żadnym sztywnym terminem, a jedyną miarodajną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie tego obowiązku jest to, czy dziecko może utrzymać się samodzielnie. Przepisy więc nie określają żadnego wieku dziecka, do którego rodzice są zobowiązani do świadczeń alimentacyjnych, a jedynie bierze się tu pod uwagę możliwość samodzielnego utrzymania się. Z reguły wiąże się to z podjęciem pracy zarobkowej, ale także z korzystaniem z uprawnień socjalnych, czy też objęciem pomocą stypendialną. Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 27 lutego 1981 r. (sygn. III CRN 18/81) uznając, że „O ustaniu obowiązku alimentacyjnego rodziców wobec dzieci nie decyduje w sposób automatyczny ukończenie przez dziecko pewnej granicy wieku, lecz możność i stopień samodzielnego utrzymywania się przez to dziecko".

Jak zostało to stwierdzone powyżej obowiązek alimentacyjny ustaje dopiero wówczas, gdy dziecko osiągnie samodzielność życiową, co zazwyczaj połączone jest z możliwością podjęcia pracy zarobkowej. Jeżeli uprawniony kontynuuje naukę, uczy się zawodu, itp. to za usprawiedliwione należy uznać dalsze alimentowanie go. Natomiast za nieusprawiedliwione należy uznać dalsze alimentowanie dziecka w sytuacji, w której nie kontynuuje ono nauki i ma obiektywną możliwość podjęcia pracy zarobkowej.