Jakie okresy ubezpieczenia w UE będą się liczyły do emerytury?

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczył w tej sprawie wykładni art. 48 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie.

Wniosek ten został złożony w ramach sporu między K. D. Chuckiem a Raad van Bestuur van de Sociale Verzekeringsbank (radą administracyjną kasy zabezpieczenia społecznego, zwaną dalej „SVB"), która odmówiła mu uwzględnienia składek na zabezpieczenie społeczne uiszczonych w Danii z tego powodu, że w chwili złożenia wniosku o emeryturę nie zamieszkiwał w żadnym państwie członkowskim UE (tylko w USA). K. D. Chuck wskazywał zaś, że zgodnie z art. 48 rozporządzenia nr 1408/71 okresy ubezpieczenia ukończone w Danii powinny były zostać uwzględnione przy obliczaniu okresów ubezpieczenia. Okoliczność, że w chwili składania wniosku o emeryturę nie zamieszkiwał on już na terenie państwa członkowskiego, nie powinna jego zdaniem stać na przeszkodzie zastosowaniu tegoż art. 48.

Rozporządzenie nr 1408/71 zmierza do realizacji celu określonego quo art. 51 traktatu EWG poprzez zapobieganie ujemnym skutkom, jakie skorzystanie ze swobody przepływu pracowników mogłoby wywierać na korzystanie ze świadczeń z zabezpieczenia społecznego przez pracowników i członków ich rodzin. Co się tyczy uprawnień emerytalnych, rozporządzenie ma za zadanie dokonanie konsolidacji kariery pracowników migrujących, którzy opłacali składki na rzecz różnych systemów zabezpieczenia społecznego, a w konsekwencji, zapewnienie pracownikom pewności prawnej, że zachowają uprawnienia emerytalne wynikające z ich składek na systemy emerytalne, podobnie jak pracownik, który nie skorzystał ze swojego prawa do swobodnego przemieszczania się we Wspólnocie.

Trybunał (druga izba) orzekł, co następuje:

Artykuł 48 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.

ETS przypomniał, iż omawiane rozporządzenie nie wprowadza wspólnego systemu zabezpieczenia społecznego, ale pozostawia odrębne systemy krajowe i ma na celu jedynie zapewnienie ich koordynacji. Pozwala ono na dalsze istnienie odrębnych systemów krajowych, z których wynikają odrębne wierzytelności względem różnych instytucji krajowych, przeciwko którym uprawnionemu przysługują bezpośrednie roszczenia na podstawie bądź jedynie prawa krajowego, bądź prawa krajowego uzupełnionego w razie konieczności prawem wspólnotowym.

ETS wyjaśnił też, iż dla stosowana tego rozporządzenia jest konieczne, zgodnie z jego art. 2, spełnienie jedynie dwóch przesłanek, polegających na tym, że:

• pracownik jest obywatelem jednego z państw członkowskich (lub przysługuje mu status bezpaństwowca lub uchodźcy mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego z państw członkowskich) oraz
• podlega lub podlegał ustawodawstwu jednego lub kilku państw członkowskich.

Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 3 kwietnia 2008 r. w sprawie C‑331/06 - K. D. Chuck przeciwko Raad van Bestuur van de Sociale Verzekeringsbank; http://curia.europa.eu

A.J.
Zespół e-prawnik.pl