Uzależnienie od alkoholu to nie powód do łagodzenia kary

Zaburzenia wynikające z uzależnienia od alkoholu nie są równoznaczne z upośledzeniem umysłowym, czy chorobą psychiczną i nie obligują sądu do orzeczenia wobec takiego sprawcy kary łagodniejszej oraz poddania go leczeniu.

Skazany (wówczas jeszcze jako oskarżony) został w trakcie procesu poddany badaniom sądowo-psychiatrycznym. Biegły psychiatra rozpoznał u niego zaburzenia osobowości i uzależnienie od alkoholu, ale stwierdził, że skazany nie jest upośledzony umysłowo, a w chwili czynu mógł zarówno rozpoznać jego znaczenie, jak i pokierować swoim postępowaniem. Treść opinii wzięły pod uwagę sądy obu instancji.

Obrońca skazanego wywiódł kasację, w której zarzucił, iż sądy nie zastosowały w sprawie przepisów art. 31 § 2 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt. 5 i 6 k.k. Pierwszy z nich dotyczy sprawcy, który cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe lub inne zakłócenie czynności psychicznych. Otóż jeśli w czasie popełnienia przestępstwa u takiego sprawcy zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Przyjmuje się bowiem, że sprawcy nie można wtedy przypisać całej winy za jego zachowanie. Zastosowanie tego przepisu (co musi znaleźć wyraz również w kwalifikacji prawnej czynu skazanego) jest z oczywistych względów korzystne dla skazanego. Drugi z przepisów pozwala sądowi – w razie zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności – zobowiązać skazanego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu lub używania innych środków odurzających i poddania się leczeniu, w szczególności odwykowemu lub rehabilitacyjnemu, albo oddziaływaniom terapeutycznym.

Zespół
e-prawnik.pl