Zmiany w orzekaniu o czasowej niezdolności do pracy

W jaki sposób lekarz uprawniony określa czas trwania czasowej niezdolności do pracy?

Okres czasowej niezdolności do pracy określany jest liczbą dni. Okres czasowej niezdolności do pracy przypadający na czas pobytu ubezpieczonego w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej obejmuje okres od dnia przyjęcia do stacjonarnego zakładu opieki zdrowotnej do dnia wypisania ze stacjonarnego zakładu opieki zdrowotnej.

Co jest warunkiem orzeczenia czasowej niezdolności do pracy?

Nowe regulacje wprost wskazują, iż orzekanie następuje wyłącznie po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia ubezpieczonego lub chorego członka rodziny.

Czy początek czasowej niezdolności może zostać wskazany przed badaniem?

Tak! Jednak okres orzeczonej niezdolności do pracy może obejmować okres nie dłuższy niż 3 dni poprzedzające dzień, w którym przeprowadzono badanie, jeżeli jego wyniki wykazują, że ubezpieczony w tym okresie niewątpliwie był niezdolny do pracy. Więcej wstecz może orzec lekarz psychiatra, jednak tylko w razie stwierdzenia lub podejrzenia zaburzeń psychicznych ograniczających zdolność ubezpieczonego do oceny własnego postępowania.

Czy osoba, wobec której orzeczono czasową niezdolność do pracy ma obowiązek poddać się rehabilitacji?

W niektórych przypadkach na pewno tak, gdyż zgodnie z regulacjami nowego rozporządzenia po 30 dniach niezdolności do pracy prowadzący leczenie, przed ponownym orzeczeniem o czasowej niezdolności do pracy, ocenia jednocześnie, czy stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia potrzebę przeprowadzenia rehabilitacji leczniczej.

Podstawa prawna:

• Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 lipca 2005 r. w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy (Dz. U. 2005 r., Nr 145, poz. 1219).