Czy w rozliczaniu rocznym PIT-37 za 2016 r. Wnioskodawca miał prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, (...)

22.1.2018

Czy w rozliczaniu rocznym PIT-37 za 2016 r. Wnioskodawca miał prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, czyli odliczenia od dochodów kwoty 5 821 zł 74 gr, wydanych na rehabilitację Wnioskodawcy, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2017 r. (data wpływu 15 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 15 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 29 listopada 2017 r., nr 0113-KDIPT3.4011.344.2017.1.MG, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 29 listopada 2017 r. (data doręczenia 6 grudnia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 15 grudnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 13 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lipca 2016 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi drogowemu. W wyniku tego wypadku przez okres pięciu miesięcy był na zwolnieniu lekarskim i przebywał w szpitalu od dnia 11 lipca 2016 r. do dnia 10 sierpnia 2016 r., oraz od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia 30 listopada 2016 r. w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. W dniu 27 marca 2017 r. Wnioskodawca otrzymał orzeczenie o niepełnosprawności, która istnieje od dnia 11 lipca 2016 r., czyli od dnia wypadku, do dnia 31 marca 2020 r. Wnioskodawca potrzebuje stałej opieki i rehabilitacji. Wnioskodawca posiada rachunek za rehabilitację z dnia 30 grudnia 2016 r. na kwotę 240 zł oraz potwierdzenie wpłat za pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym za okres od dnia 19 sierpnia 2016 r. do 30 listopada 2016 r., razem 5 581 zł 74 gr. Wnioskodawca złożył PIT-37 za 2016 r., jako rozliczenie wspólne z małżonkiem, w którym skorzystał z ulgi na dziecko oraz ulgi podatkowej współmałżonka nieosiągającego dochodów.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 12 grudnia 2017 r. Wnioskodawca dodał, że zgodnie z orzeczeniem posiada niepełnosprawność stopnia znacznego. Symbol przyczyny niepełnosprawności to 10N, czyli choroby neurologiczne. W przypadku Wnioskodawcy to niedowład czterokończynowy. Zakład Opiekuńczo-Leczniczy prowadzony przez ?, ul. ? posiada status placówki opiekuńczej w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 12 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1638, z późn. zm.) w związku z art. 9 ust. 1 ww. ustawy. Wydatki na usługi rehabilitacyjne oraz wydatki za pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym nie zostały sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Zakładowego Funduszu Aktywności, Państwowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie zostały też Wnioskodawcy zwrócone częściowo lub w całości w jakiejkolwiek innej formie, ani nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Rachunek na kwotę 240 zł za rehabilitację w warunkach domowych dotyczył rehabilitacji kończyn. Pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym miał na celu rehabilitacje kończyn dolnych i górnych oraz przywrócenia mowy w celu przystosowania i przywrócenia Wnioskodawcy zdrowia oraz normalnego życia w społeczeństwie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku:

Zdaniem Wnioskodawcy, doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, ma On prawo pomniejszyć dochód o wydatki na usługę rehabilitacji w kwocie 240 zł oraz wydatki za pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym w kwocie 5 581 zł 74 gr, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku w powyższym Wnioskodawca powinien złożyć korektę zeznania podatkowego PIT-37 za 2016 r. uwzględniając wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Podkreślić należy, że stosowanie każdej ulgi podatkowej, w tym ulgi na cele rehabilitacyjne, jest możliwe wyłącznie wówczas, gdy spełnione są wszelkie przesłanki przewidziane w przepisach ustawy.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy ? wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty ? w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy ? ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
1. całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji, albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 11 lipca 2016 r. Wnioskodawca uległ wypadkowi drogowemu. W wyniku tego wypadku przez okres pięciu miesięcy był na zwolnieniu lekarskim i przebywał w szpitalu od dnia 11 lipca 2016 r. do dnia 10 sierpnia 2016 r., oraz od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia 30 listopada 2016 r. w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. W dniu 27 marca 2017 r. Wnioskodawca otrzymał orzeczenie o niepełnosprawności, która istnieje od dnia 11 lipca 2016 r., czyli od dnia wypadku, do dnia 31 marca 2020 r. Wnioskodawca potrzebuje stałej opieki i rehabilitacji. Wnioskodawca posiada rachunek za rehabilitację z dnia 30 grudnia 2016 r. na kwotę 240 zł oraz potwierdzenie wpłat za pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym za okres od dnia 19 sierpnia 2016 r. do 30 listopada 2016 r., razem 5 581 zł 74 gr. Wnioskodawca złożył PIT-37 za 2016 r., jako rozliczenie wspólne z małżonkiem, w którym skorzystał z ulgi na dziecko oraz ulgi podatkowej współmałżonka nieosiągającego dochodów. Zakład opiekuńczo-leczniczy w którym przebywał Wnioskodawca posiada status placówki opiekuńczej w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o działalności leczniczej w związku z art. 9 ust. 1 ww. ustawy. Wydatki na usługi rehabilitacyjne oraz wydatki za pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym nie zostały sfinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Zakładowego Funduszu Aktywności, Państwowego Funduszu Zdrowia, Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie zostały też Wnioskodawcy zwrócone częściowo lub w całości w jakiejkolwiek innej formie, ani nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Rachunek na kwotę 240 zł za rehabilitację w warunkach domowych dotyczył rehabilitacji kończyn. Pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym miał na celu rehabilitacje kończyn dolnych i górnych oraz przywrócenia mowy w celu przystosowania i przywrócenia Wnioskodawcy zdrowia oraz normalnego życia w społeczeństwie.

Odnosząc się do kwestii odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na rehabilitacje kończyn w warunkach domowych należy wskazać, że przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi m.in., że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi, są wydatki poniesione na odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia ?zabieg? i ?rehabilitacja?. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w ?Słowniku wyrazów obcych? (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz ?Encyklopedii? PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Z opisu sprawy oraz przywołanych wyżej przepisów prawa wynika, że zabieg rehabilitacyjny kończyn w warunkach domowych wypełnia przesłanki do uznania go za zabieg rehabilitacyjny, o którym mowa w cytowanym wyżej art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy podatkowej. Zatem, poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek na ww. usługę rehabilitacji stanowi tytuł do odliczenia go od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Odnosząc się natomiast do kwestii odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt na leczeniu Wnioskodawcy w zakładzie opiekuńczo-leczniczym wskazać należy, że uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia ?zakład rehabilitacji leczniczej?, ?zakład opiekuńczo-leczniczy?, ?zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy? w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1638, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o działalności leczniczej ? stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać na:

udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych potrzebnych do kontynuacji leczenia, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
udzielaniu świadczeń zdrowotnych polegających na działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia:
sprawowaniu wszechstronnej opieki zdrowotnej, psychologicznej i społecznej nad pacjentami znajdującymi się w stanie terminalnym oraz opieki nad rodzinami tych pacjentów.

Świadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 4, oraz świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze mogą być udzielane także wyłącznie w warunkach domowych (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 1 powoływanej ustawy o działalności leczniczej stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne udziela się w przypadku świadczeń, o których mowa w art. 9 ust. 1:

pkt 1 - w zakładzie opiekuńczo-leczniczym;

pkt 2 - w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym;

pkt 3 - w zakładzie rehabilitacji leczniczej,

pkt 4 - w hospicjum.

Zatem, skoro zakład opiekuńczo-leczniczy, w którym przebywał Wnioskodawca posiada, jak zostało to wskazane we wniosku, status placówki opiekuńczej w rozumieniu wyżej powołanych przepisów, to wydatki za pobyt w tym zakładzie uprawniają Wnioskodawcę do skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej wynikającej z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia od dochodu za 2016 r. wydatków poniesionych za pobyt na leczeniu w zakładzie opiekuńczo-leczniczym oraz wydatku na usługę rehabilitacji, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 w zw. z ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość poniesionych wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z których wynika kto poniósł wydatek, w jakiej wysokości i na jaki cel.

W konsekwencji Wnioskodawca ma prawo do złożenia korekty zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2016 (PIT-37) wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku i uwzględnienia w niej ulgi rehabilitacyjnej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.