Czy sprzedaż przez Gminę pojazdów, opisanych w zdarzeniu przyszłym, na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego (...)

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży samochodu pożarniczego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Stosownie do przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 446, ze zm.; dalej: ?ustawa o samorządzie gminnym"), Gmina jest jednostką samorządu terytorialnego posiadającą osobowość prawną wykonującą zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność (art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym). Gmina realizuje swoje zadania własne, które polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty oraz zadania zlecone z zakresu administracji rządowej. W szczególności zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 14 powyższej ustawy jako zadania własne Gminy wymieniono sprawy porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i utrzymania gminnego magazynu przeciwpowodziowego.

Ponadto, zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 736 ze zm.; dalej: ?ustawa o ochronie przeciwpożarowej"), koszty wyposażenia, utrzymania, wyszkolenia i zapewnienia gotowości bojowej ochotniczej straży pożarnej ponosi Gmina.

Gmina zamierza sprzedać na rzecz zainteresowanego podmiotu trzeciego używane pojazdy specjalne o przeznaczeniu pożarniczym (dalej ?pojazdy"). Przedmiotowe pojazdy po ich nabyciu przez Gminę zostały przekazane do nieodpłatnego użytkowania jednostce Ochotniczej Straży Pożarnej (dalej: ?OSP"), posiadającej odrębną od Gminy osobowość prawną. Przez cały okres ich użytkowania były wykorzystywane przez jednostkę OSP wyłącznie do czynności nieodpłatnych i niestanowiących działalności gospodarczej w świetle ustawy o VAT, tj. zadań własnych Gminy polegających na zapewnieniu ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej na terenie Gminy.

W związku z powyższym Gminie przy nabyciu pojazdów, jak również od późniejszych kosztów ich eksploatacji, nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

Gmina nie wyklucza dokonywania w przyszłości zbycia także innych samochodów specjalnych pożarniczych, wykorzystywanych przed zbyciem w opisany wyżej sposób.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż przez Gminę pojazdów, opisanych w zdarzeniu przyszłym, na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego odrębną podmiotowość prawną od Gminy) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż pojazdów pożarniczych, opisanych w zdarzeniu przyszłym, na rzecz podmiotu trzeciego (posiadającego odrębną podmiotowość prawną od Wnioskodawcy) nie będzie podlegała ustawie o VAT i tym samym nie będzie opodatkowana tym podatkiem, ponieważ w ramach realizacji tej czynności nie będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z kolei art. 7 ust. 1 tej ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jednak nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Warunkiem uznania, że dana dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem VAT jest jej wykonanie przez podmiot działający w charakterze podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl art. 15 ust. 6 tej ustawy nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zapis cytowanego powyżej art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.; dalej: ?Dyrektywa 2006/112/WE"), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

W konsekwencji, kryterium uznania jednostki samorządu terytorialnego za podatnika VAT jest charakter wykonywanych przez nią czynności, tj. dokonywanie czynności o charakterze publicznoprawnym wyłącza te podmioty z kategorii podatników VAT, natomiast dokonywanie czynności cywilnoprawnym skutkuje zasadniczo uznaniem tych podmiotów za podatników, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu VAT.

Jak wcześniej wskazano w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych gmin, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT. Zatem w przypadku, gdy Gmina wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą - powinna być traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej.

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy o ochronie przeciwpożarowej, koszty wyposażenia, utrzymania, wyszkolenia i zapewnienia gotowości bojowej jednostek ochrony przeciwpożarowej, w tym ochotniczych straży pożarnych, ponosi gmina.

W ocenie Gminy, pojazdy wykorzystywane nieopłatnie przez OSP nie zostały nabyte na potrzeby działalności gospodarczej Gminy (w rozumieniu ustawy o VAT), lecz w celu realizacji zadań własnych, nałożonych wyżej wskazanymi przepisami.

Jednakże jak wyżej podkreślono, w przypadku dokonywania przez Gminę czynności na podstawie umowy cywilnoprawnej, nawet gdy czynności te związane są z wykonywaniem zadań własnych, Gmina powinna być uznawana co do zasady za podatnika VAT.

Nie ulega wątpliwości, że umowa sprzedaży jest umową cywilnoprawną uregulowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 459) Jednakże, Wnioskodawca podkreśla, iż dokonując zbycia pojazdów na rzecz innych podmiotów (nie będących jednostkami organizacyjnymi Gminy) nie będzie działał w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, bowiem realizuje tę czynność wyłącznie w celu realizacji zadań o charakterze publicznoprawnym, tj. niezwiązanych z działalnością gospodarczą - zadań własnych Gminy wynikających z przepisów prawa.

Stanowisko Gminy potwierdza postanowienie z dnia 20 marca 2014 r. Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym Trybunał orzekł, iż ?dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy". Mając na względzie powyższe należy każdorazowo badać, czy Gmina realizując dane zadania występuje w charakterze podatnika. Trzeba pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 Dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy o VAT) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Na konieczność dokonania analizy okoliczności zawieranych transakcji wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 grudnia 2014 r., sygn. I FSK 1547/14, który stwierdził, że: ?warunkiem koniecznym do opodatkowania podatkiem VAT danej transakcji nie jest sam fakt bycia podatnikiem VAT, ale występowanie w roli podatnika VAT w odniesieniu do konkretnej transakcji wchodzącej w zakres działalności gospodarczej danego podmiotu". Ponadto w kontekście czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych Sąd wskazał, iż ? zasadność zastosowania w odniesieniu do Gminy art. 15 ust. 6 ustawy o VAT może być weryfikowana dopiero po wcześniejszym sprawdzeniu, czy dana czynność stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT; w przypadku braku spełnienia tego kryterium, powoływanie się na art. 15 ust. 6 jest przedwczesne".

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, dokonując zbycia pojazdów pożarniczych nie będzie działał on w charakterze podatnika VAT w myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Zatem powyższa czynność nie będzie podlegała ustawie o VAT i tym samym nie będzie opodatkowana podatkiem VAT.

Stanowisko Gminy znalazło wielokrotnie potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: ?DKIS"). Dla przykładu, w analogicznym stanie faktycznym w interpretacji indywidualnej z dnia 11 lipca 2017 r., sygn. 011-KDIB3- 2.4012.119.2017.1.ASZ, DKIS wskazał, że ?przedstawione okoliczności sprawy na tle przywołanych przepisów pozwalają stwierdzić, że skoro samochód pożarniczy nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, lecz jako służący do wykonywania działalności publicznoprawnej to Wnioskodawca sprzedając ww. samochód nie będzie działał dla tej czynności "w charakterze podatnika". Sprzedaży przedmiotowego samochodu pożarniczego, wykorzystywanego do wykonywania zadań własnych Gminy nie sposób traktować w kategorii działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Oznacza to, że sprzedaż ww. samochodu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.