Czy zgodnie z art. 23 ust 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnikowi jako (...)

Uzasadnienie Wnioskiem z dnia 23.06.2006r. zwrócił się Pan o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego art. 23 ust 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2000r. nr 14 poz. 176 z późn. zm.)

Stan faktyczny opisany przez Wnioskodawcę: TRANS - MAT prowadzi działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych, prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie na rzecz jednego podmiotu PKD 7450B. Jest to usługa kierowania pojazdami (przewóz towarów), będącymi własnością podmiotu zlecającego, na terenie całej Europy. Z tytułu świadczenia usługi zleceniobiorca otrzymuje zapłatę, uzależnioną od ilości wykonanych kursów, na podstawie wystawionej przez siebie na koniec miesiąca faktury VAT.

Pytanie Wnioskodawcy:Czy zgodnie z art. 23 ust 1 pkt 52 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnikowi jako osobie prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na 'działalności jednoosobowych podmiotów gospodarczych wyłącznie na rzecz jednego podmiotu', faktycznie w ramach tej działalności wykonującego czynności kierowcy i przewożącego towary na terenie całej Europy przysługuje prawo do zaliczenia w koszty diet z tytułu podróży służbowej?

Stanowisko Wnioskodawcy: Kosztami uzyskania przychodu z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Tak więc warunkiem uznania za koszt uzyskania przychodu jest każdorazowo łączne spełnienie warunków:1) celem powinno być osiągnięcie przychodów,2) wydatek nie znajduje się na liście zawartej w art. 23 w/w ustawy.Dotyczy to również kosztów diet, przejazdów i noclegów osoby prowadzącej działalność gospodarczą zakwalifikowaną do PKD 7450B.Tak więc osoba prowadząca działalność gospodarczą, której istota polega na przebywaniu poza stałą siedzibą firmy, ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet do wysokości diet przysługujących pracownikowi za czas przebywania poza stałym miejscem prowadzenia działalności (siedzibą firmy). Potwierdza to również wyrok NSA z dnia 15.09.2005r. sygn. akt FSK 2175/04.Co prawda wyrok odnosi się do sytuacji, w której właściciele prowadzą firmę transportową a nie sami świadczą pracę kierowcy, ale zawężenie możliwości zaliczenia w koszty diet tylko do takiej sytuacji wprowadza niejednakowe traktowanie podmiotów. Zdaniem podatnika wykonując działalność gospodarczą PKD 7450B podatnik ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy.Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia 'podróż służbowa', można przez to rozumieć każde wykonywanie zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy z przytoczeniem przepisów prawa: Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wyszkowie dokonując oceny stanu faktycznego i stanowiska wnioskodawcy stwierdza co następuje: Zgodnie z art. 22 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz.U. z 2000r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.) 'kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23'.Zasady zaliczania w koszty uzyskania przychodów wydatków z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą a także osób z nimi współpracujących reguluje art. 23 ust 1 pkt 52 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. z 2000r. nr 14 poz. 176 ze zm./. W myśl w/w przepisu 'nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra'. Są to: rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju /Dz.U. nr 236, poz. 1990 ze zm./ oraz rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju /Dz.U. nr 236, poz. 1991 ze zm./.Dla poprawnego zastosowania cytowanego przepisu ustawy należy ustalić zakres pojęcia podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia podróży służbowej.Korzystając z zapisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks Pracy należy przyjąć, iż podróżą służbową pracownika jest wyjazd na polecenie pracodawcy poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z zawartej umowy o pracę. Dla prowadzących działalność gospodarczą stałym miejscem pracy jest miejscowość wymieniona we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej. W przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportu samochodowego brak jest uzasadnienia dla przyjęcia, iż wykonywanie przez te osoby zadań poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej wiąże się z odbyciem podróży służbowej. Podobnie świadczenie usług kierowcy na terenie kraju lub za granicą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, tj. w celach zarobkowych i na własny rachunek nie może być traktowane jako podróż służbowa, bowiem czynności związane z realizacją tychże usług w ramach wykonywanej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej stanowią istotę tej działalności, a zatem nie mogą być utożsamiane z podróżą służbową. Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 23 ust 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszczający możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w części nieprzekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikowi. Możliwe jest jednak zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych podczas wyjazdów związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej przez podatnika świadczącego usługi w tym zakresie na zasadach ogólnych przewidzianych przepisem art. 22 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Warunkiem koniecznym jest jednak, aby wydatek poniesiony był w ramach prowadzonej działalności i w celu uzyskania przychodu. Poniesiony wydatek powinien być także prawidłowo udokumentowany. Należy przy tym dokonać rozróżnienia pomiędzy wydatkami poniesionym z związku ze świadczeniem usług w charakterze kierowcy, które stanowią istotę działalności i są definiowane przez Podatnika jako diety z tytułu podróży służbowej a faktycznymi dietami przysługującymi na podstawie odrębnych przepisów. Powyższe nie wyklucza bowiem możliwości zaliczenia określonej kwoty diety z tytułu podróży służbowej związanej z załatwieniem własnej sprawy służbowej jako podmiotu gospodarczego, jednak za taką nie można uznać usługę wykonaną na zlecenie konkretnego klienta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. A zatem stanowisko Pana w przedmiotowej sprawie jest niewłaściwe.

Niniejsza interpretacja, co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego została dokonana dla stanu faktycznego opisanego we wniosku i w oparciu o przepisy obowiązujące w dniu jej udzielenia. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę praw i obowiązków Podatnika. Zgodnie z art. 14 b § 1 - 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Pouczenie:Na niniejsze postanowienie Stronie służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia (art. 236 i art. 239 w związku z art. 14a § 4 ustawy Ordynacja Podatkowa). Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł (ustawa z dnia 09.09.2000 r. o opłacie skarbowej (tj. z 2004 r. Dz. U. Nr 253, poz. 2532).