Czy w sytuacji umorzenia przez Spółkę wierzytelności wobec podmiotów powiązanych (Kontrahenci) (...)

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2011r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku stosowania art. 9a oraz art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w sytuacji umorzenia przez Spółkę wierzytelności wobec podmiotów powiązanych (Kontrahentów) z tytułu świadczenia usług, udzielania licencji i praw majątkowych oraz dostawy towarów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie innowacyjnych systemów informatycznych dla kluczowych sektorów gospodarki takich jak sektory: telekomunikacyjny, bankowy i finansowy, ubezpieczeniowy, czy też sektor administracji publicznej. Spółka dostarcza również systemy informatyczne dla dużych przedsiębiorstw oraz sektora małych i średnich firm. Spółka gwarantuje kompleksową obsługę wdrożonych rozwiązań oraz ich dopasowywanie do zmieniających się warunków rynkowych i potrzeb klienta.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca współpracuje z X., z siedzibą w Stanach Zjednoczonych oraz Y. z siedzibą w Niemczech (dalej: Kontrahenci), świadcząc na rzecz Kontrahentów na zasadzie podwykonawstwa usługi informatyczne, dokonując dostaw towarów, licencji i innych praw majątkowych. Wskazani Kontrahenci są w stosunku do Wnioskodawcy podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011r. Nr 74 poz. 397 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT). Warunki oraz ceny powyższych transakcji zostały ustalone na zasadach rynkowych a przychody z tytułu dokonanej na rzecz Kontrahentów sprzedaży zostały przez Spółkę rozliczone jako przychody należne w rozumieniu ustawy o CIT.

W związku z dokonywaną sprzedażą, Wnioskodawca posiada względem przedmiotowych Kontrahentów powiązanych wierzytelności, które to wierzytelności Spółka zamierza częściowo umorzyć. Porozumienie dotyczące zwolnienia dłużnika z długu (umorzenie) przyjmie formę umowy cywilnoprawnej pomiędzy stronami, w którym zawarta będzie zgoda każdego z dłużników na zwolnienie z długu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji umorzenia przez Spółkę wierzytelności wobec podmiotów powiązanych (Kontrahenci) z tytułu świadczenia usług, udzielania licencji i praw majątkowych oraz dostawy towarów, zastosowanie znajdą przepisy art. 9a oraz art. 11 ustawy o CIT...

Zdaniem Spółki, w sytuacji umorzenia wierzytelności z tytułu świadczenia usług, udzielania licencji i praw majątkowych oraz dostawy towarów wobec podmiotu powiązanego, przepisy dotyczące cen transferowych, tj. art. 9a oraz art. 11 ustawy o CIT nie będą miały zastosowania. W związku z powyższym, w wyniku umorzenia wierzytelności nie będzie podstaw do doszacowania dochodu po stronie Spółki oraz Spółka nie będzie zobowiązana do sporządzenia dokumentacji podatkowej cen transferowych.

W celu uzasadnienia wskazanego powyżej stanowiska Wnioskodawca na wstępie pragnie odnieść się do brzmienia art. 11 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem jeżeli w wyniku powiązań kapitałowych wskazanych w brzmieniu powołanej regulacji, zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakie należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Zgodnie z ust. 2 oraz 3 ww. artykułu dochody te określa się w drodze oszacowania stosując jedną z poniższych metod:

1. metodę porównywalnej ceny niekontrolowanej polegającą na porównaniu cen, jakie podmiot stosuje w analogicznych transakcjach z podmiotami niepowiązanymi albo na analizie porównywalnych transakcji zawartych pomiędzy innymi niezależnymi podmiotami;
2. metodę ceny odsprzedaży wykorzystującą analizę marży zastosowanej przy odprzedaży dóbr lub usług podmiotom niezależnym, które zostały zakupione wcześniej od podmiotów powiązanych;
3. metodę rozsądnej marży (koszt plus) opierającą się na porównaniu marży narzuconej na wytworzonym we własnym zakresie bądź zakupionym uprzednio od niezależnego podmiotu przedmiotu transakcji;
4. metodę zysku transakcyjnego polegającą na oszacowaniu dochodów w oparciu o ekonomiczny zysk, jakiego mógłby racjonalnie oczekiwać podmiot biorący udział w transakcji, stosowaną gdy nie można zastosować pierwszych trzech metod sklasyfikowanych w ust. 2.
   
   

Jak wynika z brzmienia przytoczonego przepisu, znajduje on zastosowanie w sytuacjach, w których podmioty powiązane, biorące udział w określonej transakcji stosują warunki nierynkowe. Konsekwentnie, celem jakim się kierował ustawodawca wprowadzając powołaną regulację, było zapobieżenie negatywnym skutkom polegającym na stosowaniu przez podatników cen odbiegających od cen rynkowych, z zamiarem osiągnięcia korzyści podatkowych. Przepisy zawarte w art. 11 ust. 1 ustawy o CIT mają tworzyć bariery przeciwdziałające wykorzystywaniu umów cywilnoprawnych do omijania przepisów podatkowych w celu pomniejszenia należnego podatku poprzez stosowanie przez podatników we współpracy z podmiotami powiązanymi cen odbiegających od cen rynkowych po to właśnie by osiągnąć korzystny efekt podatkowy.

Wskazany wyżej cel przedmiotowej regulacji został potwierdzony w orzeczeniach wydawanych przez sądy administracyjne. Przykładem może w tym wypadku być wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 października 2001r. (sygn. akt I SA/KA 1540/00), w którym stwierdzono, że analizowany przepis jest przepisem szczególnym, mającym przeciwdziałać praktykom przerzucania dochodów pomiędzy podmiotami powiązanymi, co następuje w ten sposób, że podmioty gospodarcze (powiązane ze sobą) zawierają umowy, w których ceny (wynagrodzenie itp.) znacznie odbiegają od cen stosowanych w transakcjach tego samego rodzaju pomiędzy podmiotami niepowiązanymi.

Biorąc pod uwagę przytoczone powyżej argumenty należy uznać, że przepis art. 11 ust. 1 ustawy o CIT ma zastosowanie w odniesieniu do transakcji pomiędzy podmiotami powiązanymi, które polegają na tym, że jeden podmiot dokonuje świadczenia na rzecz drugiego podmiotu w celu osiągnięcia określonego poziomu zysku. W szczególności, znajduje on odzwierciedlenie w sytuacji, w której wypracowany zysk zostaje podzielony pomiędzy strony transakcji inaczej niż miałoby to miejsce, gdyby kontrahenci nie byli podmiotami zależnymi. Podsumowując zatem, dyspozycja normy art. 11 ust. 1 ustawy o CIT znajduje zastosowanie w stosunku do transakcji realizowanych pomiędzy podmiotami powiązanymi, w których dochodzi do świadczenia jednej strony na rzecz drugiej, w zamian za co druga strona zobowiązana jest do przekazania ekwiwalentu danego świadczenia w postaci odpowiednio skalkulowanego wynagrodzenia przysługującego świadczeniodawcy. Pozwala ona organom podatkowym na odmienną od wynikającej z umowy ocenę jej skutków w sferze publicznoprawnej, jeżeli umowa zawarta pomiędzy powiązanymi kapitałowo podmiotami prowadziła do zaniżenia dochodów jednej ze stron w porównaniu ze średnio osiąganymi dochodami w porównywalnych transakcjach, pomiędzy niezależnymi podmiotami.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy wskazać, że Wnioskodawca w wyniku zawarcia umowy umorzenia wierzytelności zwolni Kontrahentów z obowiązku zapłat przysługujących mu należności z tytułu uprzednio wykonanych usług, udzielonych licencji i praw majątkowych oraz dostawy towarów a zatem dojdzie do umorzeniem zobowiązań Kontrahenta. W opinii Spółki, taką umowę cywilnoprawną nie można uznać za umowę wzajemną gdyż świadczenie jednej strony nie jest ekwiwalentem świadczenia drugiej strony i dlatego też umorzenie wierzytelności samo w sobie nie jest świadczeniem, za które może zostać wyznaczona jakakolwiek cena. Tym samym, nie dochodzi tutaj do transakcji, w wyniku której ustalona cena skutkuje powstaniem zysku na transakcji w innej wysokości, niż miałoby to miejsce w przypadku transakcji z podmiotem niezależnym. Takie ukształtowanie instytucji zwolnienia z długu (umorzenia wierzytelności) wyklucza możliwość zastosowania art. 11 ust. 1 ustawy o CIT do tego typu umowy. Jak wskazano powyżej, zastosowanie norm dotyczących przypisania dochodu zgodnie z wymogami stawianymi przez art. 11 wymaga wykazania, iż w sytuacji, w jakiej znalazły się podmioty powiązane, niezależne podmioty ustaliłyby między sobą odmienne warunki (w takiej samej transakcji). Konstrukcja odwołania się przez ustawodawcę do rozliczeń między podmiotami niezależnymi nie oznacza jednak prawa do automatycznego recypowania warunków ich świadczenia na grunt analizowanej transakcji między podmiotami powiązanymi. Takie postępowanie zmusza bowiem do udowodnienia tożsamości sytuacji, zarówno prawnej, jak i ekonomicznej podmiotów powiązanych oraz niezależnych, których warunki transakcji są poddane porównaniu. Jeżeli zatem w przypadku umorzenia wierzytelności nie można mówić o obowiązku odpłatności działania wierzyciela, to nie zaistnieje możliwość jednoznacznego udowodnienia, że niezależne podmioty ustaliłyby między sobą odmienne warunki w takiej samej transakcji i w konsekwencji regulacje dotyczące cen transferowych zawarte w ustawie o CIT nie będą miały zastosowania w analizowanym stanie faktycznym. Potwierdzeniem tego stanowiska są m.in. interpretacje indywidualne przepisów prawa podatkowego wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu: interpretacja indywidualna z 22 grudnia 2010r. (znak: ILPB3/423-783/10-2/MM) oraz z dnia 8 grudnia 2009r. (znak:. ILPB3/423-780/09-2/HS) jak również interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 listopada 2009r. (znak: IPPB3/423-618/09-3/JB).

W celu uzasadnienia prezentowanego stanowiska, Wnioskodawca wskazuje również, że brzmienie art. 11 ust. 1 ustawy o CIT powinno być analizowane w kontekście art. 11 ust. 2 oraz ust. 3 ustawy o CIT oraz postanowień rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 września 2009r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów osób prawnych w drodze oszacowania oraz sposobu i trybu eliminowania podwójnego opodatkowania osób prawnych w przypadku korekty zysków podmiotów powiązanych (Dz. U. z 2009 r. Nr 160 poz. 1268 z późn. zm, dalej: ?rozporządzenie?). Powyższe uregulowania wskazują bowiem, jakimi metodami należy się posłużyć w celu oszacowania dochodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o CIT.

Pierwsze trzy metody szacowania dochodu, wspomniane powyżej, wymagają porównania ceny zastosowanej przez podmiot powiązany z kontrahentem do ceny lub marży stosowanej w porównywalnych transakcjach zawartych pomiędzy podmiotami niezależnymi bądź pomiędzy podatnikiem a podmiotem niezależnym. W przypadku umowy umorzenia zobowiązań nie występuje pojęcie ceny ani marży. Żadna z powyższych metod nie mogłaby zatem znaleźć zastosowania. Metoda zysku transakcyjnego, stosowana w razie niemożności zastosowania żadnej z pierwszych trzech metod, polega na oszacowaniu dochodów w oparciu o ekonomiczny zysk jakiego mógłby racjonalnie oczekiwać podmiot biorący udział w transakcji. Tej metody oszacowania dochodu również nie da się zastosować do umorzenia wierzytelności. Umowa zwolnienia z długu nie jest umową wzajemną, która mogłaby skutkować powstaniem jakiegokolwiek zysku, który mógłby zostać podzielony pomiędzy Wnioskodawcę i Kontrahentów.

W konsekwencji należy uznać, iż w sytuacji gdy żadna ze wskazanych metod nie może znaleźć zastosowania, nie jest również możliwe oszacowanie dochodu. Powyższe zostało potwierdzone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2006r. (sygn. II FSK 497/05). Mianowicie według Sądu, ?użycie przez ustawodawcę w art. 11 ust. 2 omawianej ustawy wyrażenia ?dochody (...), określa się (...) stosując następujące metody? oznacza, że wyliczenie ich nie ma przykładowego charakteru. Ponadto wskazuje na obowiązek organu zastosowania tych metod?. Podsumowując powyższe rozważania, zdaniem Wnioskodawcy należy przyjąć, że żadna ze wskazanych w ustawie o CIT i rozporządzeniu metod nie mogłaby zostać wykorzystana do ewentualnego szacowania dochodu z tytułu umorzenia zobowiązań. W związku z powyższym należy przyjąć, że nie ma możliwości oszacowania dochodu w przypadku takiej umowy. W konsekwencji do umowy tej nie powinien mieć zastosowania art. 11 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r., Nr 74, poz. 397 ze zm., zwanej dalej: ?updop?), podatnicy dokonujący transakcji z podmiotami powiązanymi z tymi podatnikami - w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 4 - są obowiązani do sporządzania dokumentacji podatkowej takiej (takich) transakcji obejmującej:

1. określenie funkcji, jakie spełniać będą podmioty uczestniczące w transakcji (uwzględniając użyte aktywa i podejmowane ryzyko),
2. określenie wszystkich przewidywanych kosztów związanych z transakcją oraz formę i termin zapłaty,
3. metodę i sposób kalkulacji zysków oraz określenie ceny przedmiotu transakcji,
4. określenie strategii gospodarczej oraz innych działań w jej ramach - w przypadku gdy na wartość transakcji miała wpływ strategia przyjęta przez podmiot,
5. wskazanie innych czynników - w przypadku gdy w celu określenia wartości przedmiotu transakcji przez podmioty uczestniczące w transakcji uwzględnione zostały te inne czynniki,
6. określenie oczekiwanych przez podmiot obowiązany do sporządzenia dokumentacji korzyści związanych z uzyskaniem świadczeń - w przypadku umów dotyczących świadczeń (w tym usług) o charakterze niematerialnym.
   
   

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 1 updop, z podmiotami powiązanymi mamy do czynienia jeżeli:

1. podatnik podatku dochodowego mający siedzibę (zarząd) lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwany dalej ?podmiotem krajowym?, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu przedsiębiorstwem położonym za granicą lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale tego przedsiębiorstwa, albo
2. osoba fizyczna lub prawna mająca miejsce zamieszkania albo siedzibę (zarząd) za granicą, zwana dalej ?podmiotem zagranicznym?, bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu podmiotem krajowym lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale tego podmiotu krajowego, albo
3. te same osoby prawne lub fizyczne równocześnie bezpośrednio lub pośrednio biorą udział w zarządzaniu podmiotem krajowym i podmiotem zagranicznym lub w ich kontroli albo posiadają udział w kapitale tych podmiotów

- i jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały - dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

W myśl art. 11 ust. 4 updop, przepisy ust. 1-3a stosuje się odpowiednio, gdy:

1. podmiot krajowy bierze udział bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu innym podmiotem krajowym lub w jego kontroli albo posiada udział w kapitale innego podmiotu krajowego, albo
2. te same osoby prawne lub fizyczne równocześnie bezpośrednio lub pośrednio biorą udział w zarządzaniu podmiotami krajowymi lub w ich kontroli albo posiadają udział w kapitale tych podmiotów.
   
   

Z powyższych przepisów wyraźnie wynika, iż aby zaistniał wymóg sporządzenia dokumentacji podatkowej, konieczne jest jednoczesne ziszczenie się dwóch warunków:

1. musimy mieć do czynienia z transakcją oraz
2. taka transakcja musi mieć miejsce pomiędzy podmiotami powiązanymi.
   
   

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca oraz jego kontrahenci są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 11 updop. Drugi warunek należy zatem uznać za spełniony.

Co do pierwszego warunku stwierdzić należy, że pojęcie ?transakcja? nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego ani cywilnego. Zatem można uznać, iż nie posiada ono definicji legalnej. W takim przypadku należy posłużyć się znaczeniem słownikowym, w myśl którego (według internetowego Słownika Języka Polskiego) transakcja to ?operacja handlowa dotycząca kupna lub sprzedaży towarów lub usług? lub ?umowa handlowa na kupno lub sprzedaż towarów lub usług; też zawarcie takiej umowy?. Ze słownikowego znaczenia słowa ?transakcja? wynika, że może mieć ona za swój przedmiot towary lub usługi. Cechą każdego przedmiotu operacji handlowej dotyczącej kupna lub sprzedaży jest jej wartość wyrażona w cenie. Oznacza to, iż transakcja posiada odpłatny charakter.

W zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, Spółka zamierza częściowo umorzyć wierzytelności przysługujące jej wobec kontrahentów (podmiotów powiązanych). Porozumienie dotyczące zwolnienia dłużnika z długu (umorzenie) przyjmie formę umowy cywilnoprawnej pomiędzy stronami, w którym zawarta będzie zgoda każdego z dłużników na zwolnienie z długu. W opisanej sytuacji mamy do czynienia z umorzeniem zobowiązań. W wyniku zawarcia takiej umowy wierzyciel zwalnia dłużnika z obowiązku dokonania na jego rzecz zapłaty za uprzednio wykonane świadczenie. Nie jest to umowa wzajemna, świadczenie jednej strony nie jest ekwiwalentem świadczenia drugiej strony i dlatego też umorzenie wierzytelności samo w sobie nie jest świadczeniem, za które może zostać wyznaczona jakakolwiek cena. Dlatego też nie skutkuje ono powstaniem jakiegokolwiek zysku, który mógłby zostać podzielony pomiędzy wierzyciela i dłużnika. W związku z powyższym należy uznać, że analizowany przepis nie znajduje zastosowania do umorzenia wierzytelności. Przepis art. 11 ust. 1 updop należy analizować w kontekście art. 11 ust. 2 oraz ust. 3 updop oraz treści Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia z dnia 10 września 2009r. w sprawie sposobu i trybu określania dochodów osób prawnych w drodze oszacowania oraz sposobu i trybu eliminowania podwójnego opodatkowania osób prawnych w przypadku korekty zysków podmiotów powiązanych (Dz. U. z 2009r. Nr 160 poz. 1268 ze zm., dalej: ?rozporządzenie?). Przepisy te określają metody, jakimi mogą posłużyć się organy podatkowe do oszacowania dochodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 updop. Oznacza to, że jeżeli żadna z tych metod nie może zostać zastosowana, to dochodu nie można szacować.

Pierwsze trzy metody szacowania dochodu, wspomniane powyżej, wymagają porównania ceny zastosowanej przez podmiot powiązany z kontrahentem do ceny/marży stosowanej w porównywalnych transakcjach zawartych pomiędzy podmiotami niezależnymi bądź pomiędzy podatnikiem a podmiotem niezależnym.

W przypadku umowy umorzenia zobowiązań nie występuje pojęcie ceny ani marży. Żadna z powyższych metod nie mogłaby, zatem, znaleźć zastosowania. Metoda zysku transakcyjnego, stosowana w razie niemożności zastosowania żadnej z pierwszych trzech metod, polega na oszacowaniu dochodów w oparciu o ekonomiczny zysk, jakiego mógłby racjonalnie oczekiwać podmiot biorący udział w transakcji. Tej metody oszacowania dochodu również nie da się zastosować do umorzenia wierzytelności. Umowa zwolnienia z długu nie jest umową wzajemną, która mogłaby skutkować powstaniem jakiegokolwiek zysku, który mógłby zostać podzielony pomiędzy wierzyciela i wspólnika. Podsumowując powyższe rozważania, dochodzimy do wniosku, że żadna ze wskazanych w updop i rozporządzeniu metod nie mogłaby zostać wykorzystana do ewentualnego szacowania dochodu z tytułu umorzenia zobowiązań. W związku z powyższym należy przyjąć, że nie ma możliwości oszacowania dochodu w przypadku takiej umowy. W konsekwencji do umowy tej nie powinien mieć zastosowania art. 11 ust. 1 updop.

Biorąc powyższe pod uwagę, umowa zwolnienia z długu nie jest umową przedmiotem której jest jakiekolwiek dobro czy jakakolwiek usługa. W związku z powyższym umorzenie zobowiązań nie może zostać uznane za transakcję w znaczeniu wskazanym przez art. 9a ust. 1 i dlatego też nie znajdują do niego zastosowania ani przepisy rozporządzenia ani przepisy art. 11 updop. Umowa zwolnienia z długu nie może zostać zawarta na warunkach nierynkowych w rozumieniu tych przepisów, ponieważ nie jest transakcją powodującą powstanie jakiegokolwiek zysku, lecz jedynie jedną z form wygaśnięcia zobowiązań. Samo zawarcie umowy zwolnienia z długu również nie może zostać uznane za zachowanie nierynkowe, gdyż podmioty niezależne również dokonują umorzenia wierzytelności wobec swoich kontrahentów z różnych powodów: utrzymanie dobrych relacji handlowych z kontrahentami, pomocy kontrahentowi, który znalazł się w trudnej sytuacji finansowej, tak, aby w przyszłości mógł nabywać towary i usługi podatnika.

Zdaniem tut. Organu, w niniejszej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 9a updop, który nakłada na podatników dokonujących transakcji z podmiotami powiązanymi obowiązek sporządzania dokumentacji podatkowej. Warto w tym miejscu przywołać wyrok z dnia 5 lutego 2008r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 1728/07): ?(?) Dokumentacja podatkowa w rozumieniu art. 9a updop ma wykazać przede wszystkim, że wynagrodzenie w transakcji zawartej pomiędzy podmiotami powiązanymi zostało ustalone na poziomie rynkowym, czyli nieróżniącym się ?od warunków, które ustaliły między sobą niezależne podmioty?. Obowiązek tworzenia tej dokumentacji stwarza podatnikom możliwość przedstawienia wszelkich okoliczności dających podstawę do uwzględnienia rynkowego charakteru tych transakcji. Z tego punktu widzenia przepis art. 9a updop spełnia funkcję gwarancyjną (?)'.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.