Zwolnienia z opodatkowania diet otrzymanych przez pracownika portugalskiej spółki

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 16.09.2011 r. (data wpływu 19.09.2011. r.) uzupełnione pismem z dnia 23.09.2011 r. (data wpływu 26.09.2011 r.) oraz uzupełnione pismem z dnia 12.12.2011 r. (fax ? data wpływu 12.12.2011 r., za pośrednictwem poczty ? data nadania 12.12.2011 r., data wpływu 14.12.2011 r.) na wezwanie telefoniczne z dnia 09.12.2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet otrzymanych przez pracownika portugalskiej spółki ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.09.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania diet otrzymanych przez pracownika portugalskiej spółki.

Z uwagi na braki formalne tut. organ podatkowy wezwał pełnomocnika Wnioskodawcy do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego. Pismem z dnia 12.12.2011 r. (fax ? data wpływu 12.12.2011 r., za pośrednictwem poczty ? data nadania 12.12.2011 r., data wpływu 14.12.2011 r.) wniosek został uzupełniony w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca do momentu przeniesienia centrum interesów życiowych do Polski, tj. do dnia 30.11.2010 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Portugalii. Wnioskodawca jest pracownikiem portugalskiej spółki X S.A. W okresie od 18 lutego 2010 roku do 30 listopada 2010 roku odbywał na polecenie pracodawcy podróże służbowe z Portugalii do Polski, w czasie których nadzorował pracę polskiej spółki córki X Polska Sp. z o.o. (spółka zajmuje się dokonywaniem pomiarów wiatru w celu ustalenia terenów optymalnych pod budowę elektrowni wiatrowych w Polsce).

W okresie od 18 lutego 2010 r. do 30 listopada 2010 r. Wnioskodawca spędził w Polsce 227 dni (wliczając dni przyjazdów i wyjazdów z Polski). Konsekwentnie, na mocy art. 15 ust. 2 lit. a) Konwencji między RP a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, jego portugalskie wynagrodzenie za powyższy okres, w części przypadającej proporcjonalnie na dni robocze spędzone w Polsce, zostało opodatkowane w Polsce.

Dnia 29 listopada 2010 roku zawarto trójstronne porozumienie pomiędzy spółką portugalską, spółką polską i Wnioskodawcą, na mocy którego został on oddelegowany do pracy w polskiej spółce na stanowisku dyrektor, w okresie od 01 grudnia 2010 roku do 31 listopada 2012 roku (konsekwentnie, od 01 grudnia 2010 r. 100% otrzymywanego przez Wnioskodawcę wynagrodzenia podlega opodatkowaniu w Polsce).

Z tytułu odbywanych w okresie luty ? listopad 2010 r. podróży służbowych do Polski Wnioskodawca otrzymywał od portugalskiego pracodawcy diety z tytułu zagranicznych podróży (w łącznej wysokości EUR 8.032) oraz zostały mu zapewnione bezpłatne noclegi w Polsce (w okresie luty ? sierpień 2010 r. przez portugalskiego pracodawcę, a od września 2010 r. ? przez stronę polską). Wnioskodawca nie otrzymywał bezpłatnego wyżywienia w trakcie podróży służbowych do Polski. Od 01 grudnia 2010 r. nie otrzymuje diet, a finansowane przez spółkę polską zakwaterowanie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Na mocy art. 2 ust. 3 lit. d) portugalskiego Kodeksu podatkowego (dekret z mocą ustawy Nr 442-A/88), diety otrzymywane w trakcie wykonywania zadań na rzecz pracodawcy nie są uważane za przychód ze stosunku pracy, jeżeli nie przekraczają ustawowych limitów i odpowiadają dietom przysługującym urzędnikom państwowym.

Wypłacone Wnioskodawcy w Portugalii w okresie luty ? listopad 2010 r. diety nie zostały opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

W skład wynagrodzenia Wnioskodawcy, zarówno w okresie wykonywania przez niego pracy w Portugalii (tj. na pasku wynagrodzeń za styczeń 2010 r.), jak i w miesiącach następnych (tj. w ciągu całego 2010 oraz w 2011 roku) wchodzi stały składnik ?Subsidio de Refeicao? ? dodatek na lunch. Składnik ten podlegał opodatkowaniu w Polsce zarówno w miesiącach luty ? listopad 2010 r., jak również od grudnia 2010 r. do chwili obecnej, gdyż nie ma on związku ze świadczeniem przez Wnioskodawcę pracy w Polsce (dodatek ten otrzymują standardowo wszyscy pracownicy spółki M. albo w formie kuponów na lunch albo w gotówce). Natomiast diety otrzymywane przez Wnioskodawcę w okresie odbywania podróży służbowych do Polski to ?Ajudah de Custo Estrangeiro? ? diety zagraniczne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy diety otrzymane przez pracownika portugalskiej spółki z tytułu podróży służbowych odbywanych z Portugalii do Polski są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy, należne mu zgodnie z portugalskimi przepisami diety (nie przekraczające wyznaczonych limitów), nie powinny podlegać opodatkowaniu w Polsce, gdyż nie stanowią one przychodu ze stosunku pracy w Portugalii. Zgodnie z portugalskimi przepisami, pracownik jest obowiązany wypełniać polecenia służbowe pracodawcy, a pracodawca jest z kolei zobowiązany do pokrycia kosztów z tym związanych. Zdaniem podatnika nie następuje więc po jego stronie przysporzenie majątkowe, a jedynie zwrot podwyższonych kosztów utrzymania.

Konsekwentnie, przepisy konwencji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Portugalią i Polską, uprawniające Polskę do opodatkowania portugalskiego wynagrodzenia w części dotyczącej pracy wykonywanej na terytorium Polski, powinny mieć zastosowanie do dochodu, który zgodnie z portugalskimi przepisami stanowi dochód ze stosunku pracy. Otrzymane zaś przez podatnika diety nie zostały ujęte w jego portugalskim zeznaniu rocznym za 2010 rok, gdyż zgodnie z powołanymi powyżej portugalskimi przepisami nie stanowią one przychodu ze stosunku pracy.

Gdyby nawet uznać, że diety powinny zostać zakwalifikowane jako przychód podatnika, to powinny one zostać jego zdaniem zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z dnia 25.03.2010 r., Dz. U. Nr 51 poz. 307; dalej ustawa o PDOF).

Zgodnie z powołanym przepisem, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Do wymienionych przepisów zalicza się m.in. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Ustala ono wysokość diety za dobę podróży w poszczególnych państwach (m.in. dla Portugalii dieta wynosi EUR 48) Ponieważ jednak rozporządzenie dotyczy podróży słuzbowych z Polski za granicę, nie zawiera ono wysokości diety przysługującej za dobę podróży służbowej zza granicy do Polski.

Na podstawie powyższego należy więc stwierdzić, że co do zasady w ustawie o PDOF istnieje zwolnienie odnośnie rodzaju przychodu otrzymanego przez podatnika w związku z podróżą służbową, jednakże w kwestii wysokości tego zwolnienia przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o PDOF odsyła go do nieistniejących przepisów (gdyż nie ma rozporządzenia dotyczącego podróży słuzbowych z za granicy do Polski).

Dlatego też, zdaniem podatnika należy uznać, że wysokość diet podlegających zwolnieniu należałoby w powyższej sytuacji określić na podstawie odrębnych ustaw, za które należy uznać portugalski Kodeks podatkowy (dekret z mocą ustawy Nr 442 A/88), stanowiący w art. 2 ust. 3 lit. d), że za wynagrodzenie ze stosunku pracy uważane są dopiero diety dzienne przewyższające ustawowe limity lub nie odpowiadające dietom przysługującym urzędnikom państwowym (natomiast wysokość dziennej diety nie stanowiącej przychodu ze stosunku pracy dla urzędników państwowych na rok 2010 została określona w ust. 5 lit. b pkt ii) rozporządzenia Ministra Finansów i Administracji Publicznej Nr 1553-D/2008).

Konsekwentnie zdaniem podatnika diety nie stanowiące przychodu ze stosunku w Portugalii nie powinny podlegać opodatkowaniu również w Polsce

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2a powołanej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a tej ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca do momentu przeniesienia centrum interesów życiowych do Polski, tj. do dnia 30.11.2010 r. posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Portugalii. W okresie od 18.02.2010 r. do 30.11.2010 r. odbywał na polecenie portugalskiego pracodawcy podróże służbowe z Portugalii do Polski, zatem w przedmiotowej sprawie należy uwzględnić uregulowania zawarte w Konwencji miedzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Portugalską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzoną w Lizbonie dnia 09.05.1995 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 48, poz. 304).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie 'osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie' oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo i każdą jego jednostkę terytorialną lub administracyjną lub władzę lokalną. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Wypłacone diety z tytułu podróży służbowej w sposób nieodzowny wiążą się z istniejącym stosunkiem pracy i traktowane winny być zatem jako przychody z tytułu pracy najemnej i opodatkowane na zasadach, jak dla wypłacanego wynagrodzenia.

W myśl art. 15 ust. 1 Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni w ciągu dwunastomiesięcznego okresu, zaczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym; i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Pobyt Wnioskodawcy na terytorium Polski od 18 lutego do 30 listopada 2010 r. wyniósł 227 dni, a diety za czas podróży służbowych za ww. okres wypłacał portugalski pracodawca. W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki wymienione w ww. ust. 2 art. 15 Konwencji, zatem otrzymane przez Wnioskodawcę diety podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 Konwencji w państwie źródła (w Polsce) i w państwie zamieszkania (w Portugalii).

Dla opodatkowania przedmiotowych należności w Polsce, należy wziąć pod uwagę regulacje zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 tej ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Na podstawie ww. przepisu przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przy czym odrębnymi przepisami, o których mowa w cytowanym przepisie, są rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 roku:

• w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz,
• w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).
  
  

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy zatem posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

W art. 775 § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego.

W świetle art. 29 ust. 1 Kodeksu pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż diety wypłacone Wnioskodawcy przez portugalskiego pracodawcę z tytułu podróży służbowych z Portugalii do Polski będą stanowiły przychód z tytułu pracy najemnej. Przychód ten korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonych w ww. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.