Sprzedaż działek będących majątkiem osobistym nie podlega opodatkowaniu VAT

23.4.2013

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 07.06.2011 r. (data wpływu 09.06.2011 r.) uzupełnionym w dniu 05.04.2013 r. (data wpływu 08.04.2013 r.) na wezwanie nr IPPP2/443-703/11/13-5/S/JO/RR z dnia 18.03.2013r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.06.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 05.04.2013 r. (data wpływu 08.04.2013 r.) na wezwanie nr IPPP2/443-703/11/13-5/S/JO/RR z dnia 18.03.2013r. (data doręczenia 03.04.2013 r.)

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 28.07.1998r. Wnioskodawczyni dokonała zakupu nieruchomości rolnej o powierzchni 0,94ha o nr 119. W dniu 23.07.2010r. decyzją Wójta Gminy, zatwierdzono podział powyższej nieruchomości na pięć działek odpowiednio 119/1 do 119/5. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Wsi, powstałe na skutek podziału działki są przeznaczone pod tereny usług komercyjnych, tereny rolne oraz na poszerzenie gminnej drogi.

W dniu 9.05.2011r. Wnioskodawczyni sprzedała 2 działki oznaczone 119/3 i 119/4, które zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego położone są na terenie oznaczonym UC-2 jako tereny komercyjne. Jednocześnie Wnioskodawczyni oświadcza, że nie prowadziła działalności gospodarczej. Aktualnie jest mieszkańcem Republiki Federalnej Niemiec i nie posiada numeru identyfikacji podatkowej NIP.

Wnioskodawczyni nie sprzedawała wcześniej żadnych z ww. nieruchomości gruntowych poza tymi wymienionymi. Nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni nie posiadała, ani nie posiada statusu rolnika ani rolnika ryczałtowego. W okresie od momentu nabycia przedmiotowych nieruchomości, nie wykorzystywała ich do działalności rolniczej czy leśnej ani gospodarczej. Wszelkie opłaty dotyczące ww. nieruchomości ponosiła jako samoistny właściciel ww. gruntów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle tak opisanego stanu faktycznego, sprzedaż w 2011 r. wydzielonych działek, powstałych w wyniku podziału przedmiotowej działki nr 119 nabytej w 1998 r., biorąc pod uwagę, iż była to sprzedaż z majątku osobistego, niezwiązanego z działalnością gospodarczą, czynność nie miała charakteru zorganizowanego, a przedmiotowa nieruchomość nie została nabyta w celu jej dalszej odsprzedaży, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w 2011 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działek w 2011 r. stanowiących majątek osobisty, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT), z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem tego podatku, oraz nim nie będzie i nie stanie się nim w przyszłości, w wyniku faktu sprzedaży ww. działek.

W myśl ww. art. 15 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tak, więc opodatkowanie podatkiem od towarów i usług, następuje w sytuacji, gdy wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu na podstawie art. 5, oraz gdy czynność podlegająca opodatkowaniu jest dokonywana przez podmiot będący podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Przedmiotowa sprzedaż działek nie wskazuje na handlowy charakter działalności, gdyż będzie to sprzedaż z majątku osobistego, a zatem taka sprzedaż nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Zdanie Wnioskodawczyni potwierdza jednolita linia orzecznicza sądów administracyjnych. I tak WSA we Wrocławiu I SA/Wr 1368/08 wskazał, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Tak więc wykorzystywanie majątku prywatnego przez osoby fizyczne stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu cyt. art. 15 ust. 2 zd. 2 ww. ustawy: jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych oraz kiedy jego wcześniejsze nabycie nastąpiło z zamiarem późniejszej sprzedaży?. Potwierdzają to kolejne wyroki WSA w Olsztynie z dnia 30 września 2009 r., sygn. akt I SA/Ol 546/09 czy wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 3885/06. Wnioskodawczyni nadmienia, że nabywając ww. majątek nie nabywała go z zamiarem sprzedaży.

W dniu 25 sierpnia 2011 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP2/443-703/11-2/JO, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za nieprawidłowe. W uzasadnieniu stwierdzono, że zbycie przedmiotowych działek dokonywane jest w ramach działalności gospodarczej, a zatem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stawką podstawową 22%. W przypadku natomiast sprzedaży nieruchomości nieprzeznaczonych pod zabudowę zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku VAT.

Pismem z dnia 6 września 2011 r. (data wpływu 15 września 2011 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie znak IPPP2/443-703/11-4/JO z dnia 14 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 17 listopada 2011 r. (data wpływu 23 listopada 2011 r.) Strona wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 25 sierpnia 2011 r. znak IPPP2/443-703/11-2/JO.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 2 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 3569/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga jest zasadna. Istota sporu między stronami w sprawie sprowadza się do tego czy sprzedaż przez Skarżącą działek stanowiła wyzbywanie się majątku osobistego, czy też stanowić miała sprzedaż nieruchomości realizowaną przez podatnika VAT prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą.

Sąd wskazał, że w analogicznej spornej kwestii wypowiadał się TSUE (między innymi w sprawach C-291/92, C-415/98). TSUE w ww. orzeczeniach zaznacza, że gdy podatnik sprzedaje część swojego składnika majątkowego, którą zdecydował się zachować do użytku osobistego, nie działa on w odniesieniu do tej sprzedaży jako podatnik w rozumieniu art. 2(1) VI Dyrektywy. Podatnik, który nabywa składnik kapitału w celu wykorzystywania go zarówno dla celów gospodarczych, jak i prywatnych, może w całości zachować go w swoim majątku prywatnym i tym samym wyłączyć go w całości z systemu podatku od wartości dodanej. Również podatnik, który wycofuje taki składnik majątku swego przedsiębiorstwa, jeżeli następnie sprzeda ten składnik, będzie przeprowadzał transakcję jako podmiot prywatny i transakcja ta będzie wyłączona z systemu podatku od wartości dodanej.

Również w wyroku z 15 września 2011r. w sprawach połączonych C-180/10 (Jarosław Słaby, przeciwko Ministrowi Finansów) i C-181/10 (Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie), publ. LEX nr 898576 TSUE stwierdził, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, także sama liczba i zakres dokonanych transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego. Zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą.

Zdaniem TSUE okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej, sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

TSUE odmiennie ocenił natomiast sytuację, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust.

1 akapit drugi Dyrektywy 112. Działania takie mogą polegać przykładowo na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Nie należą one do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu Dyrektywy 112.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 u.p.t.u., na co prawidłowo wskazał w zaskarżonej interpretacji Minister Finansów, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Sąd w niniejszej sprawie podziela obecnie ustalony już w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, że w u.p.t.u. brak jest jednoznacznego i precyzyjnego unormowania, z którego wynikałoby, że Polska skorzystała z uprawnienia określonego w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112 (poprzednio art. 4 ust. 3 VI Dyrektywy), pozwalającego za podatnika uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 u.p,t.u., w szczególności zaś podmiot dokonujący pojedynczej dostawy terenu budowlanego (wyroki NSA: z 30 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 1684/11; z 9 listopada 2011 r. sygn. akt I FSK 1655/11; http://orzeczenia. nsa.gov.pl).

Sąd zauważa ponadto, że art. 12 ust. 1 pkt b) Dyrektywy 112 wiąże się ściśle z jej art. 12 ust. 3 stanowiącym, że do celów ust. 1 lit. b) ?teren budowlany? oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. W u.p.t.u. brak jest stosownego jednoznacznego i precyzyjnego wskazania, jakie grunty nieuzbrojone lub uzbrojone, ustawodawca polski uznaje za teren budowlany.

Zdaniem Sądu nie można jedynie z brzmienia art. 15 ust. 2 u.p.t.u. w jego części stanowiącej, że ?działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców [...]? również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy [...]? - w sposób jasny i precyzyjny - wywieść, iż na jego podstawie za podatnika należy uznać każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., w szczególności dokonującego pojedynczej dostawy terenu budowlanego.

Sąd podzielił przy tym stanowisko zawarte w wyroku NSA z 7 października 2011 r. sygn. akt. I FSK 1289/10 (http://orzeczenia.nsa.gov.pl) o braku jakichkolwiek podstaw, aby z treści art. 15 ust. 2 u.p.t.u. wywodzić, iż norma ta obejmuje także transakcje okazjonalne, o których stanowi art. 12 ust. 1 Dyrektywy 112, opodatkowane niezależnie od ustalenia takiej okoliczności, jak zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy, a także pogląd wyrażony w wyroku NSA z 18 października 2011r. sygn. akt I FSK 1536/10 o braku w u.p.t.u. unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałyby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. 1 i 3 Dyrektywy 112 umożliwiającej uznanie za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego, co nie pozwala na stwierdzenie, że Polska skorzystała z tej opcji.

Sąd podkreśla, że w wyroku NSA z 29 października 2007r. sygn. akt I FPS 3/07 wskazano kryteria, jakimi należy kierować się przy określaniu, czy w danym przypadku mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, czy też z zarządzaniem majątkiem prywatnym.

Sąd podkreśla, że wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy nie przesądza automatycznie, wbrew twierdzeniom Ministra Finansów wyrażonym w zaskarżonej interpretacji, o czym mowa w ww. wyroku TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca w stosunku do tego gruntu prawo własności.

Przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą. Istotna jest więc ocena, czy z przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji opisu stanu faktycznego wynika, że Skarżąca w celu dokonania sprzedaży działek podjęła aktywne działania, które można uznać za charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ocena ta winna przy tym uwzględniać nie tylko samodzielne znaczenie poszczególnych kryteriów kwalifikacji określonych działań jako cech charakteryzujących działalność handlową, ale też brać pod uwagę całokształt tychże działań, ich wzajemne uzupełnianie się i przydatność z punktu widzenia tego rodzaju działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga, że nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą (tak przynajmniej wskazał TSUE w wyroku z 15 września 2011r. w sprawach połączonych C-180/10 i C161/10).

Zaznaczyć też trzeba, że sprzedawca gruntów nabywając te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość ich odsprzedaży, jednakże nie jako główny cel, nie powinien być traktowany jako podatnik VAT.

Sąd uznał że wskazane przez Skarżącą we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej okoliczności faktyczne, w żadnym zakresie nie wskazują, że Skarżąca zakupiła nieruchomość w celach handlowych oraz że podejmowała aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, świadczącą, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek) wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność ?handlową wskazywać musi ciąg ww. okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu pojedynczych z tych okoliczności.

Samo zbycie działek, po 13 latach od zakupu, powstałych w wyniku podziału nieruchomości nabytej na cele prywatne, nie stanowi per se działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdy brak przesłanek potwierdzających działania takie, jak wykonują sprzedawcy gruntów przy profesjonalnym obrocie nieruchomościami (brak przesłanek zawodowego - stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Sąd stwierdził, iż prawidłowe było zatem stanowisko Skarżącej sprowadzające się do tego, że przedstawiona w stanie faktycznym sprzedaż działek w ramach sprzedaży majątku osobistego, nie podlega opodatkowaniu VAT. Minister Finansów kwestionując to stanowisko, naruszył przepis prawa materialnego - art. 15 u.p.t.u., w sposób który miał wpływ na wynik sprawy.

W wykonaniu zarządzenia Sądu wskazanego w wydanym wyroku tut. Organ podatkowy pismem z dnia 18.03.2013r. Nr IPPP2/443-703/11/13-5/S/JO/RR wezwał Wnioskodawcę o uzupełnienie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 04.04.2013r. (data wpływu 08.04.2013r.), w wyniku wypełnienia wskazówek wskazanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 2 października 2012r. sygn. III SA/Wa 3569/11, wskazano, co następuje:

Strona nie podejmowała przed sprzedażą działek aktywnych działań wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu,
Zainteresowana nie wykonywała działań o charakterze marketingowym np. reklama bądź też innych w zakresie obrotu nieruchomościami wykraczające poza zwykłe przyjętymi formami ogłoszeń mające na celu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości,
wskazane nieruchomości nie były przedmiotem dzierżawy lub podobnej umowy,
nieruchomość została nabyta z zamiarem wykorzystywania wyłącznie dla celów prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 października 2012 r. sygn. III SA/Wa 3569/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania sprzedaży działek uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Według art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? ust. 2 powołanego artykułu ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanych wyżej przepisów, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

po pierwsze ? dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
po drugie ? czynność wykonana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, iż dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Z kolei, w celu ustalenia, czy dostawa nieruchomości wyczerpuje znamiona pojęcia ?działalność gospodarcza? koniecznym jest ustalenie, czy zamiarem wykonania czynności jest jej dokonywanie w sposób częstotliwy dla celów zarobkowych. Należy wskazać, iż działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego w celu jego odsprzedaży.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem ?handel? należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Zbycie majątku nabytego na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Wskazać należy, że w kwestii uznania za działalność gospodarczą sprzedaży nieruchomości z prywatnego majątku zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 15 września 2011 r. wydany w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 przeciwko Polskiemu Ministrowi Finansów, który jest odpowiedzią na dwa wnioski złożone w trybie prejudycjalnym przez Naczelny Sąd Administracyjny. W przedmiotowym wyroku Trybunał wskazał, iż dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z orzecznictwa Trybunału wynika zatem, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Zdaniem Trybunału, inaczej jest natomiast w wypadku, gdy Zainteresowany podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Według wskazanego przepisu prawa wspólnotowego, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni nieprowadząca działalności gospodarczej jest właścicielem nieruchomości rolnej o powierzchni 0,94ha, dla której zatwierdzono podział na pięć działek. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Wsi Małuszów, powstałe na skutek podziału działki są przeznaczone pod tereny usług komercyjnych, tereny rolne oraz na poszerzenie gminnej drogi. Wnioskodawczyni nie posiadała, ani nie posiada statusu rolnika ani rolnika ryczałtowego. W okresie od momentu nabycia przedmiotowych nieruchomości, nie wykorzystywała ich do działalności rolniczej czy leśnej ani gospodarczej. Wszelkie opłaty dotyczące ww. nieruchomości ponosiła jako samoistny właściciel ww. gruntów. Wskazano również, że Strona nie podejmowała przed sprzedażą działek aktywnych działań wymagających zaangażowania własnych środków finansowych zmierzających do podniesienia wartości gruntu. Zainteresowana nie wykonywała działań o charakterze marketingowym np. reklama bądź też innych w zakresie obrotu nieruchomościami wykraczające poza zwykle przyjętymi formami ogłoszeń mającymi na celu sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, a wskazane nieruchomości nie były przedmiotem dzierżawy lub podobnej umowy. Nieruchomość została nabyta z zamiarem wykorzystywania wyłącznie dla celów prywatnych.

Uwzględniając treść przytoczonych przepisów oraz opisany stan faktyczny sprawy wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni zbywa majątek nabyty na cele prywatne. Majątek nie został nabyty celem dalszej odsprzedaży w celach zarobkowych. W przedstawionych okolicznościach na podstawie obowiązującego stanu prawnego stwierdzić należy, że mimo, iż nieruchomość niezabudowana spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, z opisanej sytuacji nie wynika, aby dokonując jego sprzedaży, Wnioskodawczyni działała w charakterze handlowca. W konsekwencji sprzedając udział w przedmiotowej nieruchomości, Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem.

Uwzględniając treść przytoczonych przepisów oraz przedstawione we wniosku okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni jako osoba fizyczna dokonała sprzedaży ze swojego majątku prywatnego działek gruntu położonych we wsi M. Transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, gdyż nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 15 ust. 2 ustawy. Zatem z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawczyni nie posiada statusu podatnika określonego w art. 15 ust. 1 ustawy. Tym samym sprzedaż wydzielonych działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 07.06.2011 r. (data wpływu 09.06.2011r.) i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.