Prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki.

24.10.2014

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko ? przedstawione we wniosku z dnia 08 sierpnia 2014 r. (data wpływu 12 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych w związku ze sprzedażą nieruchomości gruntowych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych w związku ze sprzedażą nieruchomości gruntowych,

terminu odliczenia kwot podatku naliczonego od wydatków ponoszonych w związku ze sprzedażą nieruchomości gruntowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina i Miasto (dalej: Gmina) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

Gmina była/jest właścicielem nieruchomości gruntowych, które sprzedała/sprzedaje/ma zamiar sprzedać.

Sprzedaż nieruchomości gruntowych będących przedmiotem niniejszego wniosku została/zostanie uznana jako sprzedaż opodatkowana VAT niekorzystająca ze zwolnienia z VAT (przy czym Gmina pragnie zaznaczyć, iż podatkowa klasyfikacja czynności sprzedaży powyższych nieruchomości nie jest przedmiotem niniejszego wniosku).

W celu sprzedaży opisywanych nieruchomości, Gmina ponosiła/ponosi/będzie ponosić szereg niezbędnych wydatków, m.in. nabywała/nabywa/będzie nabywać usługi (wyliczenie to jest jedynie przykładowe):

wyceny nieruchomości,

ogłoszeń w prasie o zamiarze sprzedaży,

geodezyjne,

związane z dokumentacją kartograficzną itp. (dalej: Wydatki).

Gmina jest w stanie przyporządkować poniesione Wydatki do konkretnych sprzedanych/sprzedawanych nieruchomości. Wydatki były/są/będą dokumentowane fakturami VAT z wykazanym na nich VAT naliczonym, na których jako nabywca wskazana była/jest Gmina.

W związku z dalszą sprzedażą nieruchomości, Gmina zamierza ponosić wydatki związane z ich przygotowaniem do sprzedaży również w przyszłości.

Gmina nie dokonała odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących poniesione wydatki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gminie przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki?

Zdaniem Wnioskodawcy, Gminie przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z pewnymi zastrzeżeniami, niemającymi zastosowania w niniejszej sprawie.

Z treści wskazanej powyżej regulacji wynika zatem, iż prawo do odliczenia VAT naliczonego przysługuje przy łącznym spełnieniu dwóch przesłanek, tj.:

nabywcą towarów / usług jest podatnik VAT oraz

nabywane towary / usługi są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Odnośnie pierwszej z przesłanek, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Wykładnia cytowanych powyżej przepisów wskazuje, iż czynności sprzedaży nieruchomości będą traktowane jako dostawa towarów według ustawy o VAT.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Stosownie natomiast do treści art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uważa się za podatników organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z uwagi na fakt, iż jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, należy uznać, iż spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego nawet, gdy dotyczą one ich zadań własnych, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT.

W przypadku więc, gdy Gmina realizuje swoje zadania:

w oparciu o reżim publicznoprawny, tj. w ramach uprawnień przyznanych jej z mocy prawa (np. gdy wydawane są decyzje administracyjne, pobierane opłaty o charakterze publicznym) ? nie będzie traktowana jako podatnik VAT,

na podstawie umów cywilnoprawnych (np. sprzedaż nieruchomości, dzierżawa), tj. na warunkach i okolicznościach właściwych również dla podmiotów zajmujących się prowadzeniem działalności gospodarczej - będzie traktowana jak podatnik VAT. W powyższym zakresie, niezależnie od swoich celów i zadań, Gmina postępuje bowiem analogicznie jak podmioty prowadzące działalność gospodarczą.

Mając na uwadze powyższe, Gmina w zaistniałym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym działała/działa/będzie działać w charakterze podatnika VAT, gdyż Gmina dokonywała/dokonuje/będzie dokonywać sprzedaży nieruchomości podlegających opodatkowaniu VAT.

Natomiast, odnosząc się do przesłanki drugiej, zdaniem Gminy, wydatki miały/mają/będą miały bezpośredni związek z wykonywanymi przez nią czynnościami opodatkowanymi VAT. W przypadku braku poniesienia wydatków przez Gminę, sprzedaż nieruchomości byłaby zasadniczo niemożliwa lub bardzo utrudniona. Powyższe, uwarunkowane jest koniecznością pozyskania wszelakich informacji w celu możliwości dokonania sprzedaży nieruchomości m.in. związanych z przebiegiem granic czy z wartością nieruchomości.

Ponadto, w celu poprawnej realizacji analizowanych transakcji konieczne jest również umieszczenie w prasie stosownego ogłoszenia o zamiarze dokonania sprzedaży. Nie ulega wątpliwości, iż wobec braku odpowiedniego powiadomienia, potencjalni nabywcy nie mieliby możliwości wzięcia udziału w procedurze sprzedaży.

W ocenie Gminy, mając na uwadze fakt, iż w analizowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym poniesione wydatki były/są/będą związane z czynnościami opodatkowanymi VAT, spełnione zostały przesłanki zdefiniowane w cytowanym powyżej art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Tym samym, Gminie przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki związane ze sprzedażą nieruchomości.

Gmina pragnie podkreślić, że stanowisko odmienne od przedstawionego powyżej pozostawałoby w sprzeczności z fundamentalną zasadą opodatkowania VAT, jaką jest zasada neutralności tego podatku, podkreślana wielokrotnie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, Gmina pragnie przytoczyć orzeczenie TSUE w sprawie C-37/95 Ghent Coal, w którym Trybunał stwierdził, iż ?prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny?.

Zdaniem Wnioskodawcy, Gmina nie powinna być traktowana mniej korzystnie niż inne podmioty gospodarcze, dokonujące czynności opodatkowanych i korzystające w związku z tym z prawa do odliczenia podatku naliczonego przy poniesionych wydatkach niezbędnych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Stanowisko, że Gminie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego od wydatków poniesionych w celu sprzedaży nieruchomości, zostało potwierdzone już wielokrotnie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów. Przykładowo w:

interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 maja 2014 r., o sygn. IPTPP4/443-179/14-5/OS,

interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 5 grudnia 2013 r., o sygn. IPTPP4/443-731/13-3/OS,

interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 kwietnia 2014 r., o sygn. ITPP1/443-24/I4/MN,

interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 marca 2014 r., o sygn. ITPPl/443-1305/13/MS.

Ponadto, Gmina pragnie zaznaczyć, iż analizowany stan faktyczny/zdarzenie przyszłe dotyczy również sytuacji, w której w momencie ponoszenia wydatków, Gmina posiada jedynie zamiar do wykorzystania ich do czynności opodatkowanych (tj. sprzedaży nieruchomości). Niemniej jednak, zdaniem Gminy, powyższa sytuacja nie będzie miała jednak wpływu na prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki.

Zdaniem Gminy, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków wystarczy, aby jego związek z czynnościami opodatkowanymi był zamierzony (zadeklarowany). Takie rozumienie prawa do odliczenia podatku VAT prezentuje m.in. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 14 lutego 1985 r. w sprawie 268/83 D.A. Rompelman and E.A. Rompelman-Van Deelen vs Minister van Financien. Trybunał przyznał prawo do odliczenia podatku podatnikom, którzy nabyli prawo własności budowanego budynku z zamiarem późniejszego wykorzystania do działalności gospodarczej. W ocenie Trybunału, zamiar wykorzystania zakupów do działalności opodatkowanej stanowi wystarczającą przesłankę do uznania prawa do odliczenia podatku naliczonego przy wydatkach poniesionych w celu prowadzenia sprzedaży opodatkowanej, a możliwość odliczenia przysługuje podatnikowi już od momentu nabycia towaru (usługi) i nie może być odkładana w czasie do chwili rozpoczęcia działalności opodatkowanej.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-400/98 Finanzamt Goslar v. Brigitte Breitsohl w którym ETS potwierdził, iż: ?Należy przypomnieć, że osoba, która ma potwierdzony obiektywnymi dowodami zamiar rozpoczęcia prowadzenia w sposób niezależny działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4 VI Dyrektywy, a która ponosi uprzednie wydatki inwestycyjne w tym celu, musi być uznawana za podatnika. Działając w tym charakterze ma ona zatem, zgodnie z art. 17 i nast. VI Dyrektywy, prawo do niezwłocznego odliczenia podatku VAT płatnego lub zapłaconego z tytułu wydatków inwestycyjnych poniesionych w celach transakcji, które zamierza przeprowadzić, a które dają prawo do odliczenia, bez konieczności oczekiwania na rozpoczęcie rzeczywistego wykorzystywania swojego przedsiębiorstwa?.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, Gminie przysługuje/będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących wydatki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Stosownie do treści art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Według art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 (niewystępujących w przedmiotowej sprawie).

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Z treści złożonego wniosku wynika, że Gmina, będąca czynnym podatnikiem VAT, była/jest właścicielem nieruchomości gruntowych, które sprzedała/sprzedaje/ma zamiar sprzedać. Sprzedaż nieruchomości gruntowych będących przedmiotem niniejszego wniosku została/zostanie uznana jako sprzedaż opodatkowana VAT niekorzystająca ze zwolnienia z VAT

wyceny nieruchomości,

ogłoszeń w prasie o zamiarze sprzedaży,

geodezyjne,

związane z dokumentacją kartograficzną itp. (dalej: Wydatki).

Wskazane wydatki Gmina ponosiła/ponosi/będzie ponosić najczęściej na kilka miesięcy przed planowaną transakcją sprzedaży nieruchomości. Powyższe wynika w szczególności z faktu, iż sprzedaż nieruchomości odbywała/odbywa/będzie się odbywać często w ramach postępowania przetargowego, które trwało/trwa/będzie trwało dłuższy czas, a także uzależnione było/jest/będzie od popytu w danym okresie na tego typu towar (tu: nieruchomość gruntowa). Wydatki były/są/będą dokumentowane fakturami VAT z wykazanym na nich VAT naliczonym, na których jako nabywca wskazana była/jest Gmina. W związku z dalszą sprzedażą nieruchomości, Gmina zamierza ponosić wydatki związane z ich przygotowaniem do sprzedaży również w przyszłości.

W konsekwencji, mając na uwadze wskazany wyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zostanie spełniony podstawowy warunek uprawniający do odliczenia podatku od towarów i usług ? poniesione wydatki związane są/będą z czynnościami opodatkowanymi podatkiem VAT. Zatem Wnioskodawca, będący czynnym podatnikiem podatku VAT, ma/będzie miał możliwość odliczenia podatku naliczonego w związku z poniesionymi wyżej wydatkami na wycenę nieruchomości, ogłoszenia w prasie o zamiarze sprzedaży, geodezyjne i związane z dokumentacją kartograficzną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy bądź własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być ? zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej ? rozpatrzone.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków ponoszonych w związku ze sprzedażą nieruchomości gruntowych. Natomiast wniosek w części dotyczącej terminu odliczenia kwot podatku naliczonego od wydatków ponoszonych w związku ze sprzedażą nieruchomości gruntowych został załatwiony interpretacją Nr IPTPP1/443-574/14-3/IG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację ? w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.