W wyniku zawartej umowy pomiędzy Gminą, a Urzędem Miejskim, która ze stron umowy winna być podatnikiem, (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2008 r. (data wpływu 27 czerwca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia statusu Urzędu Miasta jako podatnika i płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych:

• w części dotyczącej pełnienia funkcji płatnika - jest prawidłowe,

• w części dotyczącej posiadania statusu podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2008 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 30 lipca 2008 r. (data wpływu 4 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia statusu Urzędu Miasta jako podatnika i płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny .

Gmina zawarła umowę z Województwem na dofinansowanie projektów w ramach Programu Operacyjnego Kapitał ludzki współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Stroną w zawartej umowie jest Gmina. Podatnikami w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535), są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat tej działalności. Działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ww. ustawy). Gmina w myśl art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.), posiada osobowość prawną, wykonuje zadania w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. W przypadku wykonywania działalności podlegającej opodatkowaniu bezpośrednio przez samą gminę, a więc bez wyodrębnienia organizacyjnego w postaci zakładu budżetowego, jako osoba prawna obowiązana jest do uzyskania numeru NIP. Zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów zawartym w piśmie znak 0S5-065/140/2004 z dnia 29 czerwca 2004 r. w zakresie podatku od towarów i usług podatnikiem co do zasady jest gmina, natomiast zgłoszenia rejestracyjnego dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług oraz zgłoszenia indentyfikacyjnego NIP w imieniu gminy dokonuje Burmistrz Miasta. Wszelkie dokumenty wymagające oznaczenia NIP, sporządzane i wystawiane przez urząd z tytułu czynności przypisanych prawnie gminie, powinny być sygnowane Nr NIP, o którego nadanie występuje Burmistrz Miasta w imieniu gminy. W konsekwencji powinien być podawany NIP tej osoby prawnej, w której imieniu wykonywane są czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Natomiast płatnikiem i podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych winien być Urząd Miejski, gdyż zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. Nr 142 poz. 702 ze zm.) do podmiotów objętych powszechnym obowiązkiem ewidencyjnym zalicza się płatników a także płatników składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne. Ponieważ Urząd Miejski jest jednostką budżetową powołaną do realizacji zadań Gminy, to z nim są podpisywane umowy o pracę z pracownikami, więc to Urząd Miejski winien być płatnikiem i podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Kto powinien być podatnikiem i płatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych, Gmina czy Urząd Miejski...
2. Czy na fakturach VAT zakupu towarów i usług, jako nabywca ma być Urząd Miejski, czy też Gmina...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pozostałej części pytania pierwszego i drugiego zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ umowa zawarta została pomiędzy Województwem i Gminą, podatnikiem i płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych winien być Urząd Miejski i to on powinien we własnym imieniu naliczać i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy do Urzędu Skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części dotyczącej sprawowania funkcji płatnika i nieprawidłowe w części dotyczącej posiadania statusu podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W oparciu o art. 8 Ordynacji podatkowej (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21 poz. 94 ze zm.), pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Zatem, pracodawcą mogą być osoby fizyczne i prawne oraz jednostki organizacyjne, które zatrudniają pracowników.

Przyjmuje się, że jednostki organizacyjne, aby być pracodawcą, muszą mieć ukształtowaną strukturę organizacyjną oraz posiadać źródła finansowania niezbędne dla prowadzenia działalności i umożliwiające wywiązywanie się ze zobowiązań wynikających ze stosunku pracy w tym samodzielnego zatrudniania pracowników.

Gmina, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.), wykonuje zadania publiczne we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność. Jest jednostką zasadniczego podziału terytorialnego stopnia podstawowego, posiada osobowość prawną, a zatem zdolność do działania we własnym imieniu. Niemniej gmina jako wspólnota samorządowa nie może być traktowana jako zakład pracy w rozumieniu art. 3 Kodeksu pracy, albowiem jak wskazano powyżej zakładem pracy może być tylko odpowiednio wyodrębniona jednostka organizacyjna zatrudniająca pracowników.

Niewątpliwie ww. cechy posiada urząd gminy lub miasta, który ma ukształtowaną strukturę organizacyjną oraz źródła finansowania. Urząd ten jest jednostką pomocniczą wójta, burmistrza lub prezydenta miasta, który jest kierownikiem (art. 33 ust. 1-3 ustawy o samorządzie gminnym). Posiada także regulamin organizacyjny nadany mu przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta.

Status prawny pracowników samorządowych określają przepisy ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1593 ze zm.). Stosownie do postanowień wspomnianej ustawy pracownicy samorządowi są zatrudniani m.in. w urzędach miasta. Zakładem pracy dla tych osób jest zatem Urząd Miasta i na nim spoczywa obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od dokonywanych wypłat ze stosunku pracy.

Nie można jednak się zgodzić ze stwierdzeniem, że w związku z wypłatą wynagrodzeń Urząd posiada również status podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Czynności podejmowane przez płatnika a polegające na obliczeniu, pobraniu od podatnika i wpłaceniu we wskazanym terminie pobranego podatku na rachunek organu podatkowego mają charakter czynności materialno-technicznych. W związku z czym nałożenie przez ustawodawcę takich obowiązków na płatnika nie zmienia faktu, że podatnikami podatku dochodowego pozostają pracownicy samorządowi, gdyż to na nich na gruncie ustawy ciąży obowiązek podatkowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.