Prawo do odliczenia podatku naliczonego i zwrot podatku.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2013 r. (data wpływu 6 lutego 2013 r.), uzupełnionym w dniach 12, 13 i 26 marca 2013 r. (daty wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z budową sali gimnastycznej wraz z nawierzchniami sportowymi, sposobu dokonania tego odliczenia oraz prawa otrzymania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2013 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniach 12, 13 i 26 marca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z budową sali gimnastycznej wraz z nawierzchniami sportowymi, sposobu dokonania tego odliczenia oraz prawa otrzymania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniach, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wykonuje następujące czynności podlegające opodatkowaniu: dzierżawa gruntów, dzierżawa i najem budynków oraz lokali użytkowych, oddanie w użytkowanie wieczyste, udostępnienie terenu pod groby i inne usługi związane z cmentarzem. W dniu 7 listopada 2011 r. wybudowała salę gimnastyczną wraz z nawierzchniami sportowymi, ze środków własnych i z Unii Europejskiej. W sali gimnastycznej znajdują się: boisko do piłki ręcznej i nożnej, siatkówki i koszykówki, o powierzchni zabudowy 880 m². W 2011 r. sala została oddana do użytkowania i nie była udostępniana, w tym nie była wydzierżawiana i wynajmowana. Natomiast w 2012 r. szkoła podstawowa korzystała z sali gimnastycznej nieodpłatnie, a także w różnych okresach była wynajmowana osobom fizycznym, na podstawie umowy najmu ? stałej opłaty eksploatacyjnej (zawierającej VAT, obejmującej media i korzystanie z sali), bez uwzględnienia stanu liczników. W skład mediów wchodzi: woda, śmieci, prąd, olej opałowy, usługi ochrony i sprzątania. Przychody z tytułu najmu sali za 2012 r. wyniosły 2.012,18 zł. Od 2013 r. będą podpisane umowy najmu: ze szkołą podstawą ? jednostką budżetową Gminy, innymi podmiotami, osobami fizycznymi, organizacjami, stowarzyszeniami oraz klubami sportowymi, za odpłatnością. Za najem Gmina wystawi faktury VAT dokumentujące kwotę przychodu podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w przypadku osób fizycznych - paragony fiskalne. Kwota przychodu będzie opodatkowana stawką 23%. Wybudowaną salę Gmina zamierzała w całości wydzierżawiać i wynajmować. Gmina nie podejmowała żadnych działań w celu odliczenia podatku naliczonego ?od sali gimnastycznej?, ponieważ nie była pewna co do zawarcia umowy z głównym najemcą, tj. szkołą podstawową. W dniu 27 stycznia 2012 r. Gmina złożyła wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z budową sali gimnastycznej wraz z nawierzchniami sportowymi oraz zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym - otrzymała interpretację indywidualną pozytywną (nr ITPP2/443-112/12/KT z dnia 14 marca 2012 r.). Wniosek dotyczy faktur wystawionych za 2011 r. i 2012 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

• Czy Gminie (zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług) przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług w pełnej wysokości, wynikającego z faktur wystawionych przez wykonawców przedmiotowej sali, podmioty wykonujące nadzór inwestorski i autorski oraz dostawców mediów, a tym samym prawo do zwrotu różnicy podatku naliczonego nad należnym na rachunek bankowy (art. 87 ust. 1 ustawy)?

• Czy Gminie przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług wynikającego z faktur wystawionych przez wykonawców przedmiotowej sali oraz podmioty wykonujące nadzór inwestorski i autorski jednorazowo, czy w korekcie wieloletniej (zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, sala gimnastyczna była i będzie przedmiotem najmu, dlatego też przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z faktur wystawionych przez wykonawców sali, podmioty wykonujące nadzór inwestorski i autorski oraz dostawców mediów w pełnej wysokości i zwrot na rachunek bankowy (art. 87 ust. 1 ustawy).

W opinii Gminy, przysługuje Jej prawo do odliczenia podatku wynikającego z faktur wystawionych przez wykonawców przedmiotowej sali oraz podmioty wykonujące nadzór inwestorski i autorski, dostawców mediów jednorazowo w miesiącu otrzymania faktury od wykonawcy, bez konieczności stosowania art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie ust. 2 pkt 1 lit. a) omawianego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

W myśl ust. 7b powołanego artykułu, w przypadku nakładów ponoszonych na nabycie, w tym na nabycie praw wieczystego użytkowania gruntów, oraz wytworzenie nieruchomości, stanowiącej majątek przedsiębiorstwa danego podatnika, wykorzystywanej zarówno do celów prowadzonej przez tego podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, których nie da się w całości przypisać działalności gospodarczej, podatek naliczony oblicza się według udziału procentowego, w jakim dana nieruchomość wykorzystywana jest do celów działalności gospodarczej.

Definicja pojęcia ?wytworzenia nieruchomości? zawarta jest w art. 2 pkt 14a cytowanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o wytworzeniu nieruchomości - rozumie się przez to wybudowanie budynku, budowli lub ich części, lub ich ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Na podstawie art. 86 ust. 10 pkt 1 ww. ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18.

W myśl ust. 10 pkt 3 tegoż artykułu, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w przypadku nabycia towarów i usług, o których mowa w art. 19 ust. 13 pkt 1, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu dotyczy - w rozliczeniu za okres, w którym przypada termin płatności.

Zgodnie z art. 19 ust. 13 pkt 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu:

1. dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
2. świadczenia usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych, z zastrzeżeniem ust. 18,
3. świadczenia usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy.

Stosownie do treści art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Na podstawie ust. 13 ww. artykułu, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

W myśl art. 87 ust. 1 ww. ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W kwestii prawa do odliczenia podatku naliczonego, w przypadku wykonywania czynności opodatkowanych i niepodlegających opodatkowaniu wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r. sygn. akt I FPS 9/10 orzekając, iż: ?w przypadku podatku naliczonego wynikającego z wydatków związanych tylko z czynnościami opodatkowanymi oraz z czynnościami niepodlegającymi podatkowi (których nie da się jednoznacznie przypisać do jednej z tych kategorii czynności), podatnik nie stosuje odliczenia częściowego wedle proporcji określonej na podstawie art. 90 ust. 3 u.p.t.u., lecz odliczenie pełne. Wartość czynności niepodlegających w ogóle opodatkowaniu nie wchodzi bowiem do sumy wartości obrotów ustalanych dla potrzeb liczenia proporcji sprzedaży. W przypadku gdy podatnik wykonuje wyłącznie czynności opodatkowane oraz czynności niepodlegające podatkowi, nie ma obowiązku stosowania odliczenia częściowego (gdyby ewentualnie chciał ustalać proporcję sprzedaży dla celów odliczenia, to wyniesie ona 100%). Brak jest bowiem ? przy braku w ustawie jednoznacznej regulacji tegoż zagadnienia ? podstaw do pozbawiania podatnika w ogóle możliwości odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych jednocześnie z czynnościami opodatkowanymi i nieopodatkowanymi, gdyż godziłoby to w zasadę neutralności VAT, poprzez bezpodstawne obciążenie podatnika podatkiem naliczonym wynikającym z tego rodzaju wydatków.?

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści ww. przepisu jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Na podstawie art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do zapisu art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z dniem 1 kwietnia 2013 r. art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy otrzymał następujące brzmienie: ?Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych".

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W myśl art. 693 § 1 ww. ustawy, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza ? zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu ? obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z kolei na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 247), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Według regulacji art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Stosownie do brzmienia art. 6 ust. 1 powyższej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują odpowiednio do zapisu pkt 8 i 10 ww. artykułu, sprawy w zakresie edukacji publicznej oraz kultury fizycznej i turystyki, w tym terenów rekreacyjnych i urządzeń sportowych.

Z powyższych przepisów wynika, że zarówno najem, jak i dzierżawa są umowami dwustronnie zobowiązującymi i wzajemnymi, gdzie odpowiednikiem świadczenia wynajmującego lub wydzierżawiającego, sprowadzającego się do oddania rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy lub dzierżawcy, polegające na uiszczaniu kwoty ustalonego.

Z treści wniosku wynika, że Gmina jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wykonuje następujące czynności podlegające opodatkowaniu: dzierżawa gruntów, dzierżawa i najem budynków i lokali użytkowych, oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, udostępnienie terenu pod groby i inne usługi związane z cmentarzem. W dniu 7 listopada 2011 r. Gmina wybudowała salę gimnastyczną wraz z nawierzchniami sportowymi, ze środków własnych i z Unii Europejskiej. W sali gimnastycznej znajdują się: boisko do piłki ręcznej, nożnej, siatkówki i koszykówki, o pow. zabudowy 880 m².

Biorąc pod uwagę powyższe oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, iż odpłatny wynajem przedmiotowej sali na rzecz zainteresowanych (udostępnianie komercyjne osobom fizycznym) był niewątpliwie czynnością cywilnoprawną, w której Gmina występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. Oznacza to, iż świadczenia te podlegały opodatkowaniu podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jednocześnie nie korzystały ze zwolnienia określonego w powołanym rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Z uwagi na fakt, że sala gimnastyczna była również nieodpłatnie udostępniana szkole podstawowej stwierdzić należy, iż wykorzystywanie przez Gminę ww. sali w celach realizacji zadań własnych (w zakresie edukacji publicznej oraz kultury fizycznej i turystyki), nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie działała w tym zakresie jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, gdyż udostępnienie to nie stanowiło działalności gospodarczej w rozumieniu ust. 2 tego artykułu.

Odnosząc się do wydatków inwestycyjnych związanych z budową przedmiotowej sali gimnastycznej poniesionych w latach 2011-2012 należy wskazać, że Gmina była zobowiązana do określenia udziału procentowego, o którym mowa w art. 86 ust. 7b, w związku z art. 2 pkt 14a ustawy o podatku od towarów i usług, w jakim stopniu przedmiotowa sala była/będzie wykorzystywana do celów gospodarczych i zgodnie z tym udziałem miała prawo do odliczenia podatku naliczonego od ww. wydatków.

Natomiast w odniesieniu do wydatków bieżących poniesionych w związku z utrzymaniem przedmiotowej sali stwierdzić należy, iż skoro w danym okresie rozliczeniowym wykorzystywana była zarówno do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niepodlegających opodatkowaniu, a Gmina nie była w stanie dokonać bezpośredniego przyporządkowania kwoty podatku naliczonego do czynności opodatkowanych, to - w świetle uchwały siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 9/10) - przysługiwało Jej prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego od nabycia tzw. ?mediów?, pod warunkiem, że nie wystąpiła żadna z okoliczności wyłączających to prawo, określonych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem ww. prawo do odliczenia pełnej kwoty przysługiwało, o ile Gmina obiektywnie nie była w stanie dokonać bezpośredniej alokacji kwoty podatku naliczonego związanego wyłącznie z czynnościami opodatkowanymi oraz wyłącznie z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu.

Jednocześnie należy wskazać, iż Gmina miała prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego, jedynie w sytuacji, gdy po uprzednim zbadaniu stwierdzi, że w okresie, za który została obciążona kosztami tzw. ?mediów?, wystąpił związek ze sprzedażą opodatkowaną. Natomiast w sytuacji, gdy w danym okresie, przedmiotowa sala była wykorzystywana wyłącznie do wykonywania czynności niepodlegających opodatkowaniu, Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

W związku z faktem, iż Gmina nie dokonała odliczenia podatku z ww. faktur za lata 2011 r. i 2012 r. w terminach, o których mowa w art. 86 ust. 10 i 11 ustawy, może obniżyć kwotę podatku należnego na ww. zasadach przez dokonanie korekty deklaracji podatkowych za okresy, w których wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, tj. w rozliczeniach za okresy, w których otrzymała faktury VAT dotyczące budowy sali (uwzględniając rzeczywisty udział procentowy, o którym mowa w art. 86 ust. 7b ustawy), a w przypadku tzw. ?mediów?, w rozliczeniu za okresy, w których przypadał termin płatności. Tym samym nie znajdzie zastosowanie art. 91 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W sytuacji, gdy w wyniku złożenia korekty za dany okres wystąpi nadwyżka podatku naliczonego nad podatkiem należnym, Gmina może wystąpić o zwrot różnicy podatku.

Jednocześnie należy podkreślić, iż w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do kwestii zasadności zwrotu nadwyżki podatku naliczonego, gdyż może ona być przedmiotem oceny wyłącznie przez właściwy miejscowo organ podatkowy pierwszej instancji, w toku prowadzonego postępowania w związku z ubieganiem się przez Gminę o zwrot tego podatku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.