Pytanie podatnika dotyczy umorzenia, zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej (...)

W świetlne przedstawionego stanu faktycznego tut. organ podatkowy stwierdza, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.Ponadto art. 11 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.Jednocześnie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.Wobec powyższego wypłacane przez Jednostkę zaległe zobowiązania wobec pracowników wynikające z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1995 r. Nr 1 poz. 2 z późn. zm.) należy zaliczyć do przychodów ze stosunku pracy. Zatem zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (?) osoby prawne (?), zwane dalej ?zakładami pracy?, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy ? wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 32 ust. 2 cytowanej wyżej ustawy za dochód, od którego płatnik zobowiązany jest naliczyć zaliczkę na podatek dochodowy, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenia społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b (?).Zatem mając na uwadze treść powołanego wyżej artykułu stwierdzić należy, że obowiązek poboru przez płatnika zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych powstaje w momencie wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika jego wynagrodzenia, a nie w dniu, w którym pracodawca został zobligowany do jego wypłaty. Przepisy powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 32 i 38 regulują obowiązki zakładu pracy jako płatnika podatku dochodowego. Zgodnie z tymi przepisami, płatnik od wypłaconych pracownikowi świadczeń ze stosunku pracy obowiązany jest do poboru zaliczki na podatek dochodowy i przekazania tej zaliczki w terminie do 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano poboru, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osoba fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, przesyłając równocześnie deklarację według ustalonego wzoru (?). Stosownie do postanowień art. 4 ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r. Nr 78, poz. 684) restrukturyzacja finansowa zakładów obejmuje znane na dzień 31 grudnia 2004 r.:
1. zobowiązania publicznoprawne,
2. zobowiązania cywilnoprawne,
3. indywidualne roszczenia pracowników wynikające z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1995 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.)
- powstałe w okresie od dnia 1 stycznia 1999 r. do dnia 31 grudnia 2004 r.Ponadto art. 5 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy stanowi, że restrukturyzacja finansowa zakładów polega na:
1) umorzeniu zobowiązań publicznoprawnych wymienionych w art. 6 ust. 1;
2) rozłożeniu na raty spłaty zobowiązań z tytułu składek wymienionych w art. 7;
3) zawarciu przez zakład ugody restrukturyzacyjnej z wierzycielami wierzytelności cywilnoprawnych.
Jednocześnie z ust. 2 tego artykułu wynika, że restrukturyzacja finansowa zakładów może obejmować także zawarcie przez zakład ugód z pracownikami w zakresie roszczeń wynikających z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw.
Art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy restrukturyzacyjnej stanowi, że umorzeniu podlegają zobowiązania publicznoprawne zakładu wraz z odsetkami z tytułu podatków wobec budżetu państwa oraz należności celnych.W myśl art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonym w przepisach prawa podatkowego.Ponadto art. 8 Ordynacji podatkowej stanowi, że płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nie posiadająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.Wobec powyższego płatnikiem nie jest zatem podmiot, na którym spoczywa zobowiązanie podatkowe dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych - w przypadku tym obowiązek zapłaty podatku spoczywa bezpośrednio na podatniku ? pracowniku. Za wynikające z zobowiązań podatkowych podatki odpowiada całym swoim majątkiem podatnik ? art. 26 Ordynacji Podatkowej.
Jednakże zgodnie z art. 30 Ordynacji podatkowej, w przypadku gdy płatnik nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 tej ustawy, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony. W tym przypadku organ podatkowy wydaje decyzję o odpowiedzialności podatkowej płatnika. Odpowiedzialność płatnika jest zatem niezależna od odpowiedzialności samego podatnika.
Reasumując powyższe stwierdzić należy, że przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej nie ma zastosowania do zobowiązań płatnika wobec budżetu państwa, gdyż stosownie do jej uregulowań restrukturyzacji podlegają zobowiązania publicznoprawne zakładu z tyt. podatków. Nadmienić tutaj należy także, że ustawa Ordynacja podatkowa nie przewiduje możliwości umarzania zaległości podatkowych z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych pobranego od zatrudnionych pracowników a następnie niewpłaconego przez płatnika.