Dbanie o dobro dziecka, na podstawie przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego

Odpowiedź prawnika:

Zgodnie z poglądami prof. Z. Radwańskiego: „Z. Radwański (Pojęcie i funkcja „dobra dziecka” w polskim prawie rodzinnym i opiekuńczym, SC, t. XXXI, Warszawa-Kraków 1981, s. 9 i 19) przyjmuje się, że na tle przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego „<<dobro dziecka>> polega [...] na realizacji takich stanów rzeczy, które sprzyjają jego rozwojowi fizycznemu i duchowemu w ten sposób, by było ono należycie przygotowane do pracy dla dobra społeczeństwa i stosownie do jego uzdolnień. Ponadto także troska o majątek dziecka winna być uwzględniona w działaniach realizujących dobro dziecka”. Próbując zaś zdefiniować pojęcie „dobro dziecka”, autor ten stwierdza: „wychodząc z założenia, że przez <<dobro dziecka>> należy rozumieć sytuację dziecka trzeba zarazem dodać, że chodzi tu o sytuację postulowaną w świetle dominującej doktryny moralnej w naszym społeczeństwie, a bliżej określoną w przepisach prawnych i ustalonej judykaturze sądowej. Jest to model idealizacyjny”. Z. Radwański słusznie stwierdza również (tamże, s. 21), że „pewna niedookreśloność tego pojęcia (dobra dziecka - B.C.) ma duże zalety, pozwalające uzupełnić jego treść o nowe osiągnięcia nauki - przede wszystkim psychologii i pedagogiki - oraz o nowe doświadczenia społeczne. Poza tym posługiwanie się klauzulą <<dobra dziecka>> przez rozsądnego i wspartego poradą rzeczoznawcy sędziego ma tę zaletę, że pozwala w konkretnym przypadku znaleźć najbardziej optymalne rozstrzygnięcie, uwzględniające zarówno indywidualne cechy dziecka, jego konkretną sytuację, jak i stojące do dyspozycji możliwości faktyczne. Całościowe uwzględnienie tych wszystkich czynników nie dałoby się ująć w zespole jednoznacznie i ostro sformułowanych przepisów, choćby nawet przybrały one najbardziej kazuistyczną postać”.