Dobrowolne opuszczenie lokalu a wymeldowanie
Pytanie:
"W związku z tym, że zameldowana w moim mieszkaniu osoba wyszła z domu i nie wróciła (wiem, iż została aresztowana) przez cztery miesiące, na podstawie art. 15 ust. 2 Ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych wystąpiłem z wnioskiem o wymeldowanie. Po kolejnych pięciu miesiącach otrzymałem z Urzędu Miasta decyzję odmowną. Uzasadnieniem był fakt, iż osoba ta nie opuściła trwale mieszkania dobrowolnie (mimo iż aresztowanie nastąpiło poza mieszkaniem), brak tej woli dodatkowo przejawiając pozostawieniem w mieszkaniu pewnych swoich rzeczy. Przytoczono wyrok NSA z 28 czerwca 1990 r., sygn akt SA/Wr 78/90, publ. w OSPiKA nr 11-12 z 1991 r. poz. 263. W chwili obecnej rozważam złożenie odwołania od tej decyzji. Czy rzeczywiście "dobrowolność trwałego opuszczenia" jest warunkiem koniecznym dla pozytywnej decyzji organy administracji o wymeldowania w trybie administracyjnym osoby, która opuściła mieszkanie na okres ponad 3 miesiące?"
Odpowiedź prawnika: Dobrowolne opuszczenie lokalu a wymeldowanie
Jakkolwiek przepis art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności nie wymienia dobrowolności opuszczenia lokalu jako warunku wymeldowania osoby, to jednak w orzecznictwie sądów administracyjnych konsekwentnie, od wielu lat, owa dobrowolność jest akcentowana.
Przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lutego 2002 r., sygn. akt V SA 1917/2001 czytamy (podkr. pochodzą od redakcji), iż opuszczenie bez wymeldowania miejsca pobytu stałego, jako jedna z niezbędnych przesłanek wymeldowania, winno być rozumiane jako zaniechanie posiadania lokalu będącego dotychczasowym miejscem stałego pobytu i dobrowolne wyprowadzenie się do innego mieszkania. Rezygnacja z prawa do przebywania w lokalu może nastąpić w sposób wyraźny, poprzez złożenie stosownego oświadczenia, ale również poprzez odpowiednie zachowanie, które w sposób nie budzący wątpliwości wyrażać będzie taką wolę danej osoby.
Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu z dnia 21 maja 2002 r., sygn. akt II SA/Wr 1941/99 sąd wyraźnie orzekł, iż (wyróżnienia pochodzą od redakcji) przez opuszczenie lokalu, jak przyjmuje się w orzecznictwie administracyjnym, o jakim mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Tekst jednolity: Dz. U. 1984 r. Nr 32 poz. 174 ze zm.), rozumie się opuszczenie dobrowolne.
Jednocześnie dobrowolność, zamiar opuszczenia lokalu należy wywodzić z całokształtu okoliczności.
Wyrok powołany w uzasadnieniu decyzji, o której mowa w pytaniu, dotyczył sytuacji, gdy osoba nie przebywała w lokalu z powodu pozbawienia wolności, choć w tamtej sprawie osoba ta samowolnie opuściła zakład karny i ponad 6 miesięcy przebywała w nieustalonym miejscu (nie powróciła do lokalu). Wtedy też NSA orzekł, że istnieje podstawa do wymeldowania, ale właśnie na skutek owego bezprawnego opuszczenia zakładu, gdyż to już sąd uznał za działanie dobrowolne. Z uzasadnienia wyroku wynika natomiast, że nie ma podstaw do wymeldowania, gdy dana osoba nie zamieszkuje w lokalu tylko dlatego, gdyż została osadzona w zakładzie karnym i tam przebywa.
Naszym zdaniem dobrowolność nie będzie jednak wymagana, gdy doszło do eksmisji danej osoby z lokalu i gdy została ona zmuszona przez uprawnione organy do opuszczenia lokalu.
Zespół prawników
e-prawnik.pl
Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne
Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?