Istota i pojęcie "nieruchomości"

Istota pytania ogranicza się do rozstrzygnięcia, czy za nieruchomość można uznać budowę, która "odbywa się" niejako na gruncie stanowiącym użytkowanie wieczyste. Zgodnie z treścią cytowanego art. 46 par. 1 kc, nieruchomościami są grunty oraz budynki trwale z gruntem związane, jak również części takich budynków, jeżeli na mocy odrębnych przepisów stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Warto podkreślić, iż z rzeczą w rozumieniu prawa cywilnego, a zatem także z rzeczą nieruchomą, mamy do czynienia w przypadku materialnych części przyrody, przedmiotów materialnych, które mają charakter samoistny i zindywidualizowany, tzn. są na tyle wyodrębnione, że mogą być w obrocie traktowane jako dobra samoistne. Dyskusyjne jest zatem, by budowa - jakkolwiek ją zdefiniować i określić - odpowiadała podanym wyżej cechom. Nie zmienia to jednak faktu, iż należałoby zbadać, czym charakteryzuje się wskazana w pytaniu "budowa" - jeżeli dotychczasowy efekt prac daje się wyodrębnić w samodzielny i samoistny sposób (bo np. zaawansowany jest postęp prac), można wyobrazić sobie potraktowanie jej jako nieruchomości.

Nie ma to jednak żadnego praktycznego, poza czysto poznawczym, znaczenia, przynajmniej jeśli chodzi o sferę prawa cywilnego. Art. 46 kodeksu cywilnego przewiduje bowiem, iż nieruchomościami w znaczeniu prawa cywilnego są jedynie grunty (bezwzględnie) oraz budynki trwale związane z gruntem oraz części tych budynków o tyle jednak, o ile na mocy odrębnych przepisów stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Widać zatem wyraźnie, iż wskazana w pytaniu "budowa" nie spełnia nade wszystko ustawowego wymogu posiadania odrębnego statusu własnościowego uregulowanego odrębnymi przepisami. Uznaje się w doktrynie, iż częściami budynków, o których mowa w art. 46 kc mogą być lokale wyodrębnione w nieruchomościach budynkowych.