Wymeldowanie a dobrowolność opuszczenia lokalu

Odpowiedź prawnika: Wymeldowanie a dobrowolność opuszczenia lokalu

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 16 października 2008 r., sygn. akt III SA/Gd 329/2008 (podkreślenia opiniującego): „W postępowaniu z wniosku o wymeldowanie istotną przesłanką do jego uwzględnienia, jest ustalenie przez organ czy osoba, która ma być wymeldowana opuściła dotychczasowe miejsce zamieszkania trwale i dobrowolnie. Przy czym w sytuacjach sporu, jaki charakter nadać opuszczeniu lokalu, orzecznictwo sądowoadministracyjne nakazuje organom administracji ustalenie czy osoba mająca podlegać wymeldowaniu wystąpiła z pozwem do sądu powszechnego o przywrócenie naruszonego posiadania. Wyrok bowiem tego sądu będzie rozstrzygający dla ustalenia w postępowaniu administracyjnym, czy dana osoba opuściła lokal w sposób dobrowolny i trwały”.

Z kolei WSA w Łodzi w wyroku z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt III SA/Łd 278/2008 podał, że „przesłanka opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego w rozumieniu powołanego przepisu jest spełniona, gdy opuszczenie jest trwałe i ma charakter dobrowolny. Dla zaistnienia przesłanki „opuszczenia miejsca pobytu stałego” konieczne jest, aby fizycznemu przebywaniu osoby w innym miejscu, niż miejsce pobytu stałego towarzyszył zamiar stałego związania się z innym miejscem, urządzenia w nim swego trwałego centrum życiowego. Rezygnacja z przebywania w określonym lokalu może nastąpić w sposób wyraźny poprzez złożenie stosownego oświadczenia, ale także w sposób dorozumiany -przez zachowania, które w sposób niebudzący wątpliwości wyraża wolę danej osoby skoncentrowania swojej aktywności życiowej w innym miejscu”.

Z kolei o tym, że sam długotrwały pobyt w szpitalu nie oznacza zamiaru opuszczenia lokalu stanowi np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 września 2008 r., sygn. akt II SA/Bd 603/2007: „Pojęcia opuszczenia miejsca pobytu stałego, nie można utożsamić z zerwaniem z nim więzi, lecz z dobrowolną rezygnacją z faktu, że lokal w którym dana osoba jest zameldowana, nie będzie już stanowił jej centrum życiowego, a więc centrum jej życiowej działalności”. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że pojęcia opuszczenia miejsca pobytu stałego, nie można utożsamić z zerwaniem z nim więzi, lecz z dobrowolną rezygnacją z faktu, że lokal w którym dana osoba jest zameldowana, nie będzie już stanowił jej centrum życiowego, a więc centrum jej życiowej działalności. Zdaniem Sądu nie ma przeszkód by posłużyć się w takich wypadkach prawną konstrukcją miejsca zamieszkania w rozumieniu prawa cywilnego, w którym wyróżnia się dwa jej elementy: -przebywanie w sensie fizycznym w określonej miejscowości (corpus) oraz -wola, zamiar stałego pobytu (animus). Biorąc bowiem pod uwagę treść przepisu art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, element dobrowolności wyprowadzenia się będzie nawiązywał do zamiaru zmiany centrum życiowego (animus), a przesłanka opuszczenia miejsca pobytu stałego, będzie związana z zaniechaniem przebywania w nim w sensie fizycznym (corpus).

Jak wskazał WSA w Warszawie w wyroku z dnia 13 maja 2009 r. VIII SA/Wa 785/2008: miejsce stałego pobytu danej osoby, to miejsce gdzie dana osoba realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe tj. w szczególności mieszka, nocuje, spożywa posiłki, wypoczywa, przechowuje rzeczy niezbędne do codziennego funkcjonowania (odzież, żywność, meble), przyjmuje wizyty członków rodziny lub znajomych, utrzymuje chociażby okazjonalne kontakty z sąsiadami, przyjmuje i nadaje korespondencję.