Wyrok ustalający stosunek najmu

Zgodnie z art. 189 kodeksu postępowania cywilnego powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Wyrok w tym zakresie ma charakter deklaratoryjny stwierdzający prawo, a nie konstytutywny tworzący określony stosunek prawny.

Dopuszczalność powództw o ustalenie prawa lub stosunku prawnego została wyraźnie rozstrzygnięta w art. 189 kodeksu postępowania cywilnego. Jest to przepis dopuszczający ustalanie w postępowaniu procesowym istnienia lub nieistnienia prawa lub stosunku prawnego. Celem tego postępowania może być zarówno ustalenie pozytywne, jak i negatywne. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego sąd w wyroku stwierdził istnienie stosunku najmu (ustalił ten stosunek najmu) na rzecz JK. Z takiego wyroku wynika, że stosunek najmu lokalu z gminą zawarł JK. Jeżeli pozwanym była BK i gmina, to wynika z takiego stwierdzenia w wyroku, że prawo najmu nie przysługuje BK. Zatem nie jest ona najemcą. Zajmowany zaś lokal przez BK jest bezprawnie. Bowiem BK nie posiada tytułu prawnego uprawniającego ją do zajmowania owego lokalu.

By doszło do usunięcia takiej osoby z lokalu potrzebne jest nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności i skierowanie egzekucji komorniczej w stosunku do BK. Do wykonania tytułu wykonawczego obejmującego obowiązek opróżnienia pomieszczenia zobowiązany jest komornik sądu, w którego okręgu rzeczy te się znajdują.