Wysokość dodatku mieszkaniowego

Zgodnie z postanowieniami ustawy o dodatkach mieszkaniowych, wysokość dodatku mieszkaniowego stanowi różnicę między wydatkami poniesionymi przez osobę ubiegającą się o dodatek mieszkaniowy; wydatkami takimi są świadczenia okresowe ponoszone przez gospodarstwo domowe w związku z zajmowaniem lokalu mieszkalnego (np. czynsz czy opłaty za świadczenia związane z eksploatacją lokalu mieszkalnego), przypadającymi na normatywną powierzchnię użytkową zajmowanego lokalu mieszkalnego, a kwotą stanowiącą wydatki poniesione przez osobę otrzymującą dodatek wysokości:

• 15% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie jednoosobowym,
• 12% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie 2-4-osobowym, 
• 10% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie 5-osobowym i większym.

Jeżeli średni miesięczny dochód na jednego członka gospodarstwa domowego jest wyższy od 175% kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym lub 125% tej kwoty w gospodarstwie wieloosobowym i kwota nadwyżki nie przekracza wysokości dodatku mieszkaniowego, należny dodatek mieszkaniowy obniża się o tę kwotę. Wysokość dodatku mieszkaniowego nie może przekraczać 70 % wydatków przypadających na normatywną powierzchnię zajmowanego lokalu mieszkalnego lub 70% faktycznych wydatków ponoszonych za lokal mieszkalny, jeżeli powierzchnia tego lokalu jest mniejsza lub równa normatywnej powierzchni (pojęcie normatywnej powierzchni znajduje się w ustawie o dodatkach mieszkaniowych - art. 5 ust. 1 ustawy).