Zniesławienie w artykule prasowym

Odpowiedź prawnika: Zniesławienie w artykule prasowym

Analizie należy poddać odpowiednie przepisy Prawa prasowego. Zgodnie z treścią art. 31 tej Ustawy, na wniosek zainteresowanego redaktor naczelny redakcji właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie:

1. rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie wiadomości nieprawdziwej lub nieścisłej,
2. rzeczową odpowiedź na stwierdzenie zagrażające dobrom osobistym.

Sprostowanie lub odpowiedź należy opublikować w:

• dzienniku - w ciągu 7 dni od dnia otrzymania sprostowania lub odpowiedzi,
• czasopiśmie - w najbliższym lub jednym z dwóch następujących po nim przygotowywanych do druku numerów,
• innym niż dziennik przekazie za pomocą dźwięku oraz dźwięku i obrazu - w najbliższym analogicznym przekazie, nie później jednak niż w ciągu 14 dni od dnia otrzymania sprostowania lub odpowiedzi.

W wypadku, gdyby redaktor naczelny odmówił opublikowania sprostowania lub odpowiedzi albo były one niewystarczające bądź nie ukazały się w terminie określonym powyżej, osoba zainteresowana może dochodzić roszczenia o opublikowanie sprostowania lub odpowiedzi. Roszczeń tych nie można dochodzić po upływie roku od dnia opublikowania materiału prasowego.

Krąg podmiotów odpowiedzialnych na podstawie Prawa prasowego zawiera art. 38 Ustawy. Przewiduje on, że odpowiedzialność cywilną (na zasadach ogólnych wynikających z prawa cywilnego) za naruszenie prawa spowodowane opublikowaniem materiału prasowego ponoszą autor, redaktor lub inna osoba, którzy spowodowali opublikowanie tego materiału; nie wyłącza to odpowiedzialności wydawcy. W zakresie odpowiedzialności majątkowej odpowiedzialność tych osób jest solidarna.

Gdy chodzi zaś o odpowiedzialność karną, art. 46 Prawa prasowego stanowi, iż kto wbrew obowiązkowi wynikającemu z ustawy uchyla się od opublikowania sprostowania lub odpowiedzi, o których wspomniano powyżej, albo publikuje takie sprostowanie lub odpowiedź wbrew warunkom określonym w ustawie, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. W sytuacji, gdy pokrzywdzonym jest osoba fizyczna, ściganie odbywa się z oskarżenia prywatnego.

Gdy chodzi zaś o przestępstwo określone w art. 212 kodeksu karnego (kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie, karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku; gdy zaś czyni to za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2) akt oskarżenia winien być skierowany przeciwko świadkowi. Warto dodać, iż również w tym przypadku ściganie następuje z oskarżenia prywatnego (niezbędne jest wniesienie prywatnego aktu oskarżenia).